Αυτός ο στίχος που έγινε τραγούδι για το άλμπουμ Whiskey του Jay Jay Johanson πάνω από 20 χρόνια πριν –το τόσο κοντινό και τόσο μακρινό 1996– ανέμισε ξανά σαν σημαία σε ένα στενάκι κάτω απ' την Ακρόπολη, το βράδυ της Κυριακής. Καλώντας στο μικρό αστικό δάσος του Tiki και στην εξωτική του μπάρα όλα εκείνα τα κορίτσια, αλλά και τ’ αγόρια, που είτε αγαπάνε διαχρονικά τη ρομαντική τραγουδοποιία του, είτε έγιναν όψιμοι fans, για μια βραδιά γλυκιάς μουσικής και άφθονων Mai Tai.
Το κάλεσμα αυτό του Jay Jay Johanson βρήκε τεράστια και συγκινητική ανταπόκριση, η οποία αποτυπώθηκε εύγλωττα στο ασφυκτικά γεμάτο Tiki και στην ουρά της αναμονής στην είσοδο, με τον κόσμο να επιβραβεύει την ήρεμα δυνατή συνέπεια με την οποία υπάρχει καλλιτεχνικά ο Σουηδός τροβαδούρος, εδώ και δύο δεκαετίες. Παρά την –εφιαλτική ίσως για το προσωπικό του μπαρ– πολυκοσμία, ο χώρος ταίριαξε αρμονικά με το ύφος της βραδιάς· χρίζοντας ακόμα και μια μη προνομιούχα θέση στις σκάλες σε ιδανικό spot για κοκτέιλ και καλή μουσική.
Καλή μουσική που άρχισε ήδη από το opening act της Ειρήνης Σκυλακάκη, που αποδείχθηκε κομμένη και ραμμένη για τέτοιες μικρές, ζεστές σκηνές, τις οποίες και ζεσταίνει ακόμη περισσότερο με την κιθάρα της και τη διακριτική συναισθηματικότητα της φωνής της. Μ' ένα χαλαρό, όμορφο set, αποτελούμενο από τις σημαντικότερες προσωπικές της στιγμές –και με απόληξη σ' ένα κλείσιμο του ματιού στο pop φαινόμενο της Billie Eilish– η Σκυλακάκη επένδυσε με ιδανική μουσικότητα τα πρώτα ποτά, ανακούφισε την άχαρη ώρα του βολέματος μέσα στο απίστευτο στριμωξίδι και έδωσε έναν σεμνό, όμορφο, εαυτό, που αξίζει την προσοχή μας, καθώς και μπόλικα χαμόγελα.
Λίγα λεπτά μετά τις 22.00 ήρθε η ώρα του όψιμου πενηντάρη Jay Jay Johanson ν’ ανέβει καταχειροκροτούμενος στη σκηνή και να δώσει στο κοινό του αυτό που είχε έρθει να πάρει. Βορειοευρωπαϊκή μουσική ποιότητα, σκανδιναβικές απλές γραμμές και κάτι από γαλλικό αισθησιασμό, αρθρωμένα από ένα μαυροφορεμένο, γειωμένο ξωτικό με βαμμένα πλατινέ μαλλιά: ένα γοητευτικό υβρίδιο μποέμ Παριζιάνου και Γερμανού νεο-διανοούμενου.
Με live πλήκτρα και προηχογραφημένες trip hop λούπες ο Jay Jay Johanson κέρδισε τον κόσμο με το καλημέρα, παίζοντας μερικές σπουδαίες στιγμές από την πιο πρόσφατη δισκογραφία του: το "Not Time Yet" απ’ το περσινό Kings Cross, αλλά και το φανταστικό "You’ll Miss Me When I’m Gone" απ' το Bury Τhe Hatchet του 2017. Μέσα δε σ’ έναν φυσικό ψίθυρο, απήγγειλε σχεδόν το "Whispering Words", ενώ εξομολογήθηκε και τη λατρεία του για τον Ντέμη Ρούσσο σ' ένα αδιόρατο, χατζιδακικό νέφος, προσκυνώντας τις ελληνικές πηγές που ενέπνευσαν τραγούδια όπως το "Back Ιn Town" και το "The Girl I Love Is Gone".
Αυτές οι εκμυστηρεύσεις έγιναν δεκτές με αλαλαγμούς επιδοκιμασίας και καταιγισμό χειροκροτημάτων. Η φυσική εξέλιξη των οποίων ήταν οι προσωποποιημένες εκδηλώσεις θαυμασμού και αγάπης ενός κοινού που περικύκλωσε τον Σουηδό καλλιτέχνη μετά το τέλος του live, για να του σφίξει το χέρι, να τον χτυπήσει στον ώμο και να τον αγκαλιάσει σαν παλιό γνώριμο.
Αυτό είναι ο Jay Jay Johanson. Ένας διαχρονικά ποιοτικός μουσικός, κάπως απόκοσμος και μελαγχολικός στη σκηνή, κάπως σαν κάποιος που ξέρεις από ένα μπαρ στο οποίο σύχναζες. Απλότητα, ευαισθησία, φθινόπωρο, φιόρδ και γαλλικά μπιστρό. Ραντεβού την επόμενη φορά που θα κατέβει στην πόλη.
{youtube}WX0cBF_2RE0{/youtube}
