«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτή είναι η πρώτη φορά», αναφωνεί σε κάποιο σημείο της βραδιάς ο Grutle Kjellson –ο τραγουδιστής, μπασίστας και ιδρυτικό μέλος των Enslaved, έχοντας μείνει έκπληκτος από την υποδοχή. «Ούτε εμείς», του απαντά το κοινό· κάνοντας εμφανές ότι υπήρχαν πολλοί στη χώρα μας που ανυπομονούσαν καιρό για αυτό το live.
Το φιτίλι, ωστόσο, το είχε ανάψει νωρίτερα μια άλλη μπάντα. Φτάνοντας σχετικά νωρίς στο Fuzz, είδαμε τον χώρο να γεμίζει σταδιακά και τη σκηνή να φωτίζεται από ένα πορφυρό, industrial χρώμα, με εφέ ξηρού πάγου να αναδύονται στην ατμόσφαιρα· φτιάχνοντας έτσι ιδανικό σκηνικό για να ανοίξουν δυναμικά οι Lucifer's Child.
Το progressive black metal σχήμα από την Αθήνα δόνησε το Fuzz χωρίς αναστολές και χλιαρές εισαγωγές, συνδυάζοντας αργό, σκληρό groove με ένα κιθαριστικό άρπισμα «σκοτεινών» διαθέσεων. Παρ' όλο που εκείνη την ώρα δεν είχε ακόμα μαζευτεί πολύς κόσμος, τα φωνητικά του Marios Dupont μαγνήτισαν τους παρευρισκόμενους, το δε γκρουπ έπαιξε με τέτοια ένταση, σαν να βρισκόταν ενώπιον χιλιάδων ατόμων. Αν και υπήρξε ένα διάστημα σιωπής και μουδιάσματος στο κοινό, τόσο ο Dupont, όσο και ο κιθαρίστας George Emmanuel κάλεσαν εμφατικά σε metal ξεσηκωμό. Με δεμένο ήχο και με γερές βάσεις, οι Lucifer's Child έδειξαν ότι είναι συγκρότημα που σταδιακά βρίσκει τη δική του ταυτότητα.
Λίγο έπειτα, ο φωτισμός χαμηλώνει και διακρίνουμε πέντε υψηλόσωμες μορφές να λαμβάνουν θέσεις επί σκηνής: οι Enslaved βρίσκονταν και επίσημα στην Αθήνα, με τον κόσμο να τους υποδέχεται με χειροκροτήματα και πολύ ενθουσιασμό. Και όχι αδίκως. Είναι άλλωστε μία από τις πλέον πολυδιαστάτες metal μπάντες, η οποία –στα 14 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει από το 1991 μέχρι σήμερα– κατασκεύασε έναν ήχο που φέρει μέσα του στοιχεία της νορβηγικής black παράδοσης, μα και εκτενή πειραματισμό. Το live φορτίστηκε μάλιστα από την πρώτη στιγμή, καθώς το γκρουπ ξεκίνησε με το "Ethica Odini", ο τίτλος του οποίου μεταφράζει στα λατινικά το Havamal, ένα ποίημα που τοποθετείται στην εποχή των Βίκινγκς.
Κάτω από ερυθρούς φωτισμούς και με την ενέργεια της μπάντας να έχει πια αρχίσει να ξεχειλίζει, ακούμε το "Roots Of The Mountain": η καρδιά αυτού του τραγουδιού (όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα κομμάτια των Enslaved), είναι η απαγγελία, η εναλλαγή στη metal αισθητική και φυσικά ο επικός στίχος, ο οποίος αιωρείται πάνω από τις παραμορφωμένες κιθάρες. Πρόκειται για τη μουσική αναβίωση/εξέλιξη της νορβηγικής ποιητικής τέχνης, αποτελώντας μια ιδιαίτερη και πρωτόγνωρη εμπειρία, που δεν έδειξε να είναι ξένη: το κοινό αγκάλιασε την κάθε της πτυχή. Από τις κιθάρες των Ivar Bjørnson & Arve Isdal έρρεαν εντωμεταξύ διαρκώς ιδέες, κάτι που μας έκανε να αντιληφθούμε τους Enslaved όχι ως ένα γερασμένο συγκρότημα το οποίο αποτιμά την πορεία του, μα ως ένα σύνολο που κάνει μια συναυλιακή ανάπαυλα, προτού συνεχίσει το παραγωγικό του έργο με τον ενθουσιασμό που αποτυπωνόταν μπροστά μας στο Fuzz.
Τα πρώτα κομμάτια διαδέχθηκε μία μικρή παύση, κατά τη διάρκεια της οποίας ο κόσμος φώναζε ρυθμικά το όνομα των Enslaved. Αυτό που με ευχαρίστησε ήταν η θερμή επαφή που κράτησαν όλα τα μέλη τους με το κοινό, κάνοντας όσους παρευρεθήκαμε να αισθανθούμε σαν μία παρέα φίλων που ταξίδευε με τη μουσική τους. «Σας ευχαριστούμε που περιμένατε!», είπε περιπαιχτικά ο Kjellson, τονίζοντας ότι έπρεπε να είχαν έρθει στην Ελλάδα 20 χρόνια πριν.
Κατόπιν, ακούγεται ο πολεμικός χτύπος των τυμπάνων του "Havenless", με τους Kjellson & Bjørnson να απαγγέλλουν στα νορβηγικά, με υψωμένες γροθιές –κι εμάς από κάτω να συμμετέχουμε στη μυστική ιεροτελεστία. Στη συνέχεια οι Enslaved δοκίμασαν εαυτούς αποφασίζοντας να παίξουν το μακροσκελές "Storm Son" (από το τελευταίο τους άλμπουμ Ε, του 2017), ένα από τα ωριμότερά τους τραγούδια, που εγκλείει πολλά χαρακτηριστικά της μουσικής τους ταυτότητας. Κεντρικό του θέμα η έννοια του «Hagalaz», λέξη που περιγράφει την αναγέννηση μέσα από την αυτοκαταστροφή. Πράγματι, πώς αλλιώς να περιγραφεί αυτή η διαδικασία, αν όχι από τη συνήχηση του φωτεινού και σκοτεινού ήχου στο intro του;
«Είσαι ακόμα ζωντανή, Αθήνα;», θα ακούγαμε αργότερα τον Kjellson να αναρωτιέται. Είναι αλήθεια ότι η κοινή θεματολογία αρκετών τραγουδιών, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια της συναυλίας, οδήγησαν τη βραδιά σε ένα σημείο κορεσμού. Ωστόσο το κοινό απάντησε με ενθουσιασμό, ζητώντας από τους Enslaved να συνεχίσουν. Και εκείνοι ανταποκρίθηκαν με τον σκληρό ήχο του "Sacred Horse". Μετά την επίσημη setlist, σε πιο χαλαρή πλέον διάθεση, οι Νορβηγοί άρχισαν να αυτοσαρκάζονται, μοιράζοντας ελληνικά ονόματα ο ένας στον άλλον –με πιο επιτυχημένο ανάμεσά τους το «Socrates», που ο Kjellson απέδωσε στον Bjørnson.
Το live έκλεισε με το επιβλητικό "Allfǫðr Oðinn". Όπως άρμοζε δηλαδή σε μια ιστορική συναυλία, τελευταίο στιγμιότυπο της οποίας ήταν οι Enslaved πιασμένοι ώμο-με-ώμο, να υποκλίνονται γεμάτοι χαρά στο Fuzz, αποχαιρετώντας το κοινό.
{youtube}tV2uLh0fQqI{/youtube}
