Πολιτισμικό σοκ πρέπει να έπαθαν οι θαμώνες της Ταράτσας του Φοίβου, βλέποντας τον παλαιοαστικό, ευαίσθητο παράδεισό τους να ποδοπατάται από τις ορδές ιδρωμένων και πωρωμένων μεταλλάδων που κατέκλυσαν την Τετάρτη το βράδυ το Gazi Music Hall για να ακούσουν τους Lamb Of God να συνταράσσουν οποιαδήποτε ηρεμία μπορεί να επικρατούσε μέχρι τότε. Η μπάντα από τη Βιρτζίνια των Η.Π.Α. αποτελεί πυλώνα της metal αναβίωσης, καταμετρώντας χιλιάδες οπαδούς εντός ελληνικού εδάφους· και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στον χώρο της Ιεράς Οδού.
Παρά τα ευτράπελα της προ μίας ημέρας εμφάνισης των Dream Theater, πλήθος ορκισμένων χεβιμεταλάδων συνέρευσε στο Gazi Music Hall για να αποτίνει φόρο τιμής στην πολύχρονη πορεία των Lamb Of God, καθώς και να «ζυγίσει» τη φετινή παρουσία, μετά τη 10άχρονη σχεδόν απουσία της μπάντας από τις εγχώριες live εμπειρίες. Μετά από 7 δίσκους (με το εμβληματικό VII: Sturm Und Drang του 2015 να έρχεται τελευταίο) και 20αετή πορεία φωτιάς και σιδήρου, οι Αμερικάνοι έφεραν στην Αθήνα βαλίτσες γεμάτες από υλικό και εμπειρία. Χαρίζοντάς μας μία συναυλία που σίγουρα μετριέται στις καλύτερες της χρονιάς κι ας έχουμε ακόμα Ιούλιο.
Τη βραδιά άνοιξαν οι «δικοί μας» Aetherian με μία καθ’όλα πριζωμένη και μελωδική παρουσία. Χωρίς να μας πετάνε καθόλου εκτός της ατμόσφαιρας μιας διεθνούς συναυλίας και δίνοντας τον καλύτερό τους αυτό, έπαιξαν για λίγο παραπάνω από μισή ώρα· αποζημιώνοντας το πάντα δεκτικό μέταλ κοινό με μία εμφάνιση γεμάτη ζέση.
Χωρίς πολλές διεργασίες και φανφάρες εμφανίστηκαν έπειτα επί σκηνής οι Lamb Of God και ο αεικίνητος «θείος Randy». "Omerta", "Ruin" και "Walk With Me In Hell" έσειαν τα ντουβάρια, με το ακροατήριο να τραγουδάει πίσω τους στίχους, σε μία πρωτοφανή ανταλλαγή ενέργειας με τη μπάντα.
Παρότι οι φανατικοί των Lamb Of God θα έχουν πάντα ένα κράτημα χωρίς τον Chris Adler πίσω από τα ντραμς, ο αντικαταστάτης του, Art Cruz, έδωσε την ψυχή του στις καταιγιστικές ρυθμικές δομές, κάνοντας κάθε κεφάλι να χτυπιέται: το καρδιογράφημά μας θα θύμιζε μανιακές μουτζούρες τρίχρονου παιδιού. Ο frontman Randy Blythe, πάλι, άνοιξε το punk ραπόρτο του με την πλατεία και το σταθερά ζωηρό mosh pit, τροφοδοτώντας τις διαθέσεις και γκρεμίζοντας το Gazi Music Hall ένα άλμα τη φορά.
Η setlist έβριθε με δείγματα από τα πιο πρόσφατά τους κομμάτια, όπως τα "512", "Engage The Fear Machine" και "Still Echoes", αλλά οι ανυπέρβλητες στιγμές διάδρασης –με ανήκουστα μεγάλη συμμετοχή από το πλήθος– ήρθαν με τα "Laid To Rest" και "Redneck". Mark Morton και Willie Adler έχτισαν τεράστιες κατασκευές ήχου με τις κιθάρες τους, μόνο και μόνο για να πνιγούν από τα μανιώδη chants του τόσο θερμού κοινού.
Γενικώς, όλοι περιμέναμε μία αξιοπρεπή εμφάνιση του συγκροτήματος από τη Βιρτζίνια, καθώς σε τέτοιες μας έχουν συνηθίσει. Όμως αυτό που συνέβη την περασμένη Τετάρτη ήταν μία μαγευτική συνθήκη, η οποία μπορεί να χτιστεί μόνο από ένα τόσο έτοιμο και υπερβατικό κοινό. Πρόθυμο να δώσει την αμέριστη προσοχή και ενέργειά του στο συγκρότημα, αλλά και απόλυτα δεκτικό να βουτήξει στα ηχητικά κύματα απόλαυσης που το ίδιο έχει τροφοδοτήσει.
{youtube}jmsB-fWXLHg{/youtube}
