Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς στο Temple ήρθε στην αρχή και άκουγε στο μυστηριώδες όνομα Azraq Sàhara. Αυτό είναι το όνομα της φιγούρας που ανέβηκε διακριτικά στη σκηνή και μας χαμογέλασε όλο συστολή, για να μας αφήσει στη συνέχεια με το στόμα ανοιχτό με την εμφάνισή της. Η πληροφορία ότι πρόκειται για μια Ελληνίδα, η οποία έχει μετοικήσει στο Μάντσεστερ και περιγράφει τη μουσική της ως …desert goth, ασφαλώς προδιέθετε ότι κάτι ιδιαίτερο υπάρχει εδώ. Πού να φανταστείς, όμως, ότι σε 7 μόνο τραγούδια θα προλάβαιναν να περάσουν οι folk αφηγήσεις των seventies, η άγρια Δύση, το μωσαϊκό της παραμεσόγειας Αφρικής και ο γαλλικός ρομαντισμός;
Όλα τόσο διαφορετικά και ταυτόχρονα τόσο αρμονικά ομογενοποιημένα, κάτω από τη λοξή ματιά αυτής της ιδιαίτερης καλλιτέχνιδας, η οποία αποπνέει βιωμένο κοσμοπολιτισμό και βαθιά καλλιέργεια. Αμφιβάλλω βέβαια αν η αξία της τέχνης της μπορεί να αναγνωριστεί ευρέως στην Ελλάδα των ευτελών διαγωνισμών ανάδειξης επίδοξων διασκεδαστών, που επιδεικνύουν το «πακέτο» τους. Ακούγοντας όμως τις συνθέσεις του αναμενόμενου νέου άλμπουμ της Petrichor και βλέποντας την αντίδραση του κοινού στο Temple, καταλάβαινες ότι η Azraq Sàhara δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από όσους ψάχνουν κάτι αισθητικά βαθύτερο στη μουσική που ακούνε.
Setlist
Dead man· Desert Wind· Night Beach Blues· Cowboys & Indians 2· Lana’s curse· Yassamin· Maladie
Η συμπερίληψη του επί 40 χρόνια συνοδοιπόρου του Michael Gira στο πρόγραμμα, δημιούργησε αρχικά προσδοκίες ότι θα βλέπαμε μια κοινή εμφάνιση του βασικού κιθαριστικού δίδυμου των Swans. Τελικά, σκοπός της παρουσίας του Norman Westberg ήταν η επιτόπια διαδικασία δημιουργίας μιας dark ambient σύνθεσης, η οποία αντιμετωπίστηκε από το κοινό με διαφορετικές διαθέσεις.
Ήταν μια απολύτως τεχνική διαδικασία, δηλαδή, στην οποία ο Westberg –χρησιμοποιώντας την κιθάρα του και μια μεγάλη ποικιλία από μαγνήτες και πετάλια– έχτιζε σταδιακά ένα πλέγμα, με την όποια μουσικότητα να καλύπτεται σταδιακά από βόμβους και κρότους, παράγοντας τελικά ένα ηχητικό χάος. Σίγουρα ήταν μια σπάνια εμπειρία, που μας έδωσε και μια οπτική για αυτήν την όψη του ήχου των Swans. Αλλά η αλήθεια είναι ότι λίγοι φάνηκαν να μπορούν να ακολουθήσουν σε βάθος το εγχείρημα, αντλώντας κάποια ευχαρίστηση.
Όσο πλησίαζε η ώρα της εμφάνισης του Michael Gira, τόσο αυξανόταν και το στρίμωγμα γύρω από τη σκηνή. Ένα ετερόκλητο κοινό, το οποίο απαρτιζόταν κυρίως από γκοθάδες, μεταλλάδες και πανκιά, περίμενε να ακούσει και να βιώσει από απόσταση αναπνοής τις νέες του ιστορίες, δοσμένες μέσα από το πάθος και τη μοναδική χροιά της φωνής του και της κιθάρας του. Όχι όμως και να τις αποθανατίσει, μιας και ο Gira ξεκαθάρισε από νωρίς ότι δεν ανέχεται να βλέπει τους θεατές να τον σημαδεύουν με κάμερες, τη στιγμή που προσπαθεί να αποδώσει ζωντανά το έργο του –και κάλεσε όποιον δεν του αρέσει, να περάσει έξω! Οπότε, απαλλαγμένοι από τα ενοχλητικά φώτα των οθονών και τις σκηνοθετικές έννοιες, αρχίσαμε να βυθιζόμαστε στο σύμπαν του ποιητή.
Λιτός και επιβλητικός στην παρουσία του, o Gira κατάφερε να μας μεταδώσει κάθε σκέψη και συναίσθημα που περικλείεται στις λέξεις του και στα χτυπήματα της κιθάρας του. Με εκτελέσεις απαλλαγμένες από την τεχνητή ένταση και την παραμόρφωση που αποτύπωναν εύγλωττα και πεντακάθαρα τις αλήθειες του δημιουργού τους. Με αισθητική που θύμιζε ύστερο Johnny Cash, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια συνάντηση της ποιητικότητας του Leonard Cohen και της εσωτερικότητας του Nick Cave. Άλλοτε αλληγορικός και ευαίσθητος, άλλοτε ωμός και βίαιος, αλλού με ψιθύρους και μελωδία και αλλού με κραυγές απόγνωσης και αυστηρή προστακτική, κατάφερε τελικά να κάνει πράξη αυτό που οι στίχοι του όρισαν: έβαλε μια φωτιά, για να καθαρίσει και να αφήσει πίσω του μόνο όσα είναι αληθινά!
Setlist
Annaline
The Glowing Man
It’s coming and it’s real
Sun Fucker
What is this
The hanging man
Amnesia
My phantom limb
{youtube}Lvd7BF7V7QA{/youtube}
