Ήταν 2 Ιουνίου του 2019 όταν ένα νέο, καλοκαιρινό -και ίσως μοναδικό για τα αθηναϊκά δεδομένα- φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στην ατζέντα των Αθηναίων, και στο βιομηχανικό σύμπλεγμα της Πειραιώς 260. Στα τρία γράμματα του ADD, και στον πολύχρωμο, χορευτικό κόσμο πίσω από αυτά, όπως τον εμπνεύστηκε και τον έστησε η δημιουργική ομάδα του six d.o.g.s., το Φεστιβάλ Αθηνών βρήκε την τέλεια εναρκτήρια σύμπραξη που λειτούργησε και ως ένα νεανικό αναζωογονητικό φιλί στον κραταιό θεατρικό και πολιτιστικό θεσμό, ενώ το κοινό της ηλεκτρονικής μουσικής και οι πιστοί του party life ένα βράδυ σαν αυτό που ζητούσαν χρόνια. Η σαρωτική επιτυχία εκείνων των πρώτων 12 ωρών του πρώτου ADD Festival το μετέτρεψαν με συνοπτικές διαδικασίες σε έναν βασικό πυλώνα της ηλεκτρονικής μουσικής ζωής της χώρας, σε μια συνήθεια που έγινε λατρεία ακαριαία με την πρώτη. Η απήχηση του ADD Festival επιβεβαιώθηκε την αμέσως επόμενη χρονιά, στον παλιό εθνικό αερολιμένα του Ελληνικού, όπου 8.000 άνθρωποι ξημέρωσαν με techno και τη μυρωδιά της θάλασσας σε ένα εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο, σε μια απίστευτη εμπειρία που νικάει κάθε μετέπειτα experience park.
Αυτή τη φόρα του ADD Festival, που μοιραία ανακόπηκε με το ξέσπασμα πανδημίας και τη διετία των αυστηρών κοινωνικών περιορισμών, ήρθε να ξαναβάλει σε τροχιά η φετινή διοργάνωση, με ένα πλούσιο διήμερο πρόγραμμα και την επιστροφή εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα, στα παλιά εργοστάσια της Πειραιώς 260.
Τρία χρόνια και δυο καλοκαίρια μετά η ανάγκη του κόσμου για χορό και κανονικότητα ήταν και είναι πιο έντονη από ποτέ και αυτό, κατά κάποιον τρόπο ήταν και η σημαία του φετινού ADD Festival. Με line - up βουτηγμένο χορευτική νοσταλγία της ύστερης χρυσής περιόδου του clubbing σε συνδυασμό με την εγκεφαλική electronica που άνθησε τα χρόνια πριν την πανδημία και εδραιώθηκε κατά τη διάρκειά της το ADD 2022 κατάφερε να συνδυάσει τα νέα εσωστρεφή ήθη με την δίψα για εξωστρέφεια και απελευθέρωση. Και να καταλήξει σε ένα επιτακτικό συμπερασματικό σύνθημα: Και τώρα, χορός, ξανά.
Η πρώτη ημέρα, της Παρασκευής 27 Μαΐου, είχε έναν εμβληματικό πρωταγωνιστή, που έφερε ακριβώς αυτόν τον χορό που ζητούσε το κοινό του και τον απογείωσε με το πιο επιτυχημένο ηλεκτρονικό riff των τελευταίων δεκαετιών. Ο DJ Shadow ήταν ο αδιαμφισβήτητος πόλος έλξης της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ, ο λόγος για τον οποίο όλα τα ακούραστα παλιά νιάτα των '90s αναμίχθηκαν πρόθυμα με την ξέφρενη GEN Z μπροστά από το βάθρο υγρών κρυστάλλων από το οποίο ο Joshua Paul Davis μοίρασε beats, ηλεκτρονικές γκρούβες και χορευτικές ριπές και άφθονο συναίσθημα σε ένα αψεγάδιαστο set, από αυτά που μόνο ένας παραγωγός του βεληνεκούς του ξέρει να δίνει. Λίγο πριν τα εναρκτήρια open air sets του "δικού μας" RSN και του Καλιφορνέζου παραγωγού Egyptian Lover είχαν λειτουργήσει δεόντως, εισφέροντας ένα καλοδεχούμενο, φρέσκο hip hop χρώμα στη διοργάνωση, ενώ στο Warehouse Stage οι Pangea και Madam X έστρωναν από νωρίς το "σκληρό" χορευτικό χαλί της βραδιάς, προσελκύοντας από τις 23.00 τα έμπειρα νυχτόβια πλάσματα με εθιστικά μπάσα.
Στο μεταίχμιο της Παρασκευής και του Σαββάτου ο Sam Sepherd, a.k.a. Floating Points είχε το ιδανικό παράθυρο για να αποδείξει ότι η εκλεπτυσμένη IDM του λειτουργεί εξίσου καλά και σε ανοιχτό χώρο ενώπιον και του πιο απαιτητικού κοινού, ενώ τα deep grooves του DJ Hunee αμέσως μετά ανέβασαν τους φεστιβαλιστές στο αυτοκίνητο - installation στην αλάνα του open - air stage ή/και τον έναν πάνω στον άλλον ενώ από την κονσόλα παιάνιζε ένα συνθετικό, υπνωτιστικό, "Keep On Dancing" σε λούπα.
