Παρ' όλο που ο τελευταίος τους δίσκος Exile Amongst Τhe Ruins (2018) ήταν μέτριος, με την ανακοίνωση του ερχομού των Primordial τα εισιτήρια άρχισαν να εξαφανίζονται από τον Ιούνιο ακόμα, οδηγώντας έτσι το live σε sold-out. Όσοι τώρα είχαν πετύχει ξανά τους Ιρλανδούς, ξέραν· κι όσοι τους συνάντησαν πρώτη φορά, μάθαν τι εστί live metal α-λα-αλαναβεριλλικά.
Όσοι βέβαια πέρασαν από το κέντρο για να φτάσουν στο Γκάζι ίσως να τα βρήκαν σκούρα, μιας κι εκείνες τις ώρες διαδραματιζόταν η πορεία για την παγκόσμια ημέρα του Περιβάλλοντος. Φτάνοντας πάντως έξω από το Temple υπήρχε από νωρίς ουρά κόσμου, η οποία ανέμενε να ανοίξουν οι πόρτες. Πράγμα που συνέβη μετά από ένα τέταρτο περίπου από την ώρα που είχε ανακοινωθεί. Καθυστέρηση που με τη σειρά της καθυστέρησε 10 λεπτά και την έναρξη των Nefarious Spirit.
Ένα υποτιθέμενο πτώμα τυλιγμένο μ' ένα σεντόνι στο πάτωμα της σκηνής, άλλοι να το φωτογραφίζουν κι άλλοι να φωνάζουν χιουμοριστικά «Θάνατος στο Temple;». Αυτή ήταν η εικόνα που πρωτοσυναντούσες καθώς αντίκριζες το πάλκο, στημένη για το μικρό σόου που επιφύλαξε το πρώτο support γκρουπ της βραδιάς. Ίσως κάπως απροβάριστο και με τη χαμηλή σκηνή να μην βοηθά ώστε να μπορούν να το κοινωνήσουν σε όλο το κοινό, το τρικ φάνηκε μάλλον αμήχανο και περιττό.
Με τις πρώτες νότες, ο τραγουδιστής των Nefarious Spirit ξεπρόβαλε κάτω από το λευκό πανί και πρόσφερε τις υπόγειες κραυγές του πνιγμένες απ' τις κιθάρες· δίνοντάς σου να καταλάβεις ότι η εγχώρια μπάντα δεν ακολουθεί τις κλασικές γραμμές του black metal, αυτού τουλάχιστον που συνηθίζεται να παίζεται στην Ελλάδα. Στο 35άλεπτο set που ακολούθησε επιδόθηκαν σε τραγούδια του πρώτου τους demo (2016), καθώς και σε μια διασκευή στο "Equimanthorn" των Bathory. Ωστόσο το στήσιμό τους θύμιζε πιότερο thrash συγκρότημα των 1980s, κάτι που ενίοτε σε αποσυντόνιζε σε σχέση με εκείνο που άκουγες. Με το πέρας μάλιστα του χρόνου η απόδοση γινόταν όλο και πιο γραμμική, με συνέπεια να τους χάνεις σε στιγμές.
Σειρά είχαν κατόπιν οι Αθηναίοι Embrace Οf Thorns, οι οποίοι αποσυντόνισαν καθώς βγήκαν να κάνουν soundcheck ακριβώς πριν την εμφάνισή τους, μπερδεύοντας έτσι αρκετούς για το αν έπαιζαν ή όχι, ειδικά εφόσον ξανακατέβηκαν από τη σκηνή, για να επιστρέψουν 10 λεπτά αργότερα. Παρ' όλη τη μικρή αυτή σύγχυση –και τη δυσαρέσκεια ορισμένων θεατών, που βρήκαν αντιεπαγγελματική τη συμπεριφορά– αποδείχθηκαν ιδανικό συγκρότημα για τη συγκεκριμένη βραδιά. Με το καταιγιστικό και παθιασμένο παίξιμό τους, παραδώσαν στα αυτιά μας ένα set περασμένο από το κόσκινο της 20άχρονης πια εμπειρίας τους, στο οποίο συμπεριέλαβαν και μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας τους. Γεννώντας μια κατανυκτική ατμόσφαιρα μπερδεμένη με το χάος και το σκοτάδι, που σου 'μενε σαν αναμάσημα άμμου της ερήμου. Με στιβαρή σκηνική παρουσία, παρ' όλα τα μικροπροβλήματα του ήχου, και με μετρημένες επιλογές, μας άφησαν πλήρεις στο 45άλεπτο.
