Σαν υπερήρωες που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφυπνίσουν (ξανά) τις μάζες, κάνοντάς τα όλα ίσιωμα στο διάβα τους, οι Prophets Οf Rage δεν άφησαν πραγματικά τίποτα όρθιο στην πρώτη εμφάνισή τους στην Αθήνα: εξαπέλυσαν μια antifa rap metal επίθεση, η οποία έσκασε σαν δυναμίτης στο στάδιο του Tae Kwon Do.
Ο Tom Morello μαζί με τον Tim Commerford στο μπάσο και τον Brad Wilk στα ντραμς, μας θύμισαν τα πύρινα riff των Rage Against The Machine. Με τη σειρά του, ο Chuck D έφερε την ποιητική οργή των Public Enemy, ενώ ο B-Real των Cypress Hill γεφύρωσε άριστα την old school διαχρονικότητα των αιώνιων ρεφρέν ("Jump Around") με τα σημερινά συνθήματα πολιτικού ακτιβισμού ("Unfuck The World").
Έβλεπε κανείς από νωρίς τον κόσμο να έχει έρθει γεμάτος όρεξη για τη συναυλία. Η αγάπη του ελληνικού κοινού για την ιστορία των μελών του supergroup είναι άλλωστε μεγάλη. Η προσμονή για το live ήταν λοιπόν τεράστια –και φαινόταν στα πρόσωπα. Βέβαια, είχες άφθονο χρόνο να τα παρατηρήσεις όλα αυτά, επειδή οι διοργανωτές θεώρησαν πρακτικό να περνάει όλος ο κόσμος από μία πόρτα· με αποτέλεσμα να σχηματιστεί μια τεράστια και αμήχανη ουρά, που κόντεψε να φτάσει στα Village Cinemas, απέναντι από το στάδιο. Και ήταν μια ουρά η οποία μου στέρησε την ευκαιρία να παρακολουθήσω τους Taburo Bota από τα Ιωάννινα, που ανέλαβαν τη δύσκολη ευθύνη του support σχήματος.
Παρά την έλλειψη οργάνωσης στην είσοδο, ο κόσμος ήταν ευγνώμων που θα έβλεπε αυτό το όνομα, οπότε δεν υπήρξαν πολλές γκρίνιες. Η μουσική άλλωστε των Prophets Οf Rage –και όσων συγκροτημάτων βρίσκονται στο οικογενειακό τους δέντρο– δημιουργούν αίσθηση κοινότητας στους ακροατές: μια αίσθηση δηλαδή ότι εδώ είμαστε «μαζί», γιατί ανήκουμε στην ίδια φυλή. Στη συναυλία δεν ένιωθες έτσι ότι ο διπλανός θα σου έκλεβε τον χώρο ή ότι θα σου μπλόκαρε τη θέα. Το ζούσαν όλοι παρέα. Οι «μορελικές», αλαλάζουσες κιθάρες, τα «Bass, How Long Can You Go» του Chuck D, το καπνισμένο σιγοντάρισμα του B-Real, ήταν μερικά μόνο από τα χειροποίητα συστατικά μιας setlist-μολότοφ, που έκανε ηλεκτρισμένο σλάλομ ανάμεσα στο "Fight The Power" και στο "Take The Power Back".
Τη συναυλία άνοιξε ο DJ Lord με έναν ευφάνταστο καταιγισμό από κλασικά rock, metal και χιπ χοπ samples. Όπως θα ακούγονταν εάν άλλαζες γρήγορα τους σταθμούς ενός Guerrilla Radio, περνώντας από τους Black Sabbath στους Nirvana, από τους Beastie Boys στους Metallica και από τους Led Zeppelin στους Wu-Tang Clan. Ένα σερί χωρίς ειρμό και λογική, που προκαλούσε γηπεδικούς πανηγυρισμούς με κάθε γύρισμα της βελόνας, ζεσταίνοντας υποδειγματικά τον κόσμο στο κατάμεστο Tae Kwon Do (ο οποίος έμοιαζε βέβαια ζεσταμένος από πάντα).
Η είσοδος του supergroup στη σκηνή, ήταν καθηλωτική. Όλοι οι μουσικοί σήκωσαν ταυτόχρονα τις γροθιές τους και το κοινό έκανε το ίδιο. Χιλιάδες υψωμένες γροθιές σε στυλ Μαύρων Πανθήρων, σε μια σπάνια, συγκινητική εικόνα καλοσωρίσματος. Αυτό δε που ακολούθησε περιγράφεται μόνο από μεγάλες λέξεις (καταιγισμός, χαλασμός, χαμός), που δεν σημαίνουν πάντως απολύτως τίποτα: η δύναμη αυτών των τραγουδιών και ο τρόπος με τον οποίον το ένα έφερνε το άλλο, άφηναν μια αίσθηση που έπρεπε κάποιος να έχει βιώσει για να καταλάβει. Γιατί ούτε καν ο μέτριος ήχος δεν είχε πια σημασία, όταν άρχιζαν τα γνώριμα τραγούδια...
