Ευτυχώς, έχω αμυδρές μνήμες από το πρώτο-πρώτο βράδυ που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα (στο Bios), ο νονός της EDM, Steve Aoki. Είχαμε την τύχη με τον αδερφό μου να παίξουμε δίσκους πριν αναλάβει (εξού και οι αμυδρές μνήμες) και, κατά ομολογία όσων βρέθηκαν εκεί για τη μουσική, τα sets σχεδόν όλων των προηγούμενων ήταν πιθανόν πιο άρτια απ' ό,τι παρουσίασε ο Aμερικανός. O οποίος δεν δυσκολεύτηκε να βάλει το "Dancing Queen" και το "Mamma Mia" των Abba ή το "Lithium" των Nirvana.
Παρόλα αυτά ο Aoki –για τον οποίον όλα έδειχναν ότι θα συγκαταλέγεται στους επόμενους superstar DJs, όπως και συνέβη– έκλεψε την παράσταση με τη χρήση του μικροφώνου, την κινησιολογία και την απίστευτη για τα δεδομένα της εποχής απαίτησή του να συνοδεύεται το event από τον φωτογράφο Cobra Snake. Δείτε εδώ, για να μην λέτε ότι τα βγάζω από το κεφάλι μου. Το ημερολόγιο έδειχνε 2008, τα κινητά οριακά είχαν κάμερα, το MySpace υπήρχε και το Facebook βρισκόταν ακόμα στα σκαριά. Το Instagram, δεν ήταν καν ιδέα.
Έκτοτε, ο Aoki τίμησε ουκ ολίγες φορές τη χώρα μας, μοίρασε αβέρτα τούρτες σε μάπες σαν highlight των sets του –το πιστοποιεί και το κάτωθι στιγμιότυπο του φωτογράφου μας Θάνου Λαΐνα, από το Primer Festival του 2018– και μεταλαμπάδευσε παγκοσμίως μια νέα DJ κουλτούρα, η οποία ήταν 99,9% φαίνεσθαι ή φωτογραφίζεσθαι και 0,1% είστε εκεί και ακούτε μουσική.
Παραπάνω από μια δεκαετία μετά, και έχοντας ζήσει στο μεταξύ τα up & downs της EDM φάσης (βλέπε και το ντοκιμαντέρ για το Fyre Festival, εδώ), φουντώνει η ανάγκη να μαζεύονται τα πιτσιρίκια της Ευρώπης μετά τις εξετάσεις στα δικά τους καλοκαιρινά breaks (εκ του αμερικάνικου spring break) και να ζουν τον μύθο τους στην Ελλάδα, όπως μέσω Instagram τον ζουν και τα Αμερικανάκια ή τα Γαλλάκια ή τα Ισπανόπουλα και πάει λέγοντας –εκ του παιδία είναι μωρέ, άστα να παίξουνε.
Και όντως παίζουν... Από νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης, τις πόρτες της Πλατείας Νερού περνάνε γονείς που συνοδεύουν τα ανήλικα τέκνα τους, έφηβοι με σκοπό να κάνουν την πρώτη τους αλητεία σε επίπεδο αλκοόλ (ή ουσίας;), 20άρηδες και λίγο παραπάνω που πίστεψαν στο όραμα του Aoki, του Diplo, του Atrak, του DJ Snake για μια παγκόσμια bass heavy –στα 140bpm– κοινότητα, Λατίνοι τουρίστες και συντοπίτες μας με λάτιν προτιμήσεις. Και, ασφαλώς, η μερίδα των ανένταχτων στην κανονικότητα πιτσιρικάδων, από την αθηναϊκή LGBT κοινότητα, μέχρι τα dance freaks που γεμάτα glitter βρέθηκαν στο Φάληρο για τον harder-faster-stronger χορό τους.