Φαίνεται τώρα ότι κάθε εμφάνιση των Primordial στην Ελλάδα, θα είναι επεισοδιακή. Είτε το live τους θα διακόπτεται στο 30άλεπτο (όπως συνέβη το 2011), είτε δεν θα τους πληρώνουν (2017), είτε ο ήχος θα είναι μέτριος έως και κακός, ικανός να ξετινάξει τα πάντα (2019). Άγνωστο αν ο Nemtheanga αντιμετώπιζε θέματα, γιατί ο ηχολήπτης δεν κατάφερε μέσα στις 2 συναυλιακές ώρες να φιξάρει τη φωνή του frontman, αν τελικά ακούστηκαν σε όλους μπουκωμένα τα ηχεία. Ένα όμως ήταν αδιαμφισβήτητο: μπορεί τα πρώτα τραγούδια να χάθηκαν άδικα, συνοδευόμενα από αμηχανία και κάποιο δικαιολογημένο άγχος, αλλά ο τραγουδιστής των headliner της βραδιάς κουβάλησε ολόκληρη τη συναυλία στα χέρια του, ωθώντας την στο pic της.
Με τη φιγούρα του να θυμίζει χαρακτήρα απ' τον πλανήτη Mustafar του Star Wars ή drag περσόνα (βλέπε Sharon Needles), λυσσασμένο λυκόσκυλο ή ηγέτη φυλής που πολεμά για τη ζωή των δικών του, ο Alan Averill κατάφερε υπό τέτοιες συνθήκες να θρέψει την αίσθηση μιας μεγάλης στιγμής για τη metal σκηνή. Για πάνω από 120 λεπτά αφέθηκε στην υπερένταση του κορμιού του σαν να κονταροχτυπιέται με κάποιον στο τερέν, πότε με τινάγματα του κεφαλιού λες και αναμετριόταν με κάποια αόρατη απειλή, πότε φορώντας μια τριχιά γύρω από τον λαιμό του. Σε συνδυασμό με την επικοινωνία που είχε με τον καθένα ξεχωριστά απ' το κοινό (ζητώντας διαρκή συμμετοχή), όλα αυτά δεν άφησαν ούτε να στρέψεις αλλού την προσοχή σου, ούτε να παραπονεθείς για το οτιδήποτε.
"Babel's Tower", "As Rome Burns", "Wield Lightning To Split The Sun", "Coffin Ships", "Sons Of The Morrigan" έφεραν αλυσιδωτές εκρήξεις ενθουσιασμού και δυνατό headbanding, σε σημείο πιασίματος –με τις δυναμικές παρουσίες του κιθαρίστα και του μπασίστα των Primordial να γειώνουν και να ισορροπούν την εικόνα. Ήταν εξάλλου ο Ciáran MacUiliam τον οποίον υποτίθεται έπρεπε να παρακαλέσουμε, ώστε να παίξουν ένα τελευταίο κομμάτι ως encore (το "Heathen Tribes").
Κάπως έτσι, γεννιέται το παράδοξο: μια συναυλία με τέτοια προβλήματα θα έπρεπε να καταλήξει σε φιάσκο, όμως στην πραγματικότητα το παιχνίδι βγήκε υπέρ του συγκροτήματος. Χωρίς μάλιστα να βασιστεί σε κάποια συναισθηματική ανοχή του κοινού απέναντι στη μπάντα, αλλά εξαιτίας της πραγματικά χαρισματικής προσωπικότητας του Nemtheanga και της αυθεντικότητας που αντανακλά και μεταδίδει. Χαρακτηριστικά που θα μας κάνουν να τους περιμένουμε μέχρι και την επόμενη επίσκεψη.
{youtube}o-vTQLUrdw8{/youtube}
