«Δεν θα παίζαμε πουθενά φέτος το καλοκαίρι, αν δεν μας είχε γίνει η πρόταση να έρθουμε στην Ελλάδα και να παίξουμε στο Ηρώδειο...Είναι μεγάλο προνόμιο και τιμή για κάθε καλλιτέχνη...Θέλουμε να είναι μια ξεχωριστή βραδιά», δήλωνε μεταξύ άλλων ο Stuart A. Staples, όταν πριν μερικούς μήνες ανακοινώθηκε η επιστροφή των Tindersticks στη χώρα μας, για την πρώτη τους εμφάνιση στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2019.
Αποδεχόμενοι την πρόκληση ενός χώρου με αισθητικό και ατμοσφαιρικό βάρος το οποίο συνήθως προεξοφλεί σχεδόν αυτόματα την επιτυχία των συναυλιών που φιλοξενεί, οι βάρδοι από το Νότιγχαμ υποσχέθηκαν μια setlist αντάξια της περίστασης, η οποία θα αποζημίωνε κάθε πιστό της ροκ μελαγχολίας που κηρύττουν με συνέπεια και ποιότητα πάνω από 25 χρόνια τώρα.
Κι ήταν πολλοί αυτοί οι πιστοί, όσοι διεκδίκησαν το βράδυ του Σαββάτου την καλύτερη δυνατή θέση στα μάρμαρα του Ηρωδείου για να απολαύσουν τη μοναδική βραδιά που υποσχέθηκε ο Staples –εκείνη την αναδρομή στα 27 χρόνια των Tindersticks και, ταυτόχρονα, την αναδρομή σε όλες τις στιγμές που έχουν επενδυθεί από τη μουσική τους. Γιατί το μεγάλο προσόν αυτής της μπάντας είναι η εικονοποιητική δύναμη του ήχου της. Ως γνήσιοι λοιπόν μετρ της ατμόσφαιρας, επιδόθηκαν για μία ακόμα φορά σε μια παράσταση που ως κύριο άξονά της είχε μια δυνατή και πολύ δύσκολο να περάσει απαρατήρητη επίκληση στο συναίσθημα.
Ακριβώς στις εννιά το βράδυ, ο Stuart Staples πήρε θέση πίσω από το κεντρικό, στατικό μικρόφωνο της σκηνής του Ηρωδείου. Και, πλαισιωμένος από την υπόλοιπη μπάντα –με την απλή στιβαρότητα του επαγγελματισμού και της σιγουριάς που τους διακρίνει– έπιασε το νήμα περίπου απ' τα μισά της δισκογραφίας των Tindersticks, με το “The Other Side Οf Τhis World” από το The Hugry Shaw του 2008. Από εκεί κι έπειτα, με πολλά ζιγκ ζιγκ κι άλλες τόσες αλλαγές κιθάρας, οι Tindersticks αποπειράθηκαν να μην αφήσουν κανέναν παραπονεμένο, ελισσόμενοι όσο πιο ικανοποιητικά μπορούσαν στο σύνολο του έργου τους.
Αποστολή που αποδείχθηκε πιο δύσκολη από ό,τι θα περίμενε κανείς, καθώς οι κάτι λιγότερες από 2 ώρες της παράστασης δεν στάθηκαν αρκετές για να χωρέσουν όλα τα δισκογραφικά τους ορόσημα· παράλληλα, η λιτή, σπαρτιατική για τα δεδομένα τους ενορχήστρωση, δίχασε τις αισθητήριες διόδους του κοινού. Από τη μία δηλαδή η δωρικότητα έδενε υπέροχα με το σκηνικό και με τους απλούς μα δυναμικούς φωτισμούς, από την άλλη η πολυπλοκότητα ορισμένων συνθέσεων ζητούσε τονωτικές προσθήκες, υπογραμμίζοντας λ.χ. την έλλειψη της ορχηστρικής συνεισφοράς ενός βιολιού ή κάποιου επιπλέον πνευστού.
Τα παιξίματα φυσικά ήταν για μία ακόμα φορά άψογα κι ο Staples δέσποσε ξανά με το χαρακτηριστικό τραχύ βελούδο της χροιάς του, ως ένας βαρύτονος τζέντλεμαν της εκλεπτυσμένα βρετανικής κινηματογραφικής ροκ, ο οποίος αξιοποίησε τη διαχρονική συμπάθεια που τρέφει το ελληνικό κοινό στο καλλιτεχνικό αποτύπωμα των Tindersticks. Το “Her”, το “She’s Gone” και κάπου εκεί προς το τέλος το “This Fire Οf Autumn” ακούστηκαν λάμποντας μέσα στο συναισθηματικό τους βάρος, ενώ για φινάλε είχαν σοφά επιστρατευθεί δύο σκοτεινά διαμάντια: το “Tiny Tears” και το “A Night So Still”.
Κάπου εκεί, η νύχτα των Tindersticks στο Ηρώδειο –μια νύχτα την οποία κυνηγούσαν, περίμεναν και προετοίμαζαν αρκετό καιρό– τελείωσε. Μια τίμια, ωραία συναυλία, με όμορφη μουσική, αρκετή νοσταλγία και στίχους που γέμισαν αναθηματικά τα timelines των social media. Όσο για εκείνο το στοίχημα της ατμόσφαιρας που λέγαμε στην αρχή, μάλλον έμεινε χωρίς νικητή. Κι αν η βραδιά δεν αποδείχθηκε ίσως όσο ξεχωριστή θα την ήθελε ο Staples, ήταν πάντως ακαταμάχητα γλυκιά και όμορφη. Ό,τι κι αν έλειψε, απορροφήθηκε τελικά από ένα αυθόρμητα θετικό πρόσημο.
{youtube}U0mhDn5IDFw{/youtube}