Πριν όμως όλοι αυτοί γίνουν ένα, σχεδόν έπρεπε για τις ανάγκες των social media να φωτογραφηθούν με το logo του Primer Festival 2019 στην είσοδο. Ώστε κάπως να δηλώσουν στους ακολούθους τους ότι είναι εκεί και θα συγχρονιστούν με την παγκόσμια κοινότητα, καθότι το εν λόγω event είναι το πρώτο από μια franchise σειρά ηλεκτρονικών φεστιβάλ που έρχονται και φέτος στην Ελλάδα: ακολουθεί το UNITE with Tomorrowland στα τέλη του μήνα και ασφαλώς το Sónar Athens τον Σεπτέμβρη.
H ανάγκη να αναδείξει ο πιτσιρικάς τη μοναδικότητά του (όπως σχεδόν επιβάλλεται σε αυτές τις ηλικίες), από περίεργα μπλουζάκια τύπου «μια σέλφι την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα», μέχρι να νιώσει μέρος της παγκόσμιας dance κοινότητας, ένωσε σχεδόν 6 χιλιάδες λαού, που έδωσαν το παρών στο Primer Festival 2019 για να αποδείξουν σε κάτι κουρασμένα παλικάρια σαν και του λόγου μου ότι είναι party harders for life. Κι επίσης ότι, όταν η ζωή σου φέρνει στην Αθήνα τον J Balvin και τον DJ Snake, επιβάλλεται να δώσεις το βροντερό παρών.
Στο «ζέσταμα», ήδη από τις 6 το απόγευμα, οι εκ των Mad Awards ορμώμενοι Playmen. Παραγωγοί που έχουν αλλάξει το παιχνίδι στην αντιμετώπιση των εγχώριων remixes και οι πρώτοι που καλούνται να επιβεβαιώσουν την ανάγκη της νέας γενιάς για πιο σκληρές, σχεδόν trance εκδοχές στα dance classics των ύστερων 1990s και των '00s. Aπό αυτούς θα ξεκινήσει λοιπόν μια σειρά από κοινά κομμάτια, τα οποία στο υπόλοιπο της βραδιάς στην Πλατεία Νερού θα μοιραστούν σχεδόν όλοι οι DJs. Κι έτσι, σχεδόν ανά 1 ώρα, οι πιο μεγάλοι αναρωτιόμασταν γιατί πρέπει να ακούμε ρεμιξαρισμένους Coldplay (“A Sky Full Of Stars”) ή το θρυλικό "Show Me Love" της Robyn S στη version του Steve Angelo. Μαζί επίσης με αρκετό Diplo, πότε παρέα με τον Skrillex ως Jack U και πότε σαν Major Lazer, εμπλουτισμένο όμως με trance house mash-ups και με αρκετά local hits.
Η Xenia Ghali, για παράδειγμα –η οποία ανέλαβε τη σκηνή από τους Playmen γύρω στις 18.30– δεν αμέλησε να περιλάβει στο set της την εγχώρια επιτυχία της "Lay In Your Arms" από το φετινό Next Top Model, ενώ το δίδυμο των Velix & Κid Angelo στη συνέχεια το πήγε όσο μακριά και όσο old school γινόταν, κάνοντας μέχρι και πέρασμα από το “Καλοκαιρινές Διακοπές” του Νίκου Καρβέλα. Έπαιξαν επίσης κι ένα remix στο “I Don’t Wanna Miss A Thing” των Aerosmith.
Κάτι που παρατηρώ σχεδόν πάντα όταν βρίσκομαι σε ανάλογες διοργανώσεις, είναι η προσαρμογή τόσο του κόσμου, όσο και των DJs, σε σχέση με τα events του εξωτερικού. Οι 30+ έζησαν τους DJs να μην χρησιμοποιούν μικρόφωνο· η γενιά των '00s, πάλι, δεν μπορεί να ακούσει DJs χωρίς το μικρόφωνο να ξεσηκώνει με το παραδοσιακό «Athens, how are you feeeling?», που όμως στα χέρια ενός Έλληνα DJ μεταφράζεται σε «Αθήνα, είσαι εδώ; Πώς είμαστε; Καλά;». Πάντα καλά, ψιθυρίζεις από μέσα σου αν έχεις ζήσει και λίγο τη DJ δράση και συνεχίζεις να ακούς τα ετοιμοπαράδoτα mash-ups, που δίνουν όμως την ευκαιρία στον DJ να χορέψει και να πει από μικροφώνου «για να δω τα χέρια ψηλά»· και βάση αυτού, ακολουθεί και η συμπεριφορά του κοινού. Κάτι σαν τον φτωχό συγγενή, δηλαδή, τουλάχιστον κατά περιπτώσεις. Αν δεν έχουμε λεφτά να φορέσουμε τα Off White original του Virgil Abloh ή να βαφτούμε και να βάλουμε κουστούμια σαν το Burning Man, θα φορέσουμε τις ρέπλικες Off White και Supreme, θα μακιγιαριστούμε κάτι ψηλά στο πρόσωπο. Άλλωστε και οι DJs μας δεν έχουν τη ροή των ξένων και τα «Athens, say yeah» ή «one, two, three, go!» μέχρι το bass drop, δεν ακούγονται το ίδιο.
