H Florence Welch περπατάει σε δίπολα, με τα πόδια της γυμνά και τα μυώδη άκρα της να σκοντάφτουν σε έναν παγανιστικό χορό, ο οποίος παντρεύει το θηλυκό με το αρσενικό, την πολυτέλεια με τη λιτότητα και την εσωτερικότητα με την εκρηκτικότητα. Η μουσική της μιλάει συχνά για τις γυναίκες και τον μυστικισμό που έχουν γεννήσει ανά τους αιώνες· επικοινωνεί με συμβολισμούς και εικόνες και, ως άλλη Γκουίνεβιρ, τινάζει την άλυκή της χαίτη αψηφώντας τους μύθους που τη θέλουν επικίνδυνη μαυλίστρα. Πείθοντάς μας πως το μόνο ξόρκι που την αφορά να πλέξει, είναι αυτό της ομόνοιας και της κατανόησης.
Όπως έδειξε αυτή η δεύτερή της (τριήμερη) επίσκεψη στην Ελλάδα, η Αγγλίδα καλλιτέχνις φαίνεται να πιστεύει πραγματικά στην ενεργειακή συνθήκη που χτίζει με το κοινό της, δίνοντας γη και ύδωρ για να κρατήσει άσβεστη την προσοχή του ακροατηρίου –από την αρχή μέχρι το τέλος μιας βραδιάς. Ούσα βετεράνος πλέον των live εμφανίσεων, η «Flossy» ξέρει καλά πώς να συντονίζει τα πλήθη στις εκκεντρικές της συχνότητες, μέσα από παραμύθια για σκοτεινιά και αναγέννηση. Μέσα σε όλα αυτά, επιτάσσει μία διαφορετική θεώρηση της συναυλίας, οδηγώντας το κοινό μακριά από τις οθόνες των κινητών του, ως άλλος αναλογικός προφήτης· ώστε να αφήσουμε πίσω τις συνήθειες που μας αποσπούν από το παρόν.
Και η αλήθεια είναι πως ακολουθεί το παράδειγμα που η ίδια δίνει. Με μία παιδική παραίτηση εγκαταλείπει τα δεσμά της και οργώνει τον χώρο, ανυπόδητη και ελεύθερη, αφήνοντας πίσω της περιορισμούς κι επιταγές. Σαν μοντέρνα μεσσιανική φιγούρα καβαλάει τα κάγκελα και αφήνεται στο άγγιγμα των ακολούθων της, ακουμπάει το μέτωπό της στο δικό τους και τους γιατρεύει από τον συλλογικό πόνο της ύπαρξης. Έναν πόνο που μας διαβεβαιώνει ότι έχει βιώσει βαθιά και η ίδια.
Η συναυλία στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου μπορεί να στερούνταν του ενεργειακού πεδίου του Ηρωδείου, αλλά έδινε τον χώρο στην πύρινη φιγούρα της Welch να τιναχτεί σε κάθε άκρη της σκηνής, να στροβιλιστεί μέσα στα αέρινα ρούχα της και να συντονίσει ένα τεράστιο πλήθος κόσμου σε μία συλλογική ανάσα, η οποία εισέπνεε τα λόγια της μουσικού και εξέπνεε τα πάθη του. Αν και ο θεματικός άξονας της συναυλίας κινήθηκε στον χώρο του πρόσφατου υλικού, κέντρο βάρους του παρέμεινε το σαφώς δυνατότερο υλικό των δύο πρώτων Florence + The Machine δίσκων, δείγματα ξεκάθαρα ανώτερης μουσικής γραφής.
Μιλώντας όμως κάποιος για τη Florence Welch, δεν γίνεται να μην αναφερθεί στη φωνή της, αυτήν που κριτικοί και κοινό αντιμετωπίζουν σαν όργανο ολικής καταστροφής. Πράγματι, οι διόλου ευκαταφρόνητες δυνατότητες της τραγουδίστριας ξεπερνούν κατά πολύ τη μέση indie folk αοιδό που έχει κάνει πέρασμα στο mainstream κοινό. Ως δραματική μεσόφωνος, η Welch θα μπορούσε κάλλιστα να δαμάσει το χάρισμά της και να απολαύσει μία μεγάλη καριέρα στην όπερα.
Με την αντοχή της να αφήνει τους πάντες (εκτός από την ίδια) άφωνους και τη ζωντανή της απόδοση να μην έχει σε τίποτα να ζηλέψει τις ηχογραφήσεις σε ελεγχόμενο περιβάλλον, η Αγγλίδα ερμηνεύτρια έχει δικαίως αποκτήσει τη φήμη της. Παρόλαυτα, σε μία πιο ψύχραιμη θεώρηση, έχει ακόμα άλματα να κάνει σε θέματα εγκράτειας και λεπταισθησίας: η χαμηλή περιοχή της φωνής της αναλώθηκε συχνά σε πασαλείμματα και το βιμπράτο της είχε φριχτή τοποθέτηση, χαλώντας το τόσο εντυπωσιακό αποτέλεσμα των απλωμένων ήχων. Ο τόνος της, επίσης, τείνει να τη φέρνει χαμηλότερα από εκεί όπου πρέπει. Κι όμως, όλα φαίνεται να σβήνουν όταν αρνείται να υποτάξει το θηρίο της φωνής της και απλώς αφήνει να την κυριεύσει· σαν άνθρωπος που μιλάει σε άγνωστες γλώσσες, για μία καθολική αλήθεια.
Όταν οι προβολείς έσβησαν και τα σκληρά, άψυχα φώτα του γηπέδου ταρακούνησαν τις χιλιάδες κόσμου από το υπνωτικό της ξόρκι, ένα πράγμα έμεινε να ανασαίνει ανάμεσα στα πατημένα πέταλα από τα πλαστικά λουλούδια και τις σκισμένες, φτηνές μουσελίνες: το μήνυμα ελπίδας που κοινωνεί η τραγουδίστρια. Και παρότι η ελπίδα είναι εύθραυστο πράγμα, η Florence Welch μοιάζει να βρίσκεται πάντα εκεί, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα με τον ακράτητο άνεμο που βγαίνει από τα πνευμόνια της.
{youtube}8oj0IWEtHqk{/youtube}