Ο Morello έδειξε γιατί είναι ένας από τους πιο ευφυείς και προικισμένους κιθαρίστες της γενιάς του. Χοροπηδούσε, παθιαζόταν και χτυπιόταν με τα εξωπραγματικά του riff, τα οποία παραμένουν φρέσκα και αμίμητα. Στα τραγούδια των Rage Against The Machine ήταν βέβαια που χύθηκε το περισσότερο αίμα και ο περισσότερος ιδρώτας. Στο "Testify", στο "Guerrilla Radio", στο "Bulls Οn Parade", στο "Bullet Ιn Τhe Head", στο "Sleep Now Ιn Τhe Fire", στο "Know Your Enemy" και στο "Bombtrack", σχεδόν μύρισε κηροζίνη και δακρυγόνο η ατμόσφαιρα. Ο κόσμος είχε ανάγκη να πάρει φωτιά και η ανάγκη του βρήκε καταφύγιο σε αυτά τα τραγούδια διαμαρτυρίας. Οι ήχοι της κιθάρας εκτοξεύονταν προς πάσα κατεύθυνση και ισορροπούσαν την αδρεναλίνη του πλήθους, το οποίο χτυπιόταν απολαυστικά. Με ένα πάθος ανάλογο με τις οδομαχίες που στήνουν όσοι νιώθουν οργισμένοι κατά της μηχανής.
Στη συνέχεια, ο Morello άφησε χώρο στους δύο MCs, ώστε να θυμίσουν λίγο τι σημαίνει αληθινό χιπ χοπ. "Hand Οn Τhe Pump" ο ένας, "Shut 'Em Down" ο άλλος. "Insane Ιn Τhe Brain" ο ένας, "Can't Truss It" ο άλλος. "Bring the Noise" μας έλεγε ο Chuck D, θυμίζοντας τον καιρό που έσπαγε το φράγμα ανάμεσα στο ροκ και το ραπ παρέα με τους Anthrax, "Ι Ain't Goin' Out Like That" απαντούσε ο B-Real, για να μας θυμίζει τις μέρες που είχε σημασία από ποια ακτή των Η.Π.Α. προερχόσουν και τι αληθινό είχες να πεις.
Οι Prophets Of Rage τίμησαν ασφαλώς και το δικό τους υλικό. Τα τραγούδια τους ακούστηκαν μάλιστα πολύ πιο ζωηρά, σε σύγκριση με την ηχογράφηση. Το "Hail Τo Τhe Chief", το "Living Οn Τhe 110" και το καινούριο "Made With Hate" από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ, ακούστηκαν τόσο απολαυστικά, ώστε ξεπέρασα κάθε ένσταση που είχα με τον προπέρσινο δίσκο τους (δεν ήταν λίγες, δείτε περισσότερα πατώντας εδώ). Το συγκρότημα έπαιξε μάλιστα τόσο καλά, ώστε δεν μου έλειψε στιγμή ο αυτοεξόριστος Zack De La Rocha· και δεν σκέφτηκα καθόλου αν θα κόλλαγε ένα «yeaaaaahhhh boooyyyy» του Flavor Flav, έτσι για την έξτρα γεύση.
Στη σκηνή του Tae Kwon Do δεν υπήρχαν παλιές δόξες. Υπήρχε μόνο ένα καλοκουρδισμένο συγκρότημα σε εξαιρετική φόρμα, που αντλούσε από το παρελθόν για να μιλήσει στο ζοφερό παρόν. Τίποτα δεν άλλαξε από την εποχή του "Fight The Power" και οι Prophets Of Rage πιστεύουν ακόμη ότι τα beats, οι κιθάρες και οι στίχοι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Και το κοινό τους αντάμειψε με δώρα, όπως το ξέφρενο, ανεπανάληπτο χοροπήδημα στο "Jump Around". Ξεχωριστό highlight, φυσικά, στάθηκε ο φόρος τιμής στον Chris Cornell με το "Cochise" των Audioslave σε instrumental εκδοχή και με ένα λευκό φως να λούζει την άδεια θέση μπροστά στο μικρόφωνο.
Στο κλείσιμο της συναυλίας και πριν το αντίο με τις υψωμένες γροθιές, όπως και στο ξεκίνημα, ήταν φυσικό κι επόμενο να κοντέψει να πέσει η κερκίδα και η οροφή από το ποδοβολητό και το βρωμόξυλο που προκάλεσε το "Killing In The Name". Γροθιές στον αέρα, άναρθρες κραυγές, υψωμένα κωλοδάχτυλα, όλα μαζί προκάλεσαν μια καθαρτήρια αίσθηση metal rock εκτόνωσης. Η οργή καλά κρατεί. Ευτυχώς.
{youtube}psS7LE13F3A{/youtube}