Κοινώς, τα 3 εγχώρια acts που έκαναν έναρξη στην Πλατεία Νερού, αποδείχθηκαν μια χαρά πρόβα τζενεράλε για το πρώτο πραγματικό ζέσταμα του κοινού με τους DubVision. Όμως, μισό λεπτό, ξέχασα τον παράγοντα YouTube. Aς πούμε ότι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ήθελα να ξαναζήσω τη χθεσινή εμπειρία. Αμέσως πατάω «Dub Vision 2019 DJ set» στο YouTube και βλέπω το πρόσφατο set τους από τη Σαγκάη. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για τους εγχώριους DJs· και σε ό,τι video υπάρχει, όλοι μα όλοι οι διεθνείς παίκτες δίνουν φουλ πχιότητα. Δηλαδή χαμηλά σε bpm, cool disco house sets σε ταράτσες, τύπου Boiler Room, χωρίς σε κανένα από αυτά να υπάρχει το vibe με τα beats να τρανσάρουν και τα μπάσα να καγκουριάζουν προς το dubstep και τα cheesy remixes από τα 1990s.
Κι αυτά τα YouTube videos, φάνηκε ότι εκπαιδεύουν κι έναν στρατό ακροατών. Τα πιτσιρίκια δηλαδή στην Πλατεία Νερού τραγουδούσαν τα όποια ανθεμικά ρεφραίν και ήξεραν ακριβώς πώς και πότε θα έρθει το bass drop για να χορέψουν και να πηδήσουν συγχρονισμένα στον αέρα, ώστε να έχουν το τέλειο Instagram φώτο timing. Στην εποχή δηλαδή που τη φάση την τρέχουν τα social media, αυτός ο κόσμος πηγαίνει σε events σαν το Prime όχι μόνο ξέροντας τι να περιμένει, μα ελπίζοντας να ακούσει και το ίδιο set που έχει δει στο YouTube. Τρελό; Και όμως, συνέβαινε. Σε βαθμό που σε μια μικρή αλλαγή των DubVision άκουσα νεαρό να λέει «γαμώ, αυτό δεν το είχανε παίξει στο Εlectric Love». Και δώστου ημι-trance beat, και δώστου γεννήτριες και φουσκώματα και δώστου trance/rave παύσεις και δώστου «one, two, three, are you guys ready, now jump». Mέχρι και κομμάτια στο ύφος του κάθε event έχουν πλέον φτιαχτεί: υπάρχει τραγούδι «put your flags up in the air», ως απάντηση στην απορία μου πού πάνε τα πιτσιρίκια με τις σημαίες.
