Η περίοδος του Αυγούστου παραμένει παραδοσιακά η πιο ζόρικη σαιζόν στη διοργάνωση rock/metal συναυλιών: ο κόσμος λείπει ακόμη σε διακοπές, οι παραλίες είναι γεμάτες, και το κλίμα ενός πνιγηρού καύσωνα δεν ευνοεί τη διάθεση να κλειστείς στους τέσσερις τοίχους ενός club. Παρ' όλα αυτά, όπως αποδείχθηκε, τόσο η έλευση των Αμερικανών Midnight, όσο και η προηγηθείσα επίσκεψη των Καναδών Voivod, αγκαλιάστηκαν από σύσσωμη την πιο πιστή μερίδα σκηνικών περιηγητών. Η αλήθεια είναι ότι οι πιο ζωτικές σε ενδιαφέρον μπάντες θα τραβήξουν πάντα το αμέριστο μέρος της προσοχής, ανεξαρτήτως της πιθανής περιόδου ή των συνθηκών που την καθορίζουν.
Οι Αθηναίοι Böneyard αποτέλεσαν εξαιρετική περίπτωση opening μπάντας, χάρη στη speed/black πυγμή του υλικού τους και στη διάχυτα Mötorhead-ική rock 'n' roll αισθητική σε καίρια σημεία της setlist. Σημαντικό ατού αποτέλεσε η συνδεσιμότητα μεταξύ του μετωπικού τους γρεζιού και της ανάμεικτης ευφορίας που προκαλεί ένα ξέφρενο party rock κέφι. Δεδομένου ότι παραμένουν ένα νέο σχετικά σχήμα, με μετρημένες συμβολές στη δισκογραφική τους εξέλιξη, απομένει να εξακριβώσουμε τι μέλλει γενέσθαι στους επερχόμενους σταθμούς της πορείας τους.
Οι (επίσης Αθηναίοι) Violent Definition παρέδωσαν από την πλευρά τους ένα συμπαγές set, εστιάζοντας πολλάκις στην επιβαρυμένη βιαιότητα της στιβαρής τους πλευράς. Έστω κι αν το κοινό στο Temple έμοιαζε ακόμη ισχνό έως και το δεύτερο μισό της εμφάνισης, υπήρξαν σημαντικά στιγμιότυπα στα οποία αεικίνητα κορμιά συγκρούστηκαν στην αραιωμένη αρένα. Δεδομένης λοιπόν της αναμφίβολης ποιότητας του ελπιδοφόρου ντεμπούτο τους, όπως και της άριστα προσχεδιασμένης σκηνικής προετοιμασίας, ελάχιστοι θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τη δίψα που επέδειξαν κατά μήκος μιας λίαν άμεσης, μα εκτροχιασμένης setlist. Ίσως αν δεν άνοιγαν για τους ίδιους τους Midnight, αλλά πλαισιώνονταν στην καίρια βάση ενός ολόδικού τους live, να είχαν κερδίσει ακόμη μεγαλύτερη μερίδα αποδοχής από τις τάξεις των σεσημασμένων οπαδών.
Οι Αμερικανοί Midnight αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση underground σχήματος που επιδιδόταν σε ΕΡ και split εκδόσεις, μέχρι την κυκλοφορία του Satanic Royalty (2011), η οποία έδωσε το έναυσμα της διαστελλόμενης οπαδικής τους δεξαμενής. Δεδομένου πως τα late 2000s-early 2010s στάθηκαν ιδανικό πρόσφορο έδαφος για την πλειονότητα των άξιων νοσταλγών της χρυσής εποχής των πρώιμων 1990s, ο φόρος τιμής που απέδωσαν αγκαλιάστηκε άφοβα μέσα σε ένα φρέσκο, ανανεωτικό κύμα ακατέργαστα παλαιικού ατσαλιού. Παρόλα αυτά, ουδείς ανέμενε ότι κάποια μέρα η δημοτικότητά τους θα έφτανε τις αδαείς ακτές της χώρας μας –πόσο μάλλον πως μερικά χρόνια μετά θα μας επισκέπτονταν για μια headline συναυλία. Ως συνήθως, τα περισσότερα φρέσκα ονόματα απαιτούν ένα εύλογο διάστημα ώσπου να εγκαθιδρυθούν στη συνείδηση του ελληνικού κοινού, με αποτέλεσμα αρκετά να κολλούν ένσημα όταν η μπογιά τους έχει πλέον περάσει, κάνοντάς μας να χάνουμε σημαντικές live εμπειρίες.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, ουσιώδη διαδραστικότητα στην ενδότερη χημεία των Midnight πυροδοτεί το γεγονός ότι συγκροτούν ένα σφριγηλό τριμελές σχήμα. Η εν λόγω σύσταση αποτελεί ομολογουμένως επίφοβη παγίδα στις περιστάσεις που τα μέλη δεν δύνανται να υποστηρίξουν ζωντανά την πηγαία πυγμή του ηχογραφημένου υλικού. Όμως οι Midnight επιβεβαίωσαν περίτρανα τον κανόνα που φέρει πλήθος γκρουπ του σημερινού αμερικανικού underground ως μύστες της σκηνικής τέχνης και όσων εκδηλωτικών πτυχών ενδέχεται να περικλείει αυτή. Συγκροτώντας έτσι ένα αδιαπέραστο ηχητικό τείχος, οι σκιερές τους μορφές μαίνονταν σπασμωδικά κατά μήκος της περιορισμένης σκηνής του Temple, ωσάν να παραδίδουν την τελευταία τους συναυλία επί Γης.