Η δεύτερη μέρα του ADD ήταν μάλλον αυτή που μάζεψε και τον περισσότερο κόσμο του διημέρου, με τους Street Outdoors Soundsystem να είναι αυτοί που καλωσόρισαν το κοινό από νωρίς και από το δροσερό Open Air Stage. Ο βασικός όγκος του κόσμου όμως θα βρισκόταν στο venue της Πειραιώς αρκετή ώρα αργότερα, μετά δηλαδή την εμφάνιση του Pantha Du Prince στο ίδιο stage και εν μέσω του set του εμβληματικού duo των Orbital, που χάρισαν μια εκπληκτική εμφάνιση στο αθηναϊκό κοινό, που είτε τους παρακολουθεί από τις πρώτες ημέρες της έκρηξης της acid house όταν και έκαναν το μεγάλο τους breakthrough, είτε ανήκει στη Generation Z που κατά πάσα πιθανότητα τους έμαθε ενόψει του φεστιβάλ.
Από τις 12 και μετά, η Πειραιώς γέμισε από ανθρώπους που φάνηκαν έτοιμοι να λιώσουν στο χορό, γεγονός που αν μη τι άλλο το dance κοινό στερήθηκε όσο τίποτα την τελευταία διετία, και που πράγματι παρέμειναν στο φεστιβάλ μέχρι και τις 11 το πρωί, όταν και σίγησαν οι Anetha και Petre Inspirescu που εμφανίστηκαν στα Warehouses A και B. Είχαν προηγηθεί ονόματα που το κοινό περίμενε καιρό να δει για πρώτη φορά ή που δεν είχε χορτάσει επαρκώς στο παρελθόν όπως οι Tiga, Mind Against και KAS:ST στο Open Air Stage, τα visuals και το vibe του οποίου ήταν αξεπέραστα, αλλά και Adiel, Ben Klock και I Hate Models στο Velocity Warehouse A και Edward και Traumer στο Warehouse B.
Η διοργάνωση του ADD Festival απέδειξε ότι η Αθήνα, αλλά και η Ελλάδα εν γένει, διαθέτει τα τελευταία χρόνια ένα ιδιαίτερα υπολογίσιμο ηλεκτρονικό κοινό, που είναι διατεθειμένο να στηρίξει και με το παραπάνω αντίστοιχες παραγωγές, απολαμβάνοντας τόσο εμβληματικούς καλλιτέχνες που έθεσαν τα θεμέλια του είδους, αλλά και με την απαραίτητη περιέργεια για ονόματα του σήμερα, που χωρίς αμφιβολία θα μας απασχολήσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει με την καρδιά του, πράγμα που πιστοποιείται και από τους πολλούς φεστιβαλιστές που παρέμειναν στον χώρο και τις δύο ημέρες κατά πολύ μετά από τις πρώτες πρωινές ώρες, πάντα με περίσσεια διάθεση για χορό.
Δεν ήταν βέβαια ένα διήμερο χωρίς τεχνικά προβλήματα - άλλωστε απότοκο της διετίας της πανδημίας εκτός, δεν είναι μόνο η έντονη ανάγκη για σωματική και ψυχολογική εκτόνωση, αλλά και η εμπέδωση αυστηρών -με την καλή έννοια αυτή τη φορά- υγειονομικών και ποιοτικών προτύπων που αν και πάντοτε ήταν αυτονόητα, τώρα είναι και απολύτως επιβεβλημένα. Κι αν μέσα στην "τυφλή" ανάγκη για χορό και διασκέδαση μπορεί σχετικά εύκολα να αγνοηθεί ο -σε αρκετές στιγμές- προβληματικός ήχος στα Warehouse Stages του ADD Festival, ο ελλιπής εξαερισμός αυτών, τα επισφαλή τζάμια με τις πλαστικές ταινίες ως μόνο μέσο προστασίας από τα σαρωτικά ντεσιμπέλ και η έλλειψη τρεχούμενου νερού σε έναν χώρο που φιλοξένησε 12.000 άτομα σε δύο ημέρες (σε συνδυασμό με την πώληση του εμφιαλωμένου νερού του μισού λίτρου στα 2 ευρώ (!) ) είναι δεδομένα που πρέπει να εξεταστούν στην επόμενη διοργάνωση και κενά που πρέπει να καλυφθούν, προκειμένου να μιλάμε για την κορυφαία, σύγχρονη ηλεκτρονική διοργάνωση που το ADD θέλει και μπορεί να είναι.
Εάν κάτι προκύπτει ως ασφαλές συμπέρασμα μετά από αυτό το χορευτικό διήμερο στην Πειραιώς 260 είναι ότι το ADD Festival έχει αγαπηθεί και συνεχίζει να αγαπιέται από τον κόσμο και το ηλεκτρονικό -και όχι μόνο- κοινό της χώρας με έναν τρόπο που δεν γνωρίζουν πολλές διοργανώσεις που μετρούν -έστω και λόγω αναγκαστικών συνθηκών- ισόχρονη απουσία με την παρουσία τους. Καλούμενο να σεβαστεί αυτόν τον κόσμο, το περιμένουμε ξανά, στην επόμενη χορευτική πίστα που θα σχεδιάσει για την Αθήνα που (ξέρει να) χορεύει, στην επόμενη και ακόμα καλύτερη εκδοχή του.