Αν υπήρχε επίσης κάτι που σκεφτόμουν με τη DJ ιδιότητά μου απέναντι σε όλον αυτόν τον παροξυσμό, ήταν κυρίως το συναίσθημα που νιώθει ο μάστορας επί σκηνής σε κάθε φόρτωμα και σκάσιμο, βλέποντας τον κόσμο να παραληρεί. Φαντάσου, λέει, εκεί που κάνει «one, two, three, go!» να σκάσει το beat και το μπάσο μαζί με φλόγες, βεγγαλικά και σερπαντίνες. Όπερ και έγινε, στο τελευταίο κομμάτι των DubVision. Ο μπροστάρης, ο οποίος είχε ανέβει με το μικρόφωνο στο booth, έμεινε να «περιμένει» το drop. Χοροπήδηξε ταυτόχρονα με το break, τα βεγγαλικά έσκασαν, αλλά το beat δεν μπήκε ποτέ. Κάντε το εικόνα: η κίνηση και το άλμα από τα decks, έβγαλαν τη μπρίζα του μίκτη και τόσο το DJ δίδυμο, όσο και το κοινό, έμειναν με την προσμονή. Άτυχο φινάλε, αλλά εννοείται ότι αυτή η γενιά έχει μάθει να καταναλώνει σούπερ φαστ ό,τι της δίνεται –είναι επομένως απόλυτα έτοιμη για την απόλυτη trance εμπειρία.
O Will Sparks, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη, ήταν ο πρώτος DJ με τα δικά του visuals, οπότε η φάση γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή για να βλέπεις και να φωτογραφίζεις. Καθαρό trance εδώ, σε beats μελωδίες και drops, το μουσικό ξύλο δεν έχει έλεος και στη μέση του set στέκει περήφανο το "Zombie Nation" των Kernkraft 400. Εννοείται ότι η πιτσιρικαρία λυσσάει και της ανήκει δίκαια η γηπεδική μελωδία, ενώ λίγο πριν ο μάστορας είχε περάσει και από το classic "Sandstorm" του Darude στο Krunk! remix του "Bad Guy" της Billie Eilish.
Kαι η συνέχεια θα αποδεικνυόταν εξίσου παλιομοδίτικη. Τον χαμό έφερε το “Hey Boy Hey Girl” στην εκδοχή των Dimitri Vegas & Like Mike και το “Satisfaction” του Benny Benassi στο Jeff?! remix –ζωή να έχουν, κώλο δεν βάλανε κάτω τα πιτσιρίκια. Nεο-τρανς remixes και ξερό ψωμί. Οι μπλούζες βγαίνανε και ανεμίζανε, οι πιτσιρίκες σε ποσοστό 2 στις 4 είχαν έρθει με το πάνω μπικίνι, ενώ λίγο πριν το φινάλε είχε φτάσει η ώρα για το παραδοσιακό «καθίστε κάτω και, όταν σας πω, χοροπηδάμε όλοι να γίνει χαμούλης». Άλλο ένα τρικ που για πρώτη φορά είχα δει να κάνει ο Steve Aoki, στη δεύτερη συνάντησή μας στην Τεχνόπολη, 2 χρόνια μετά το προαναφερθέν γεγονός στο Bios (2010). Ευτυχώς στην περίπτωση του Will Sparks δεν είχαμε διακοπές: το σκηνικό της παραγωγής άλλαζε, το ίδιο και τα φώτα, μα ήταν κυρίως τα visuals που αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι του set.
Λίγο πριν τις 10, τα μαλλιά του Salvatore Ganacci ανέμιζαν από τον φυσικό αέρα του χώρου, χωρίς τη βοήθεια ανεμιστήρων. Με το παραδοσιακό του intro video (δες εδώ) είχε έρθει η ώρα για τον DJ που οι άλλοι DJs μοίραζαν τα sets του σαν το πιο αστείο πράγμα απ' όσα σατιρίζουν την EDM κουλτούρα –ο ίδιος ωστόσο έκανε τη σάτιρα μια καλοστημένη μπίζνα. Χάρη δηλαδή σε αυτό το επικό video, όπου περιπαίζει όλη την καλά πληρωμένη υποκρισία και τα στημένα sets των superstar DJs, ο 34χρονος Βόσνιος έχει μετατραπεί και ο ίδιος σε μια καλοκουρδισμένη DJ μηχανή παλιάς κοπής. Η οποία δεν διστάζει να ρωτήσει τον κόσμο αν έχει έρθει για τους υπόλοιπους καλλιτέχνες και όχι για εκείνον, δεν διστάζει να βάλει trap στο μιξ για να ξεσηκώσει, ούτε και να αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής στην επίκαιρη λόγω Αντετοκούνμπο Αθήνα, με σχετικό video και ασφαλώς το “All I Do Is Win” του DJ Khaled στο φόντο.