Αν και ο Jameson "Athenar" Walters είναι πλέον ένας μοναχικός γερόλυκος, ο οποίος συνθέτει και ηχογραφεί τα πάντα μοναχός στο στούντιο, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα κατάφερνε να προσκαλέσει στο πλευρό του άξιους σκηνικούς συμπαραστάτες. Ως στυγερή αλήθεια παραμένει άλλωστε το γεγονός πως η βαθύτερη στόφα των ευθύβολων δομών του ενδείκνυται ιδανικά προς ζωντανή απόδοση, υπό οποιεσδήποτε πιθανές συνθήκες. Η μουσική των Midnight είναι απλά φασαριόζικη, ζόρικη, μα πανέτοιμη να ξεσηκώσει ακόμη και τον πιο αδαή παρευρισκόμενο σε φρενήρεις αντιδράσεις. Πρόκειται για εκείνο το αστίλβωτο, επιμεταλλωμένο πείσμα, το οποίο εκλύεται άφοβα μέσω της προκλητικής τους αμεσότητας· ωσάν κοφτερή λεπίδα που σκίζει μυς, τένοντες και οστά με ακαριαία αποφασιστικότητα.
Ουσιώδη μοχλό πίεσης της ήδη τεταμένης ατμόσφαιρας αποτέλεσαν φυσικά οι ίδιοι οι παρευρισκόμενοι, που τίμησαν ηχηρά τη συναυλία. Εν αντιθέσει με άλλες συγγενείς περιπτώσεις πρωτεργατών της underground speed/black metal αισθητικής, ο κόσμος αφουγκράστηκε το διατρητικό κάλεσμα των Αμερικανών, παραδίδοντας κάθε τελευταία ρανίδα ενέργειας στην ασφυκτικά κλειστή αρένα: καθώς πλησίαζες στις μπροστινές σειρές, δεν υπήρχε κεφαλή που να έμενε ασυγκίνητη από τις υπερηχητικές τους ταχύτητες, μήτε από την αμετάπειστη ορμή που παρασύρει κάθε άμυνα των νοητικών αντιστάσεων. Πολύ απλά, εκεί όπου η εικόνα των support σχημάτων έδειχνε ένα αποδεκατισμένο και σε πολλά στιγμιότυπα αδιάφορο κοινό, η επί σκηνής έλευση των Midnight σήμανε το ανεξίτηλο στίγμα μιας ατέρμονης αποφασιστικότητας. Η οποία είχε ως μόνο στόχο να σημαδέψει την πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας, καταχωρώντας την στις πιο συγκινησιακές συναυλίες που έχουν ποτέ δοθεί στο Temple.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που μου έφερε ζωηρά στον νου η όλη θραυστική περσόνα των Αμερικανών, ήταν η αστείρευτη λύσσα του K.K. Warslut και των Deströyer 666. Ξέρω, συγκρίνω διαφορετικές σε φάσμα και ιστορικότητα περιπτώσεις, αλλά ήσαν λίγες στα χρονικά οι φορές που ο λύκος έδειξε πόσο αιχμηρά μπορούν να εντυπωθούν τα λίαν αιματοβαμμένα δόντια του. Οι Midnight συνδυάζουν δύο κραταιά, εν γένει, χαρακτηριστικά: τη νεανικότητα μιας μπάντας διψασμένης να κατακτήσει το σανίδι, όπως και τη στρατιωτική πειθαρχία μιας αμετάπειστης αφοσίωσης, με όση εμπειρία αυτή ενδέχεται να φέρει στις πλάτες της.
Η ακλόνητη στιβαρότητα συνάντησε λοιπόν την πλήρη απουσία αέρα, εκεί όπου τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο δίχως το παραμικρό ίχνος επιβράδυνσης. Ένα ενδογενές στοιχείο το οποίο εξίταρε όχι μόνο το κοινό, αλλά και την ίδια τη μπάντα, από τη στιγμή που η λήξη της συναυλίας τους βρήκε να ...σκαρφαλώνουν θριαμβευτικά στον εξώστη του Temple, κρεμώμενοι από σκουριασμένα κάγκελα, σαθρά καλώδια και λίαν επίφοβα σκοινιά.
{youtube}_bbadJCKcGw{/youtube}
