Δεκαπέντε χρόνια είχε να εμφανιστεί ζωντανά η Dido, προτού ξεκινήσει τη φετινή Still Οn Μy Mind περιοδεία της. Μολονότι δεν ταξίδεψα στην Πράγα για αυτόν τον σκοπό, όταν ανακάλυψα ότι η «παλιά μου αγαπημένη» θα εμφανιζόταν εκεί τις μέρες που θα βρισκόμουν κι εγώ, δεν μπορούσα παρά να δώσω το παρών. Αν το εξετάσουμε ψύχραιμα (και τηρουμένων των αναλογιών), στα πρώτα της βήματα, τον πρώτο καιρό, η Dido ήταν ένα αντίστοιχο φαινόμενο με το μετέπειτα της Adele: τεράστια αποδοχή, μεγάλη απήχηση, έντονη διεισδυτικότητα και μια έντεχνη ποπ αντικειμενικά αξιόλογη και προσιτή. Μεμπτόν; Ουδέν. Τουναντίον.
Με αυτές τις σκέψεις και με μεγάλη περιέργεια βάδιζα προς το venue που θα γινόταν η συναυλία την Κυριακή το βράδυ (5/5), μη γνωρίζοντας τι θα αντιμετωπίσω, ούτε σε επίπεδο performance, ούτε σε επίπεδο απόδοσης, ούτε σε επίπεδο αποδοχής, αλλά ούτε και σε επίπεδο προσέλευσης. Βρέθηκα έτσι σε έναν εκπληκτικό (άκαπνο) κλειστό χώρο, γεμάτο ανθρώπινα με 2.000 φυσιολογικούς fans (μεσήλικες ως επί το πλείστον), πεντακάθαρο, χωρίς ουρές και στριμωξίδι, να αναμένω από σκηνής «κάτι από τα παλιά». Με έναν ανεπαίσθητο φόβο μη νοσταλγήσω ή μη συγκινηθώ από ένα άκουσμα που, πριν από την έναρξη της συναυλίας, «ηχούσε» στο υποσυνείδητό μου σαν κάτι ολότελα αφομοιωμένο και «χωνεμένο» πια.
Πριν από τη Dido, εμφανίστηκαν ως support οι Viah. Ένα γυναικείο ντουέτο με προηχογραφημένες μουσικές παιγμένες από λάπτοπ, με τις φωνές τους και μια υποτυπώδη performance να τις πλαισιώνουν. Μολονότι το είδος στο οποίο επιχειρούσαν τα δυο κορίτσια ταίριαζε σε αυτό της Dido που θα ακολουθούσε, ουδόλως με συγκίνησε –τουναντίον, με κατέστησε περαιτέρω ανήσυχο για όσα θα επακολουθούσαν. Το δε χειροκρότημα και η (όποια) αποδοχή του κοινού, μάλλον χαρακτηριζόταν από ευγένεια και όχι από ενθουσιασμό ή αναγνώριση. Δυστυχώς, οι Viah δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μετά το μισάωρο set τους έδωσαν τη θέση τους στη Dido και τη μπάντα της.
Για περισσότερη από μιάμιση ώρα, ταξιδέψαμε σε ηχοτοπία γνώριμα. Λικνιστήκαμε, τραγουδήσαμε, κλείσαμε τα μάτια και γυρίσαμε, μαζί με την τραγουδοποιό, σε χρόνια πιο ανέμελα και νεανικά. Το υλικό καθόλου πάντως δεν παρέπεμπε σε νεογεροντισμό, κατ’ εμέ, ούτε και σε παρελθοντολαγνεία. Θες επειδή είχα καιρό να την αναζητήσω στα ακούσματά μου; Θες επειδή το ρεπερτόριό της δεν ανακαλύπτει την Αμερική (και ουδέποτε την ανακάλυπτε), αλλά κουβαλάει όλο το παρελθόν της ιστορίας της pop; Θες επειδή όλες οι συναυλίες γίνονται καλύτερες όταν ξέρεις τα λόγια των τραγουδιών (ακόμα κι αν έχεις να ανατρέξεις σε αυτά 10-15 χρόνια); Θες γιατί η Dido ήταν ελαφρώς τρακαρισμένη (από τη μακρόχρονη απουσία της) και εξ αυτού του γεγονότος γοητευτική; Το αποτέλεσμα ήταν ένα: ο χρόνος κύλησε νερό, με τη σωστή αναλογία παλαιών και νέων τραγουδιών και με «σφήνες» όλες τις σπουδαίες, παγκόσμιες επιτυχίες του ρεπερτορίου της. Αν ρίξεις μια ματιά στη setlist στο τέλος του κειμένου, θα το καταλάβεις.
Κάπως έτσι κύλησε η βραδιά και ολοκληρώθηκε με τον αγαπημένο μου τρόπο: μετά το δεύτερο ρεφραίν του "White Flag" άρχισα να βαδίζω προς την έξοδο τραγουδώντας. Ως την πόρτα, το τραγούδι είχε τελειώσει και εγώ το ξανάπιασα (μόνος μου) από την αρχή. Είχα 1,5 χιλιόμετρο περπάτημα ως το ξενοδοχείο, σε δρόμους άδειους, νυχτερινούς και ήσυχους. Έτσι, άρχισα να «μουρμουρίζω» για συντροφιά όσα θυμόμουν από το live. Και έφτασα χαμογελαστός στον προορισμό μου. Για να ακριβολογώ: «κουβάλησα» το χαμόγελο από το live μέχρι το ξενοδοχείο. Κι αυτό είναι κάτι.
Setlist
Hurricanes
Hell after this
Life for rent
Hunter
No freedom
Grafton Street
Sand in my shoes
Give you up
Thank you
Friends
Sitting on the roof of the world
Quite times
Here with me
See you when you ‘re 40
Mad love
End of night
Take you home
Chances
encore
Take my hand
Have to stay
White flag
{youtube}e51i00p5Arw{/youtube}