Oι αλλαγές γίνονται ταχύτατα, σε περιπτώσεις κάτω και από το ενάμιση λεπτό που επιβάλλει ο νόμος του A-Trak, τα dance classics που ακούσαμε σε διαφορετικές εκδόσεις και σε προηγούμενα sets ξαφνικά είναι σαν να παίζονται από τον φυσικό τους DJ-εκπρόσωπο, όλα δε χτίζονται γύρω από το δικό του πιασάρικο και απίστευτα αστείο "Ηοrse" (δείτε εδώ). Δεν είμαι πάντως απόλυτα σίγουρος ότι ο Ganacci έτυχε στην Αθήνα της εκτίμησης που συνήθως χαίρει. Ίσως να είναι μαθημένος τελευταία σε μαζικά ακροατήρια, δεκάδων χιλιάδων, αλλά το φινάλε του ήταν κάπως άδοξο. Για λόγους που μόνο ο ίδιος ξέρει, άφησε να παίξουν ολόκληρα το “Halo” της Beyoncé και το “Irreplaceable”, κλείνοντας το σόου του μόλις στα 45 με 50 λεπτά.
Για τον J Balvin και την επιδραστικότητα της latino gang συμμορίας του τα έγραψα σύντομα στο προηγούμενο Incoming (εδώ), ενώ έκανα και ένα ειδικό post στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook, το οποίο έλαβε αρκετά σχόλια από παίχτες της αθηναϊκής σκηνής. Κοινώς, τον περίμενα πώς και πώς σε αυτόν τον πρώτο του ερχομό στην Αθήνα. Ήταν άλλωστε το ένα και μοναδικό live show του Primer Festival 2019 (και όχι DJ set). Με τη βοήθεια ασφαλώς του DJ και hype man του στο Macbook, αλλά και ενός πληκτρά κι ενός ντράμερ αριστερά και δεξιά της σκηνής.
Ο Κολομβιανός έχει επιδοθεί σε ασταμάτητη παγκόσμια περιοδεία αμέσως μετά το φετινό headline set του στο Coachella. Σε βαθμό που καταλαβαίνεις πότε και πόσο δίνει πίσω στον κόσμο αν γουστάρει ένα κοινό ή αν βαριέται και απλά περνάει ένα ακόμα βράδυ πάνω στη σκηνή, παρέα με το crew του. Τείνει πάντως προς το πρώτο η αθηναϊκή του εμφάνιση. Ο μεγαλύτερος λάτιν σταρ των ημερών μας το όφειλε άλλωστε στους fans μιας χώρας που μοιράζεται χαρακτηριστικά ιδιοσυγκρασίας με τη δική του, μέσω κυρίως του μεσογειακού ταμπεραμέντου. Είναι επίσης και η πρώτη στιγμή αυτή που εμφανίζονται στην Πλατεία Νερού και πιτσιρίκες με ντύσιμο, μπουζούκια/παραλιακή –και δεν το γράφω για κακό: κάθε μουσική που έχει τον τρόπο της να ενώνει από συντάκτες του Pitchfork μέχρι fans της Ελένης Φουρέιρα, πρέπει (τουλάχιστον) να γίνεται θέμα ανάλυσης από όσους δηλώνουν μουσικογραφιάδες.
