Ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ -μεταξύ μουσικόφιλων- αυτά τα τελευταία δύο πανδημικά χρόνια είναι, αδιαμφισβήτητα, το πόσο μας έλειψαν οι συναυλίες και τα lives χωρίς περιορισμούς, αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα που δεν μπορεί να αναπληρώσει κανένα streaming και κανένα event καθήμενων. Και καθώς τα κλισέ είναι για να επιβεβαιώνονται, ήρθε (και ελπίζουμε για να μείνει), αισίως, και στην Ελλάδα η στιγμή να χαρούμε τα καλά αυτής της επιβεβαίωσης, απολαμβάνοντας σιγά – σιγά όλα αυτά τα ονόματα που επιβίωσαν από τις πολλαπλές συναυλιακές αναβολές και έρχονται να τηρήσουν τα κλειδωμένα ραντεβού τους με το ελληνικό καιρό.
Ένα από αυτά τα ονόματα και οι Balthazar, η πενταμελής μπάντα από το Βέλγιο που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από το ελληνικό κοινό τα τελευταία χρόνια, κυρίως μέσω μεγάλων ραδιοφωνικών επιτυχιών, όπως τα “Bunker” και “Wrong Vibration”, τραγούδια φτιαγμένα για αυτοκινητάδες στην παραλία, ανοιξιάτικα ποτά σε μικρές, φιλικές μπάρες, και casual ανέμελες βόλτες. Αυτό που, όμως, απέδειξαν περίτρανα οι Balthazar στο Fuzz, το βράδυ του Σαββάτου, ξαφνιάζοντας ίσως ακόμα και τους μεγαλύτερους fans τους είναι ότι είναι πολλά πολλά περισσότερα από κανά – δυο πετυχημένα ραδιοφωνικά hits.
Με το που πάτησε η μπάντα τα πόδια της στη σκηνή, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους Pink Vanity, το indie playful σχήμα των αδελφών Κωνσταντίνου και Αλέξανδρου Κρομμύδα που πραγματικά έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, ανοίγοντας ιδανικά για τους Βέλγους, έγινε σαφής η δυναμική της βραδιάς – μια δυναμική που δεν διαψεύστηκε ούτε δευτερόλεπτο. Εντυπωσιακές και πλούσιες ενορχηστρώσεις, ξεσηκωτικά πλήκτρα, σαρωτικά τζαμαρίσματα, μεθυστικό flow, και εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό -εκφρασμένη μεταξύ άλλων με καλησπέρες σε άπταιστα ελληνικά, sing-a-long happy birthday στη μητέρα του Maarten Devoldere που γιόρταζε το Σάββατο τα γενέθλιά της και δύο ειλικρινέστατα encores - ήταν τα βασικά συστατικά της επιτυχίας ενός άρτιου live show , που αν και αυστηρά μετρημένης διάρκειας, χόρτασε τους πάντες.
Και αν και το συγκρότημα των Balthazar έχει ξεκάθαρα τους πρωταγωνιστές του – που δεν είναι άλλοι από τον Maarten Devoldere, γνωστό και πολύ αγαπημένο επίσης για το side project του Warhaus, και τον Jinte Deprez a.k.a. J. Bernardt- η πρωτότυπη γραμμική τους παράταξη στη σκηνή του Fuzz ήταν ένα ακόμα ειδοποιό στοιχείο της εμφάνισής τους, που σε συνδυασμό με την αστραπιαία εναλλαγή τους σε κιθάρες, πνευστά και πλήκτρα και το άψογο δέσιμο των φωνητικών τους, διαμόρφωσε μια ομοιομορφία, διόλου ισοπεδωτική και εξόχως απολαυστική, ένα μοναδικό teamplay, με απαλές αλλά καλοσχεδιασμένες αλληλοκαλύψεις, μια επιμελώς ατημέλητα χορογραφημένη εμφάνιση μιας μπάντας που κατέρριψε κάθε στερεότυπο περί «φλωριάς» της σύγχρονης indie pop – rock σκηνής.
Κι αν η αρχή του live των Balthazar στο Fuzz Live Music Club μας βρήκε να κοιταζόμαστε ξαφνιασμένοι, για το αν έχουμε «γεράσει» και παραησυχάσει σε βαθμό που να τα σπάμε και να ξεσαλώνουμε με απλό πλην τίμιο soft rock, ή αν βλέπαμε όντως κάτι καλό, η ετυμηγορία της βραδιάς έκλεισε συντριπτικά υπέρ της δεύτερης διαπίστωσης. Γιατί το κλισέ των απωθημένων lives στην post – covid εποχή μπορεί μεν να καλύψει μια μετριότητα αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει εκ του μηδενός ένα ταλέντο. Και οι Balthazar έχουν μεγάλο ταλέντο στις ζωντανές εμφανίσεις – μια δοκιμή την επόμενη φορά θα σας πείσει. Μέχρι τότε “Fever” στα ηχεία του αυτοκινήτου, γράφοντας χιλιόμετρα και εικόνες σε κάποιο νησί, μέχρι να δύσει ο ήλιος.
