Οι συναυλίες σε απρόσμενα μέρη, είναι από μόνες τους μια μεγάλη απόλαυση. Κι όσο κι αν το αίθριο ενός μουσείου δεν συνιστά κάποια παγκόσμια πρωτοτυπία, στα καθ’ ημάς η χρήση ενός χώρου όπως το προαύλιο του Μουσείου Μπενάκη για άλλο σκοπό πέρα από την ξεκούραση των επισκεπτών των Συλλογών του –και δη για μια ροκ συναυλία– ενέχει τη δικιά της, ξεχωριστή γοητεία. Αν συμπεριλάβουμε μάλιστα στην εξίσωση το αντικείμενο αυτής της συναυλίας και την εκλεκτή μουσική συντροφιά που μαζεύτηκε για να το αποδώσει, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια βραδιά που δεν μπορούσε εύκολα να χαθεί.
Η εικαστική προσέγγιση του Στέφανου Ρόκου στο 11ο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ του Nick Cave με τους Bad Seeds No More Shall We Part (2001), αποτυπώθηκε σε 14 πίνακες: έναν για κάθε κομμάτι του δίσκου, συμπεριλαμβανομένων των b-sides. Οι τελευταίοι εκτίθενται στο Μουσείο Μπενάκη εδώ και 2 περίπου μήνες, προσελκύοντας πλήθος κόσμου, μεγάλη μερίδα του οποίου εγκαινίασε τις σχέσεις του με τον χώρο με αφορμή αυτήν ακριβώς την έκθεση. Η μουσική νότα στο εγχείρημα δόθηκε με τη συναυλία της περασμένης Πέμπτης, όπου διεθνείς και εγχώριοι καλλιτέχνες (ένας κι ένας) ανέλαβαν να αποδώσουν ζωντανά τον δίσκο του Cave, σε ένα tribute night αλλιώτικο από τα συνηθισμένα.
Γιατί, ακόμα κι αν δεν είσαι θερμός θαυμαστής των tribute συναυλιών, αυτή εδώ δύσκολα θα μπορούσε να σ' αφήσει ασυγκίνητο. Και πώς να γίνει διαφορετικά, όταν έχεις μαζί στην ίδια σκηνή τον τεράστιο Jim Sclavunos, τον Stef Camil Karlens των dEUS και την Eleanor Friedberger, μαζί με τους δικούς μας The Callas και Illegal Operation; Σε μια τόσο casual και cool εμφάνιση, να παίζουν Nick Cave & The Bad Seeds ο καθένας με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο.
Ο Jim Sclavunos ήταν αδιαμφισβήτητα ο Nick Cave στη θέση του Nick Cave. Αντλώντας απ' όλη του τη ζωή στους Bad Seeds –στο ύφος των οποίων έχει συμβάλλει και η δικιά του περσόνα, σε μεγάλο βαθμό– ερμήνευσε συνταρακτικά το "Hallelujah": αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος ίσως και να μιλούσαμε για μιμητισμό, όμως η ποιότητα της δικής του ιδιοσυγκρασίας έδωσε στο τραγούδι μια συγκινητική γνησιότητα. Περνώντας κατά τα λοιπά πίσω απ' τα ντραμς το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, ήταν μια φιγούρα που λειτούργησε εγγυητικά και προστατευτικά για το όλο εγχείρημα, χαρίζοντάς του τον Cave «αέρα» που χρειαζόταν.
Η έκπληξη ωστόσο της βραδιάς ήρθε από το τέκνο του Βελγίου, τον Stef Camil Karlens των dEUS. Πότε με πλήκτρα, πότε με λογιών-λογιών κιθάρες, κατάφερε να κάνει όποιο τραγούδι του δίσκου και να είπε εκπληκτικά δικό του· αποσπώντας το πλήρως από το πλαίσιο στο οποίο μας έχει συνηθίσει η φωνή του Nick Cave και αναδεικνύοντας το εκ νέου, με μια συγκινητική απλότητα, χωρίς να το αφήνει να πετάξει μακριά από το σύνολο του δίσκου και των υπόλοιπων ερμηνειών. Τρανό παράδειγμα ο γλυκός κι απέριττος τρόπος με τον οποίον είπε το "Love Letter", με μια ηλεκτρική cigar box και τις πρώτες ψιχάλες μιας βροχής (που δεν έπεσε τελικά ποτέ) να τον συνοδεύουν.
Όσο για τους δικούς μας The Callas –η χημεία των οποίων με τον Sclavunos ήταν προεξοφλημένη, καθώς τυγχάνει και παραγωγός τους– και Illegal Operation, απέδειξαν για μία ακόμη φορά το βεληνεκές τους. Με την ισοπεδωτική συνέπεια των ικανοτήτων τους, αναδείχτηκαν ως ιδανική επιλογή για τη μουσική υποστήριξη, πλαισίωση και εν τέλει ολοκλήρωση της έκθεσης του Στέφανου Ρόκου.
Μόνα αρνητικά της βραδιάς, τα παρατηρήσιμα χάσματα ανάμεσα στα τραγούδια και οι ουρές στο ανέτοιμο για τόσο κόσμο μπαρ του Μουσείου Μπενάκη. Πράγματα ωστόσο που δεν στέρησαν από τις 14 ιστορίες του No More Shall We Part την ικανότητά τους να προκαλούν συγκίνηση και έτσι ειπωμένες, από νέους αφηγητές, οι οποίοι κατάφεραν να τους μεταδώσουν εκείνο το ίδιο, παλιό ρίγος που μας διαπέρασε και στο πρώτο τους άκουσμα.
{youtube}L0Txjnd3Zw8{/youtube}