Επί της ουσίας, τώρα, ο J Balvin απέδειξε ότι διαθέτει στόφα παγκόσμιου σταρ: δεν είναι τυχαία νο. 2 στη λίστα των πιο δημοφιλών καλλιτεχνών του Spotify, ερχόμενος αμέσως μετά τoν Εd Sheeran. Ηοt latino τύπος, για τον οποίον δεν θες να μάθεις και πολλά από τη στιγμή που πληροφορείσαι ότι κατάγεται από το Μεντεγίν, μα έχει σίγουρα μια φαρέτρα γεμάτη hits, πέρα από το ύφος του φτασμένου. Κι αν οι μουσικοί και ανερχόμενοι παραγωγοί/DJs/MCs αναρωτιούνται πώς περνάει ο επί σκηνής χρόνος όταν παρουσιάζεις κομμάτια στα οποία συμμετέχεις με 1-2 verses όλα κι όλα, ο Balvin απλά το προσπέρασε. Λίγο που έπαιζε με το κοινό, λίγο που έφτιαχνε τα blinks του, λίγο που πήγαινε πάνω-κάτω ώστε να τον βλέπουν όλοι και λίγο που έσπαγε τη μέση και τους γοφούς κάνοντας την «οδηγώ» κίνηση που έγινε γνωστή στη χώρα μας από το “Mama?”, το πλήθος στην Πλατεία Νερού άρχισε να παραληρεί.
Ντυμένος στα καλοκαιρινά τζιν από την πρόσφατη συνεργασία του με τη Guess?, με το μαλλί βαμμένο ροζ και με τα α-λα-Bad Bunny γυαλιά, ο J Balvin έδωσε τον πόνο που περίμενε ο λαός του Primer Festival. Reggaeton για ξεκίνημα, λίγο πιο μετά η συνεργασία με τη Rosalía ("Con Altura"), το χιτ “Safari” σε παραγωγή Pharrell Williams, το "Loco Contigo" του DJ Snake στη μέση του set, το πρώτο μαζικό highlight με τη βοήθεια του David Guetta στο "Say My Name” και στα καπάκια το πολυαναμενόμενο για μένα “Que Pretendes” από το φρέσκο ΟΑSIS με τον Bad Bunny. Όλα ένα προς ένα, σε ένα σόου στημένο με τρόπο ώστε και ο ανυποψίαστος ακροατής να φτάσει να αναρωτιέται για το πώς ο Balvin έχει βάλει τελευταία τη φωνή του σε τόσες ραδιοφωνικές επιτυχίες.
Βέβαια, ο κόσμος ήταν εκεί για το remix στο "I Like It” της Cardi B. Nuyorican κομμάτι με βάθος και σεβασμό στη λάτιν παράδοση, στην οποία και έδωσε μπόλικο χώρο η εκδοχή του Balvin. Ακόμα και οριακά, λοιπόν, το κοινό τον άκουσε να συνοδεύει σε voice over τις μόλις 4 μπάρες του.
Απολαυστικό τον λες τον J Balvin, με τέτοια δε απόδοση μεγαλώνει την αναμονή για το πώς μπορεί να είναι live ο άλλος latino gang φίλος του, ο Bad Bunny. Η σφραγίδα εγγύησης και πχιότητας ήρθε τόσο στην ορίτζιναλ, όσο και στην trance (ελέω Primer) εκδοχή του μεγαλύτερου (μέχρι το επόμενο) χιτ του, "Μi Gente". Με αυτό χαιρέτησε και, κάπως τίμια, όσοι είχαν φέρει σημαίες από Αργεντινή, Πουέρτο Ρίκο, Κολομβία, Βενεζουέλα και Βραζιλία (ήταν και το Copa America αυτές τις μέρες), θα πρέπει να έφυγαν γεμάτοι.
Φεστιβαλική έξοδος, κατόπιν, με λίγα ακόμα hi-energy dubstep trance anthems από τα χεράκια του DJ Snake. Χωρίς να έχουν αλλάξει και πολλά από τις αρχές της δεκαετίας, ο Snake βγήκε με το "Propaganda" και έκανε ξεκάθαρες τις βαθιές ρίζες της φιλίας του τόσο με τον Skrillex, όσο και με τον Diplo. Mία ακόμη περίπτωση generic DJ set, δηλαδή έτοιμου set, το οποίο στηρίζεται σε αυτοματισμούς αλλαγών στον ήχο και στην εικόνα, προκειμένου να διαμορφωθεί ο εντυπωσιασμός και η αίσθηση μιας «αξέχαστης» βραδιάς για τον ακροατή.
