Σαν ένα αμήχανο πρώτο ραντεβού εξελίχθηκε η εμφάνιση της Αμερικανο-βραζιλιάνας Bebel Gilberto στο Gazarte το βράδυ του Σαββάτου. Από εκείνα που τα σωστά κουμπιά χάνονται στο παρά πέντε, η φλυαρία χαλάει την ατμόσφαιρα και η υπερ-προσπάθεια να γεφυρώσεις τις αποστάσεις γαρνίρεται από γκάφες, οι οποίες σου κοστίζουν τις εντυπώσεις.
Την πρώτη εμφάνισή της στη χώρα μας άνοιξε η «ημι-συμπατριώτισσά» της τραγουδοποιός Κατερίνα Πολέμη, ως ιδανική πρόταση για να προλογίσει τον εξωτικό της αέρα. Στεκόμενη ωστόσο μόνη επί σκηνής, είχε κι εκείνη να παλέψει με αρκετές προκλήσεις και εντυπώσεις. Άλλες είχαν να κάνουν με την πρακτικότητα, όπως λ.χ. η ερμηνεία των πρώτων της κομματιών με ανοιχτές τις πόρτες του Gazarte και τον αργοπορημένο κόσμο να μπαίνει ακόμη, αναζητώντας θέσεις· και άλλες με το μενταλιτέ του χώρου.
Όσον αφορά στις τελευταίες, το εγχείρημα της Πολέμη να παντρέψει στοιχεία bossa nova, με τζαζ και ελληνική έντεχνη –κατά κόσμον– μουσική, ήταν μάλλον ένα στοίχημα που δεν κερδήθηκε: ούτε ο χώρος φάνηκε να το αγκαλιάζει, ούτε και ο κόσμος, ο οποίος αδιαφορούσε πλήρως, στα επίπεδα της προσβολής, ειδικά στις αποκομμένες θέσεις των ορθίων. Ωστόσο η Πολέμη παρουσίασε ένα γενναιόδωρο (για opening act) πρόγραμμα σχεδόν 1 ώρας, στο οποίο πάντρεψε το βραζιλιάνικο “O Pato” με το γνωστό “Perhaps”, το συγκινητικό “Like Mother Like Son” με τον “Ανθρωπάκο” και το “Βαλς Του Ορφέα” (έντυσε μουσικά την παράσταση Ευρυδίκη το 2011, για πρώτη φορά στο θέατρο Πορεία), με το “Μη Μιλάς Άλλο Για Αγάπη” του Διονύση Σαββόπουλου.
Μόλις 5 λεπτά μετά την αποχώρησή της από τη σκηνή, τα φώτα έσβησαν ξανά για την πολυαναμενόμενη Bebel Gilberto και τον Guilherme Monteiro, ο οποίος τη συνόδευσε στην κιθάρα· σε ένα πρόγραμμα κομμένο και ραμμένο για δύο.
Μέσα σε θερμό χειροκρότημα, η πρωταγωνίστρια κατέκλυσε το σανίδι του Gazarte με την εντυπωσιακή της παρουσία υπό τους ήχους του “Momento”, με εκφραστικά χέρια –θαρρείς πως ήθελαν να αγγίξουν τη σκηνή απ’ άκρη σ’ άκρη– και εξωτικά λικνίσματα, τα οποία σε έβαζαν στον ρυθμό της ακουστικής bossa nova σε ανυποψίαστο χρόνο.
Δυστυχώς, η ατμόσφαιρα αυτή έμελλε να ανατραπεί λόγω μιας σειράς από άστοχες ή άτυχες «συναυλιακές τεχνικές», που η Gilberto επιστράτευσε για να συσφίξει τη σχέση της με το αθηναϊκό κοινό. Δεδομένου ότι πρόκειται για καλλιτέχνιδα διεθνούς φήμης, θα περίμενε κανείς ότι θα πατούσε εύκολα τα σωστά κουμπιά προκειμένου να ξεκλειδώσει ή να μαγνητίσει το κοινό –κατάσταση που δεν εδραιώθηκε παρά σε λίγες στιγμές, σε διάρκεια προγράμματος 1,5 ώρας. Συνέβη μόνο στο μικρό αφιέρωμα που έκανε στη μητέρα της, τη διεθνούς φήμης ερμηνεύτρια Miúcha (έφυγε από τη ζωή πριν από μερικούς μήνες) και στα γνωστότερα τραγούδια της, όπως το “So Nice” και το “Aganzou”.
