Mετά από δυόμιση χρόνια περίπου φτάνω στο Gararin205, τι περάσαμε όλοι, ξέρετε καλύτερα και από εμένα και συνολικά και προσωπικά. Σάββατο βράδυ, αρχές Απρίλη, το πρωί δουλειά, η Aνοιξη μόλις ήρθε η γενιά μου κουράστηκε αλλά κάπου, κάποιος, κάποτε ίσως βρει με κόπο και μια σειρά στη ζωή του, μέσα του παρά τα όσα συμβαίνουν.
Έξω από το Gagarin 205 ο ίδιος δρόμος, η Λιοσίων, αυτοκίνητα με τέρμα σκυλάδικα, λεωφορεία ασφυκτικά γεμάτα, ταξί ,ταλαιπωρημένοι οδηγοί παντού στον δρόμο.
Gagarin205 - λίγες μάσκες, ο κόσμος ετοιμάζει πιστοποιητικά και εισιτήρια στο κινητό για να να περάσει μέσα. Λίγα θυμίζουν το παρελθόν, ίσως αυτοί οι πορτιέρηδες του Gagarin και του Ρόδον, τους θυμάμαι από παιδάκι αλλά και τα Στέκια του Τριανταφυλλίδη στο επεισόδιο "Το Ρόδον".
Είμαστε στο 2022 αν και μοιάζει 2040, το Gagarin205 όμως υπάρχει από το 2002 - ήμουν εκεί τότε 18 χρονών. Μια κοπέλα γεννημένη το 2004 μου ζητάει αναπτήρα πριν μπούμε. Η πρώτη της συναυλία. Χρωματιστοί άγγελοι λιποθυμούσαν πίσω της και τα τρίγωνά τους κουδούνιζαν σαν δάκρυα -υπάρχει ελπίδα.
Οι Still Corners για τέταρτη φορά νομίζω στην Ελλάδα, δεν ξέρω καλά, θα βρω μια φίλη μου μέσα που μεγαλώσαμε με αυτές τις μουσικές να μου θυμίσει καλύτερα. Τι είδαμε τι ζήσαμε...Ζωή γύρω από αυτό και εξαιτίας αυτού. Οι Still Cornerns χωρίς να είμαι ιδιαίτερος fan της μουσικής τους, έχουν αυτό τον ''Παράδεισο στο καθρέφτη του αυτοκινήτου". Κάπου χάνεται ο χρόνος στο ταξίδι απλά οι Still Corners το κάνουν γλυκά, επίκαιρα και όχι τόσο επιφανειακά όσο νόμιζα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Με μια μικρή καθυστέρηση και τον χώρο να γεμίζει από ένα μεγάλο κράμα ανθρώπων αλλά κυρίως νεαρών παιδιών ανεβαίνει στη σκηνή ο πραγματικά πολυτάλαντος νεαρός songwriter, μουσικός παραγωγός και multi-instrumentalist Αki Rei, ο οποίος παρουσίασε πολύ όμορφα τα τραγούδια του - κάτι μεταξύ soul, r'n'b και pop, με ένα synth και κιθάρα.
Oμολογώ oτι δεν έχω καμία επαφή με αυτή τη μουσική, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι αυτό το παιδί θα καταφέρει πολλά και θα παίζει αργά ή γρήγορα αν δεν παίζει ήδη στα εναλλακτικά mainstream ραδιόφωνα, ενώ αναμένεται και η κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου το καλοκαίρι. Yπέροχη φωνή, πολύ άνετος στη σκηνική παρουσία, πολύ μελετημένος στον ήχο του, απέσπασε το ζεστό χειροκρότημα και την αποθέωση των φίλων του, που μου θύμισαν παρέες στο Ρομάντσο και το χειροκρότημα από όλο τον κόσμο στο ιστορικό πια Gagarin που ήδη, εν τω μεταξύ, είχε γεμίσει -αν και όχι ασφυκτικά, παρά το ανακοινωμένο sold out.
Η αναμονή του κοινού είχε αυξηθεί για τους Still Corners τη μαγική μπάντα του Greg Hughes και της Tessa Murray. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ραδιοφωνικά hits,πάντα μου δημιουργείται το αίσθημα ότι είναι μια μουσική υπόκρουση που περνάει επιφανειακά, μαλακά και συνήθως αδιάφορα. Οι Still Corners, όμως, αποτελούν μια ξεκάθαρη εξαίρεση σε αυτό. Ναι μεν κάνουν φοβερή επιτυχία στην Ελλάδα και είναι πολύ αγαπητοί, με φοβερά πιασάρικα κομμάτια αλλά όντως το έχουν. Έχουν αυτή τη μαγεία, αυτό το ονειρικό dream indie/pop. Ξεκίνησαν με το "White Sands" από το τελευταίο τους άλμπουμ του 2019, με τίτλο The Last Exit και έπιασαν κατευθείαν ένα ηδυπαθές κυκλοθυμικό ονειροπόλημα. Λίγα θύμιζαν από την εμφάνισή τους στο An Club πριν 10 χρόνια, κυρίως λόγω του κόσμου και του διαφορετικού κοινού αλλά αυτή η νέα γενιά φτιάχνει τους νέους κώδικες και δείχνει να τους κατα-ευχαριστιέται.
Ακολούθησαν τα "Heavy Days", "The Crying Game", "Far rider, "So far away", "The last exit", "The photograph", "Sad movies", "Black Lagoon","The message", "Static", "Downtown", "Strange Pleasures" και για το κλείσιμο τα "Ιn the middle of the night" και "Τhe trip" πριν βγουν για encore. Κάπου η σαν ξωτικό Tessa Murray σταμάτησε να πιεί νερό και ευχήθηκε "στην υγειά μας" -και ας μην πίνει αλκοόλ. Που να ήξερε ότι σε αυτό τον τόπο αν κάτι μέσα μας φέρνει την ειρήνη και τη συντήρηση στην ζωογόνηση, ανάμεσα στην πολυπόθητη ησυχία αλλά και τη ζέστη, τη σκόνη και τη φτώχεια, σε αυτόν τον τόπο, θα μπορούσε να το φέρει το νερό, παντού νερό.
Ζεστό χειροκρότημα, ταξιδιάρικο feeling, εκστατικές μελωδίες που κοχλάζουν ανάμεσα σε spaggeti κιθάρα, ποπ στήσιμο, αιθέρια και σταθερά φωνητικά και σταθερά τύμπανα.
Αλάνθαστοι μετέφεραν και λίγο από το κλίμα του Twin Peaks -δεν ξέρω από τα νέα παιδιά πόσοι μπορούν να το πιάσουν αυτό. Εξάλλου στη μουσική ,πάντα από κάπου ξεκινάς. Το τσιμπημένο μπάσο λόγω του χώρου συγχωρείται -ήταν ένα όμορφο live.