Όπως και έγινε. Ο σκληρός ήχος του πρώτου τέταρτου ξεκίνησε σιγά-σιγά να αφήνει χώρο και στα ραδιοφωνικά χιτς του παραγωγού: από τα beats έτσι των Zomboy, Zedd, Knife Party και Eptic, το πράγμα πήγε στους Queen, στο "Mo Bamba" του Sheck Wes (το είχε παίξει και ο Gannaci λίγο πριν) και στο “Lean On" των Major Lazer. Και αφού ξαναέγινε μετά επιθετικό με παραγωγές τύπου GTA, Bro Safari και Jauz, o Snake επιστράτευσε αρκετή από τη δική του μουσική για το φινάλε. “Taki Taki” με Selena Gomez, στο “Loco Contigo” έβγαλε ξανά στη σκηνή τον J Balvin, το “Let Me Love You” του Justin Bieber λίγο μετά, το “Turn Down For What” και το "Magenta Riddim" να βάζει μια Bollywood πινελιά στο παιχνίδι.
Μπροστά του, αριστερά και δεξιά, φωτιές, κομφετί, πιτσιρίκια με τα χέρια ψηλά απόλυτα πιστά στις εντολές του μέχρι το τέλος του κόσμου –δηλαδή της βραδιάς. Ο DJ Snake είναι για πολλούς ένα από τα 5 μεγάλα ονόματα της σκηνής· και αν ακούσαμε ίδια κομμάτια στη διάρκεια της ημέρας ή πήραμε ίδιες εντολές από το μικρόφωνο, είναι γιατί αυτός, ο Skrillex, ο Diplo, o Atrak και ο Αoki τα κάνανε πρώτοι. Αρχικά σε μια γενιά που αντί για Instagram έμπαινε στα blogs τύπου Last Night Party για να δει πώς πέρναγαν στο Λος Άντζελες και στο Λας Βέγκας η Lohan με τις φίλες της (από τις vintage φωτό του Cobra Snake), πλέον για μια γενιά πλήρως εναρμονισμένη με τα social media χάρη στον Mark Zuckerberg και το Instagram. Κάπως έτσι, η μπίζνα του EDM ήρθε και στην Ελλάδα για να μην χάνουμε λεπτό στην ταύτιση και στον μιμητισμό με το τι συμβαίνει εκεί έξω.
Αυτός ο μιμητισμός, ο φόβος του «missing out» από ό,τι θεωρούν cool οι παγκόσμιοι influencers, αλλά και η ανάγκη να το ζήσουμε κι εμείς στην Ελλάδα ακριβώς όπως βλέπουμε στο YouΤube ότι το ζουν οι Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι κ.ά., είναι που επιτάσσει τα κοινά playlists, τα προμιξαρισμένα sets, την εικόνα ως σημαντικότερη του ήχου –και, για κάποιους, τον ξεπεσμό της χορευτικής μουσικής και του party ηδονισμού όπως τον δίδαξε ο Larry Levan στο Paradise Garage.
Σε κάθε περίπτωση, γούστα είναι αυτά και τα γούστα των πιτσιρικάδων της Αθήνας, όπως και των εγχώριων φίλων της σύγχρονης λάτιν κουλτούρας, βγήκαν στο Primer Festival 2019. Μάλιστα, φίλη εκ των έσω, στο μπαρ της Πλατείας Νερού, επιβεβαιώνει για ρυθμούς κατανάλωσης μεγαλύτερους από τις άλλες μουσικές βραδιές στον ίδιο χώρο. Άρα η κριτική, οι συγκρίσεις με το παλιό, καλό παρελθόν και οι αφορισμοί για το μουσικό μέλλον μιας γενιάς που κι εμάς τους μεγαλύτερους γραμμένους μας έχει (να περνάει καλά θέλει), είναι για τα τραπέζια των καφενείων. Μάρτυς μου ο θεός Prince, λίγο πριν περάσω την πόρτα της εξόδου, με προσπέρασε παρέα πιτσιρικάδων που σχολίασε με πάθος «Έτσι ρε μαλάκες, 3 μέρες Κούλης και είδαμε DJ Snake στην Αθήνα». Ι rest my case.
{youtube}rA_HU4NHZH8{/youtube}
