Όποιος έχει παρακολουθήσει το τηλεοπτικό αριστούργημα Chernobyl του HBO (την μεταφορά της κοσμοϊστορικής τραγωδίας στην μικρή οθόνη από τους Craig Mazin και Johan Renck) γνωρίζει πολύ καλά πως ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας του οφείλεται στο κλειστοφοβικό soundtrack της βραβευμένης με Oscar και Grammy Ισλανδής τσελίστριας Hildur Guðnadóttir. Προκειμένου να συλλάβει ηχητικά την πυρηνική φρίκη, επισκέφθηκε τον τόπο του εγκλήματος και πέρασε ώρες εκεί με τους συνεργάτες της, ηχογραφώντας τα νεκρά υπολείμματα του πυρηνικού αντιδραστήρα, καταφέρνοντας τελικά να αποτυπώσει με τρομακτική ακρίβεια τη ραδιενεργή παρουσία μέσα από το soundtrack της σειράς.
Επομένως, η εμφάνιση της στον βιομηχανικό χώρο της Πειραιώς 260, σε ένα από τα τελευταία ραντεβού στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ήταν άκρως ιδανική και αναμενόμενη. Σε μία εξίσου ταιριαστή, βροχερή βραδιά με ουρανούς σε διάφορες αποχρώσεις του σκούρου, ο κόσμος εισερχόταν στην αποθήκη Η με τις μάσκες στο πρόσωπο, δημιουργώντας έτσι μία απόκοσμη, σημειολογική αναλογία προσπάθειας προστασίας από κάτι τοξικό στον αέρα. Η περιμετρική, παράταξη των καρεκλών γύρω από την ανυψωμένη, τετράγωνη σκηνή ενέτεινε την ατμοσφαιρική ένταση, ενώ όταν τα φώτα έκλεισαν, σχεδόν εντελώς, και η Ισλανδή μουσικός ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους τέσσερις συνεργάτες της, που πήραν θέση πίσω από τα laptop τους, έμοιαζε σαν αυτή η ομάδα να εργαζόταν πίσω από πολύ έξυπνες, αλλά άψυχες, μηχανές, όπως οι Σοβιετικοί επιστήμονες στο πραγματικό γεγονός.
Στην 50λεπτη παράσταση το κοινό υποβλήθηκε σε μία, κατά τόπους και χρόνους, ακραία, οπτικοακουστική και ψυχοσωματική εμπειρία, η οποία συνδιαμορφώθηκε τόσο από τα ευρεία συχνοτικά μήκη και πλάτη που φιλοτέχνησαν οι Chris Watson και Sam Slater (σύζυγος της Hildur) με τη βοήθεια του Francesco Donadello στη διάχυση του ήχου, όσο και από τα εναλλασσόμενα φωτιστικά μοτίβα της Theresa Baumgartner - ένας συνδυασμός που μαζί με τον πυκνό καπνό επέβαλε την δικιά του αποπνιχτική και κλειστοφοβική πραγματικότητα στις αισθήσεις. Η πρωταγωνίστρια της βραδιάς συνέβαλε στο σύνολο κυρίως με τα φωνητικά της, δηλαδή κατά βάση πνιχτές κραυγές ή εκκλήσεις για βοήθεια με μουσικότητα, οι οποίες διαχέονταν, μετέπειτα, ως ηχογραφημένο sample στα κολοσσιαία ηχοτοπία που κατασκεύαζαν με μεθοδικότητα οι συνάδελφοι της. Το live μπορεί να περιγραφεί και ως ένα γράφημα, με πολύ βιαιες, απότομες κορυφώσεις και βαθιά, βυθιστικά κοιλώματα, ανάμεσα στα οποία ο ακροατής είτε υπνωτιζόταν μέσα από τους επαναλαμβανόμενους βόμβους και το δυσοίωνο λευκό θόρυβο, είτε άρχισε να συμμετέχει δειλά δειλά σε μία υποψία ρυθμού, σα να περπατάει κανείς αρκετά μακριά από ένα techno party και το μόνο που μπορεί να πιάσει είναι έναν απροσδιόριστο σφυγμό.
Κάπως έτσι η ώρα πέρασε τόσο γρήγορα όσο και αργά, καθώς οι έννοιες του χώρου και του χρόνου είχαν χάσει κάπως την αντικειμενική τους διάσταση μέσα σε αυτή την ρουφηχτική δίνη που μας εξώθησε η Hildur Guðnadóttir και η εκπληκτική της ομάδα. Εν τέλει, όταν βγήκα έξω στην υγρή ατμόσφαιρα αντιλήφθηκα, πραγματικά, πόσο απαιτητική ήταν η εμπειρία στην οποία υποβλήθηκα, παίρνοντας λίγο χρόνο μόνος μου στο προαύλιο χώρο για να επανέλθω στο εδώ και τώρα, μακριά από την πολύ ρεαλιστική συνθήκη που συμμετείχα. Περισσότερο ήταν το αποτέλεσμα μιας μάχης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή, και τι αυτή μπορεί να προκαλέσει στον ανθρώπινο οργανισμό. Είκοσι πέντε χρόνια πριν, σε εντελώς άλλα μεγέθη, μία τέτοια μάχη είχε δοθεί και στο Chernobyl.
