Παρότι είχαν έρθει και το 2017, διόλου δεν δυσκολεύτηκαν να γεμίσουν και πάλι τη Death Disco οι Pink Turns Blue. Και μάλιστα με κοινό διαφόρων ηλικιών, καθώς το κάλεσμά τους ένωσε «παλιούς» νιουγουεϊβάδες και σημερινούς 20άρηδες.

44aPnTB_2.png

Τη βραδιά ωστόσο ξεκίνησαν οι Ghostland, ένα αθηναϊκό σχήμα που στήθηκε κατά την τρέχουσα δεκαετία και δεν έχει παρά μερικούς μήνες που έβγαλε το ντεμπούτο του Dances On Walls. Μπήκαν ορεξάτα και φανέρωσαν ήδη από τα πρώτα τραγούδια πόση εξοικείωση έχουν με τους post-punk ήχους, οι οποίοι ακούστηκαν και μελετημένοι, αλλά και αφομοιωμένοι. Τα εκφραστικά φωνητικά της Μακρίνας και τα εξαιρετικά synths δημιούργησαν κλίμα και τράβηξαν το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου, παρότι ο χώρος βρισκόταν σε διαδικασία γεμίσματος όσο έπαιζαν. Όμως το support set κράτησε 40 λεπτά και, βαθμιαία μα σταθερά, το ενδιαφέρον χάθηκε: παρά τις αρετές που φανέρωσαν, οι Ghostland δεν έχουν ακόμα το υλικό να υποστηρίξουν μια εμφάνιση με τέτοια διάρκεια. Από ένα σημείο και μετά, άκουγες απλά το ίδιο πράγμα.

44aPnTB_3.png

Οι Pink Turns Blue δεν άργησαν κατόπιν να βγουν ενώπιόν μας, γενόμενοι δεκτοί με χειροκροτήματα και ενθουσιασμό. Χωρίς περιττά λογύδρια ή μακροσκελείς εισαγωγές, ο Mic Jogwer και οι συνοδοιπόροι του (Ruebi Walter στο μπάσο & Paul Richter στα ντραμς) μπήκαν κατευθείαν στο ψητό με "Something Deep Inside", γεμίζοντας τη Death Disco με το «σκοτεινιασμένο» τους post-punk. Ο Jogwer έκλεισε τα μάτια και άρχισε να τραγουδά κάτω από υποβλητικά μωβιά φώτα, με την ενέργειά του να βρίσκει σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο. Μέχρι το φινάλε της βραδιάς 17 τραγούδια αργότερα, τίποτα δεν είχε κλονίσει αυτή την αρχική εντύπωση.

44aPnTB_4.png

Αυτό δεν σημαίνει ότι η συναυλία των Pink Turns Blue δεν είχε τις μεγάλες της στιγμές: το "Walking On Both Sides" ήδη κοντά στο ξεκίνημα, το "Tomorrow Never Comes" ακριβώς στο σημείο όπου άλλοι θα έκαναν «κοιλιά» και το πάντα επιβλητικό "Your Master Is Calling" ως φινάλε του βασικού set –πριν δηλαδή τα 2 άτυπα encore– έδωσαν ξεχωριστό τόνο στη βραδιά. Όμως η γερμανική τριάδα δεν έχασε τον παλμό της σε κανένα άλλο σημείο· κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, που δεν το βλέπεις συχνά, ειδικά σε συγκροτήματα μεσαίου βεληνεκούς, όπως είναι και η περίπτωσή τους. Λίγο η εμπειρία, λίγο το πόσο αειθαλής διατηρείται ο Jogwer (και σε φωνή, αλλά και σε όψη), λίγο το γεγονός ότι έχουν σαφώς ξανανιώσει με την απήχηση που βρίσκουν τα τελευταία χρόνια, τιμούν ακόμα και τα πιο τυπικά τους τραγούδια με διαυγείς, βαρυκόκαλες εκτελέσεις.

44aPnTB_5.png

Σε μια εποχή όπου το post-punk φοριέται ξανά πολύ, είναι πολύ σημαντικό να κυκλοφορεί μια αυθεντική μπάντα του ήχου ικανή να σταθεί τόσο καλά επί σκηνής. Οι Pink Turns Blue αποτελούν ιδανικό αντίβαρο για όσους βλέπουν το post-punk μέσα από τη στενή οπτική μίας ακόμα χιπστεροκρατούμενης αναβίωσης, ενώ μπορούν να λειτουργήσουν και ως δείκτης διαχωρισμού της ήρας από το στάρι, με δεδομένο το πόσους 20άρηδες μάζεψαν στη Death Disco.

44aPnTB_6.png

Γιατί, πώς να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να αναζητάς την post-punk εμπειρία (έστω στην πιο dark της μορφή) πηγαίνοντας στους Pink Turns Blue και άλλο να χειροκροτάς περιπτώσεις σαν τους Motorama, των οποίων ο frontman απλά δεν μπορεί να τραγουδήσει. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρο ότι θα ξαναδούμε τους Γερμανούς στην Αθήνα το 2021, ειδικά αν βγάλουν όντως νέο δίσκο το 2020, όπως δήλωσαν πρόσφατα στις σελίδες μας (δείτε εδώ).

{youtube}ajogiArsT3k{/youtube}

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured