Σάββατο βράδυ στην πλατεία Κάνιγγος, οι πρώτες φθινοπωρινές μέρες συνυπάρχουν με τις πρώτες βροχές, τον πρώτο ζεστό καφέ, τις αλλαγές που φέρουν μαζί τους οι εποχές· κι εσύ τις υποδέχεσαι χωρίς γκρίνια, με μια γλυκιά προσμονή, γιατί η ψυχή σου δεν γνωρίζει χρόνο –γνωρίζει μονάχα προσαρμογή. Βέβαια ο Σεπτέμβρης δεν είναι καλός μήνας για συναυλίες, για τον περισσότερο κόσμο. Το πέρας μιας έντονης και κουραστικής εβδομάδας με φέρνει στο ιστορικό An Club, το οποίο ετοιμάζεται να υποδεχτεί (χωρίς προσαρμογή) τους ιστορικούς Monochrome Set, που δεν έχουν εποχή και δεν γνωρίζουν επιτυχία στον χώρο του post-punk/new wave, παρόλο που αποτελούν επιρροή για διάσημες μπάντες όπως οι The Smiths.
Μπαίνοντας στο An Club, δυσάρεστη η έκπληξη με τον εντελώς άδειο χώρο. Παρά ταύτα ξεκινάνε το ζέσταμα οι Cosmonuts, μια μπάντα ερχόμενη από τα Χανιά. Δεν φαίνονται να πτοούνται από την προσέλευση και παρουσιάζουν κομμάτια από τις 2 μέχρι σήμερα δουλειές τους, με ωραίο, καθαρό ήχο και επιρροές από Beatles, Jimi Hendrix, Pink Floyd, αλλά και πιο σύγχρονες, κυρίως από το post-rock. Χειροκροτούνται, καθότι γεμίζουν το εξαρχειώτικο στέκι με τις μελωδίες τους και με την κλασικών γραμμών ροκ φωνή, η οποία πλάκα-πλάκα σπανίζει πια στη σύγχρονη σκηνή. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ταίριαζαν σαν support επιλογή στο συγκεκριμένο live, πάντως δεν ξένισαν κανέναν.
Στη συνέχεια ανέλαβαν οι Monochrome Set, με μία χύμα εκκίνηση του "Super Plastic City". Και το ελάχιστο κοινό έρχεται πιο μπροστά, για να ζήσει μια cult κατάσταση στη μικρή αρένα του An Club, η οποία μου θύμισε άλλες εποχές: κάτι μικρά μα ιστορικά live, που διηγείσαι σε επόμενες γενιές. Το βρετανικό γκρουπ συνεχίζει εντωμεταξύ ακούραστο από το 1979 (40 χρόνια), αν και πλέον δίχως τον Lester Square, ο οποίος πάντα επέλεγε τον δρόμο της αφάνειας και το κουλ κινηματογραφικό δράμα σαν χαρακτήρα για τη μπάντα. Εξάλλου το μονόχρωμο δεν είναι στη μόδα...
Πάντως με τους Bid, Mike Urban, John Paul Moran και τον αεικίνητο Andy Warren στο μπάσο να μας ξυπνάει τη φαντασία για τον κόσμο των Adam & The Ants και για την εποχή της στιλάτης, ελιτίστικης βρετανικής σκηνής –που τόσο αδικήθηκε μέσα στον καταιγισμό της άγριας παραμάνας– οι Monochrome Set έπαιξαν χωρίς να παραδοθούν στο ρετρό. Μας παρουσίασαν μάλιστα και πολλά τραγούδια από τα τελευταία τους δισκάκια.
Η εμφάνιση ήταν βέβαια χύμα, με πολλά λάθη σε παιχτικό επίπεδο, όμως λίγο η αιχμηρή σάτιρα, λίγο η τόσο τίμια παρουσία, ναι, κάπου μας πήγαν. Δυστυχώς το σχεδόν άδειο An Club δεν μετέδιδε στη σκηνή καμία αίσθηση παλμού, παρ' όλα αυτά ο ήχος τους αποτυπώθηκε ζεστός, ενώ συνεπήραν όσους κόπιασαν να τους παρακολουθήσουν. Μάλιστα προς το τέλος της βραδιάς ζήσαμε το απόλυτο cult σκηνικό, με την όλη φάση να θυμίζει revival party μιας άλλης γενιάς, ξεχασμένης στον χρόνο. Προσωπικά, βέβαια, προτιμώ τους Monochrome Set όταν ο Bid παίζει πιο μελαγχολικούς ήχους και όχι spaghetti μελωδίες, αφηγούμενος αποχαιρετισμούς.
Ιδιαίτερη συναυλία, από μια ιδιαίτερη μπάντα. Μεγάλος απών τελικά ο hype κόσμος της εναλλακτικής Αθήνας, που κανονικά θα έπρεπε να τους προσκυνάει.
Setlist
Super Plastic City
Jet Set Junta
Alphaville
Dreams
I Can't Sleep
Rulling Class
I Feel Fine
Rest Unquiet Spirit
Beast
Maisieworld
La Chanson De La Pucelle
Jack
Summer Of The Demon
Mating Game
Mrs. Robot
Cowboy Country
The Z Train
LGDTD
Eine Symphonie Des Grauens
He's Frank
{youtube}ftgg_slNqbY{/youtube}
