“To be asleep is to be dead. It is like death. So we dance, we dance so as not to be dead. We do not want that.”. Αυτά τα λόγια βάζει ο Ray Bradbury στο στόμα του Laurent, party animal - σερβιτόρου στη μπρασερί που σύχναζε ο συγγραφέας στο Παρίσι, στον πρόλογο της επανέκδοσης της συλλογής διηγημάτων Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος (by the way εκπληκτική συλλογή που σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου για τη δύναμη ενός νου να συλλαμβάνει τις λεπτές αποχρώσεις της θεότρελης εποχής μας εβδομήντα χρόνια πίσω – αναζητήστε την αν δεν την έχετε υπόψιν). Διασχίζοντας, λοιπόν, τους δρόμους και τα στενά του Ταύρου ένα βράδυ Τετάρτης με κατέυθυνση προς το Fuzz Live Music Club, αυτό το quote ήταν βαθιά χαραγμένο στο μυαλό, και σαν κάπως να αιωρούνταν στον ουρανό, δίπλα στα απόκοσμα σύννεφα της βραδιάς και κάπως σαν να μας ακολούθησε μέσα στον χώρο του club και να βολεύτηκε μαζί μας πάνω στον εξώστη. Στον εξώστη ενός κλειστού club, με όρθιους ανθώπους, που είχαν έρθει αποφασισμένοι να χορέψουν για να κρατηθούν ζωντανοί. Ζωντανοί στο πρώτο τους club μετά από ενάμιση χρόνο.
Για πολλούς από τους παρευρισκόμενους στο Fuzz Live Music Club το βράδυ της 3ης Νοεμβρίου, ο Christian Löffler κουβαλάει μια βαριά σημειολογία, αφού η προηγούμενη εμφάνισή του στην Ελλάδα, στις 7 Μαρτίου του 2020, ήταν η τελευταία νύχτα ανέμελου ηλεκτρονικού χορού στην Αθήνα, πριν την επιβολή του lockdown, λίγες ημέρες μετά. Ο κύκλος, λοιπόν, που θα έκλεινε με αυτή την επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος -πάντα υπό το σημαία του Plissken Festival- ήταν κάτι παραπάνω από φορτισμένος – με τις προσδοκίες για επιστροφή στην κανονικότητα που λαχταρά ο καθένας, με την ανάγκη για σωματική εκτόνωση, με την επιθυμία να ξορκιστούν οι δεισιδαιμονίες, οι οιωνοί και οι φόβοι για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία νέων περιορισμών.
Δεν μπορώ να πω αν -μουσικά και όσο τυπολογικά μπορεί να μιλήσει κανείς για ένα live event ηλεκτρονικής μουσικής- η εμφάνιση αυτή του Christian Löffler ήταν αντικειμενικά αντάξια των τεράστιων απαιτήσεων ενός κοινού διψασμένου για χορό, σωματική επαφή, χέρια και ποτήρια στον αέρα, και ευεργετική διολίσθηση στον χαμένο χωροχρόνο του clubbing. Αυτό που θα πω όμως είναι ότι δεν είχε σημασία. Δεν είχε σημασία αν ο Γερμανός, ομολογουμένως αξιολογότατος, παραγωγός, ήταν καλύτερος την προηγούμενη φορά, αν φαινόταν κι ακουγόταν κάπως διεκπεραιτωτικός, αν το παράκανε με τα strobe lights. O κόσμος από κάτω δεκάρα δεν έδινε για όλα αυτά και μαζί του κι εμείς. Το στριμωξίδι στο μπαρ, τα όρθια σώματα, τα σώματα δίπλα σου, η ανάταση τη στιγμή που σκάνε τα φωνητικά, μέσα από ένα techno μπάσο που σαλπίζει και καθοδηγεί τον στρατό του σε μια εορταστική αναμέτρηση με τα ίδια του τα πόδια ,η ανάγκη να υπάρξεις σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι ας έχουν περάσει πολλές -όλα αυτά ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν τον ευφορικό χαρακτηρισμό της minimal techno του Löffler και να δώσουν στη βραδιά αυτή την επιτυχία που που άξιζε όποιοσδήποτε κατάφερνε να φέρει τον χορό πάλι πίσω σε αυτήν την πολύπαθη πόλη.
Τα μισά εύσημα αυτής της επιτυχίας ανήκουν βέβαια και στον επίσης Γερμανό, Nicolas Darmuth, ο οποίος ακούει στο σκηνικό όνομα Parra for Cuva, που μας έκανε την χάρη να ταξιδέψει μέχρι εδώ, για να ανοίξει για τον φίλο του και πρωταγωνιστή της βραδιάς και να μας επιτρέψει να τον ανακαλύψουμε και να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Με ένα από τα καλύτερα support acts σε ηλεκτρονικό live που έχουμε δει ποτέ, πλούσιο σε μελωδική ευφυία, προσωπικό στιλ, και συνειρμικές εικόνες ο Parra for Cuva έκανε ένα συνειρμικό παρκούρ σε σκηνές της καθημερινότητας, τις οποίες αρέσκεται να επενδύει μουσικά με το ηχητικό του patchwork – με ένα ανεπιτήδευτο ενδιαφέρον και μια ροή που θα μας κάνει σίγουρα να τον προσθέσουμε στις Spotify λίστες μας.
Βγαίνοντας τα μεσάνυχτα από την πόρτα του Fuzz, μετά από τόσο πολύ καιρό, το συναίσθημα ήταν περίεργο. Τα ρούχα μύριζαν έντονα καπνό και μπίρα -τη μυρωδιά της συναυλίας- τα πόδια και τα χέρια προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν αυτό που είχαν θυμηθεί, το μυαλό ίσως και να έτρεχε ήδη στις υποχρεώσεις της επόμενης εργάσιμης ημέρας. Κάπου βαθιά, οι φόβοι για το αν θα κρατήσει αυτή η ευτυχής συνθήκη της νυχτερινής ζωής προσπαθούσαν να διασκεδάσουν τους εαυτούς τους. Στο υποσυνείδητο κομπιουτεράκι, όμως, η σούμα εξακολουθούσε να βγαίνει θετική. Χορέψαμε. Και είμαστε ζωντανοί. Ραντεβού στα επόμενα.
