Το σόου του Max Cooper στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΝ άξιζε όλες τις δάφνες που περιέχονται στο κλισέ «οπτικοακουστικό υπερθέαμα». Το οποίο υλοποιήθηκε σε techno εκδοχή, δομώντας σε σχήμα κύκλου –μπροστά, πάνω και γύρω από το έκθαμβο κοινό– ένα μεγαλειώδες, τρισδιάστατο σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και εξέλιξη, στον υπερπληθυσμό και στην κλιματική αλλαγή, στην κυριαρχία των νέων τεχνολογιών και στην αιώνια δίψα για το άπειρο.
Το φρέσκο στούντιο πόνημα Yearning For The Infinite ξεδιπλώθηκε στη σκηνή σε όλα του τα μήκη και τα πλάτη, αποκαλύπτοντας μπροστά σε όσους τυχερούς βρέθηκαν στον δρόμο του το πλήρες του εύρος και όλη την κρυμμένη δυναμική που είναι ικανή φέρει η παράσταση ενός οπτικοακουστικού, ηλεκτρονικού concept τον 21ο αιώνα, όπως υλοποιήθηκε σε συνεργασία του Cooper με το βρετανικό κέντρο τεχνών Barbican. Εκείνοι δε οι τυχεροί, βουλιαγμένοι στο κόκκινο βελούδο των καθισμάτων τους, αφήνονταν έρμαια στον θαυμαστό κόσμο που δημιουργούσε ενώπιόν τους ο Βρετανός παραγωγός, ξυπνώντας από αυτήν την υπέροχη χαύνωση για να συγκρατήσουν όπως-όπως τα χορευτικά ένστικτα τα οποία ξυπνούσαν στον ήχο εκλεπτυσμένων πριονιών όπως το "Scaler" και το "Penrose Tiling".
Κλασικό πιάνο και γεωμετρικά μοτίβα χύθηκαν μέσα σε μονόχρωμους synth διαδρόμους και σε λεωφόρους μεγαλουπόλεων, οι οποίες πότε οδηγούσαν σε αποικίες ψυχεδελικών αμοιβάδων και πότε σε εκρήξεις επιστημονικής techno. Τα μάτια ενός drone συνέλαβαν έναν σύγχρονο λευκοντυμένο Σίσυφο να κρέμεται από μια αέναη προσπάθεια χαρτογράφησης κάποιου κυκλικού μονοπατιού: μια αριστουργηματική υπόμνηση ματαιότητας της εγγενώς επαναληπτικής ροής της ανθρώπινης ζωής.
Σκηνή, θεωρεία και πλατεία αναδιπλώθηκαν σε έναν τεράστιο κύβο του Ρούμπικ, ενώ στα πίσω καθίσματα μια παρέα παλιών ρεϊβάδων –αγνοώντας το «πρωτόκολλο» του χώρου– χόρεψαν όρθιοι στον ρυθμό του "Perpetual Motion". Οι νευρώνες επίσης του κεντρικού δέντρου μιας φουτουριστικής Εδέμ έριξαν τη σκιά τους σε όλο το μικροσύμπαν του Max Cooper υπό τους ήχους του "Transcedental Tree Map", καθώς και στους νεοφερμένους, όσους χειροκροτούσαν όρθιοι τον δημιουργό του, πριν αυτός ξαναχαθεί πίσω σε ένα ηλεκτρονικό matrix.
Μόνο με σουρεαλιστικά σχήματα λόγου μπορείς να προσεγγίσεις την Yearning For The Infinite εμπειρία, η οποία μεταμόρφωσε ένα ακόμα βράδυ Δευτέρας στην πόλη σε επιστημονική μουσική φαντασία. Σφραγίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το χειμερινό αποτύπωμα του Plisskën Festival, o Max Cooper δικαίωσε τις προσδοκίες: έκανε τον νου να χορέψει, προσφέροντας γενναιόδωρα 90 αν μη τι άλλο μοναδικά λεπτά αγαστής σύμπραξης μεταξύ ανθρώπινης δημιουργικής υπόστασης και οπτικοακουστικής τεχνολογίας αιχμής. Το σόου ήταν, με τον τρόπο του, μια αισθητική ανταπόκριση από το μέλλον.
{youtube}hR-JJyxpOY4{/youtube}
