Ο ερχομός των Motorpsycho στην Αθήνα ανακοινώθηκε λίγο πριν το καλοκαίρι, δίνοντας στους γνώστες και οπαδούς αυτής της πολύ ιδιαίτερης μπάντας ραντεβού για τον Σεπτέμβρη, στο Fuzz.
Παρασκευή βράδυ, λοιπόν, με μέτρια προσέλευση κόσμου, ανοίγουν οι Dury Dava. Μία (σχετικά) καινούρια ελληνική μπάντα, η οποία εκπροσωπεί τη νέα ψυχεδελική σκηνή που μεσουρανεί στα νεανικά, εναλλακτικά γούστα των ημερών μας. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, μας παρουσίασαν την πρώτη τους δουλειά, κάνοντας ό,τι μπορούσαν απέναντι σε ένα δύσκολο (για εκείνους) κοινό, που συχνά «κλωτσάει» με τον ελληνικό στίχο. Κατά τη γνώμη μου δεν κόλλησαν ως support στους Motorpsycho, πάντως αποδείχθηκαν ενδιαφέρουσα μπάντα και κέρδισαν τελικά θερμό χειροκρότημα.
Οι Νορβηγοί πρωταγωνιστές ανέβηκαν στη σκηνή στις 22.15, μένοντας εκεί για τις επόμενες 2 ώρες. Ήταν μια συναυλιακή διάρκεια που αντανακλά τη μακρά, επιτυχημένη τους πορεία, η οποία μετράει πλέον 30 χρόνια, έχοντας εδραιώσει το τρίο σαν μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στη ροκ σκηνή.
Στα τελευταία τους άλμπουμ, οι Motorpsycho έχουν επιστρέψει σε έναν πιο παραδοσιακό ροκ ήχο, βασισμένο στην κιθάρα, με αρκετές επιρροές από την ψυχεδέλεια και το progressive rock, αλλά και με αναφορές στην τζαζ, στο post-rock, στο noise rock, ακόμα και στο heavy rock. Η φετινή τους μάλιστα δουλειά, The Crucible (για την οποία και περιοδεύουν), συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Παρότι δεν δηλώνω fan της μουσικής τους κατεύθυνσης, οι Motorpsycho με άφησαν άφωνο, δίνοντας μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Ο Καταιγισμός, όσο πέρναγε η ώρα, δεν είχε προηγούμενο. Τα πολύ μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια αποδόθηκαν από την εξαιρετική rhythm section των Bent Sæther & Tomas Järmyr –λειτούργησαν ως απίστευτος μετρονόμος– φτιάχνοντας ένα κυκλικό, μινιμαλιστικό μοτίβο, στο οποίο κόλλησαν τα μακρά, φαζαρισμένα σόλο του Hans Magnus Ryan, αλλά και η βελούδινη φωνή του. Κατά νου ήρθαν οι πρώτες, ψυχεδελικές μέρες των Pink Floyd, τοποθετημένες όμως σε ένα βαρύ πέπλο δυνατού, έως και ακραίου ήχου, με το εναρκτήριο "Year Zero (A Damage Report)" να εισάγει την αίσθηση μιας μελωδικής καταιγίδας.
Στη σκηνή του Fuzz, οι Motorpsycho έπεισαν ότι κάνουν πράγματι κάτι το μοναδικό. Μπορούν δηλαδή, μέσα στο ίδιο κομμάτι, να χωρέσουν τους Rush, τους Genesis, τους Blue Cheer, τους Sir Lord Baltimore, τους Masters Apprentices, τους Τ2, τους Hawkwind, το punk, το metal, ακόμα και τους Swans. Και, παρ' όλα αυτά, να κρατήσουν κι έναν δικό τους ήχο!
Μιλώντας ειλικρινά, θα πω ότι το 85% της σημερινής stoner και heavy rock σκηνής θα έπρεπε να έχει παρακολουθήσει αυτή τη συναυλία σε μια γωνιά, αμίλητο, βγάζοντας αφρούς από αναφιλητά. Ακόμα κι αν ο ήχος των Motorpsycho κάπου κούρασε στη διάρκεια της βραδιάς, παραμένει κάτι που ελάχιστες rock μπάντες στον πλανήτη καταφέρνουν στις μέρες μας, εκπλήσσοντας ευχάριστα με την πολυσυλλεκτικότητά του. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είχαμε ενώπιόν μας κορυφαίους μουσικούς.
Setlist
Year Zero (A Damage Report),
In Every Dream Home (There's A Dream Of Something Else),
Triggerman
On A Plate
Greener
August (διασκευή σε Love)
The Tower
Starhammer
Mountain
Into The Sun
encore
Psychotzar
Walking On The Water/You Lied
{youtube}0HkMFY9LhRw{/youtube}