Ως επί το πλείστον, λοιπόν, το παθιασμένο και παιχνιδιάρικο ταμπεραμέντο της έβρισκε τοίχο στο καθήμενο κοινό του Gazarte, το οποίο ούτως ή άλλως δεν είχε εξαιρετικά περιθώρια «ξεσαλώματος» μπροστά σε ένα ακουστικό duo.
Αν και η Gilberto δεν δίσταζε σε σημεία να υπογραμμίζει άμεσα ή έμμεσα την «ακαμψία» του κόσμου, εξακολουθούσε να επιδιώκει τη συμμετοχή του με παλαμάκια, ευχαριστήριους αυτοσχεδιασμούς μέσα στα κομμάτια, παιχνιδιάρικη διάθεση και προλογισμούς τραγουδιών, πότε στα πορτογαλικά και πότε στα αγγλικά· δημιουργώντας ομολογουμένως μια κάποια σύγχυση και αμηχανία σε όσους δεν γνώριζαν τη μητρική της γλώσσα.
Ειδικά η τελευταία επιλογή στάθηκε μια πραγματικά άτυχη στιγμή για την Αμερικανοβραζιλιάνα καλλιτέχνη, αφού, ενώ μια μερίδα του κόσμου την ενθάρρυνε να μιλάει στα πορτογαλικά, η πλειονότητα δεν καταλάβαινε τη γλώσσα, κατ’ επέκταση ούτε και τους σχολιασμούς της· οδηγώντας έτσι σε αμήχανες παύσεις, όπου θα ανέμενε κανείς το γέλιο ή την ανταπόκριση του κοινού. Η Gilberto προσπάθησε λοιπόν να σώσει την αμήχανη αυτή συνθήκη λέγοντας πως τα πορτογαλικά και τα ελληνικά δεν είναι και τόσο μακρινά, αφού και οι δύο γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα λατινικά –παρεξήγηση που το κοινό έσπευσε να διορθώσει, σημειώνοντας ακόμα ένα ατυχές στιγμιότυπο.
Ζητώντας συγγνώμη για την άγνοιά της και κάνοντας έναν παιχνιδιάρικο ελιγμό στο επόμενο κομμάτι με τη φράση «That’s me, Bebel, pure emotion», συνέχισε φυσικά το πρόγραμμα χωρίς να εγκαταλείπει την προσπάθεια να επικοινωνήσει βαθύτερα με το ακροατήριο. Με το πέρασμα της ώρας, ωστόσο, δεν ήταν λίγος ο κόσμος που έχασε το ενδιαφέρον του, αναλώνοντας την παρουσία του στον χώρο σε κουβέντες με τους διπλανούς. Ορισμένοι μάλιστα αποχώρησαν πριν το τέλος της συναυλίας, ακόμα και κατά τη διάρκεια του καθιερωμένου encore.
Όσον αφορά το τελευταίο, ήταν ίσως από τις ελάχιστες στιγμές που η Gilberto έφερε το κοινό με το μέρος της, τραγουδώντας το “Creep” των Radiohead –προς έκπληξη όλων. Δυστυχώς, όμως, βρισκόμασταν ήδη στις «καθυστερήσεις» για να σωθεί η βραδιά.
Μπορεί λοιπόν η Bebel Gilberto να έφερε γεμάτη ενθουσιασμό το βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο της ως τη σκηνή του Gazarte, με την προσδοκία ότι Αθήνα – Ρίο ντε Τζανέιρο θα βρεθούν στα μισά, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η βραδιά του Σαββάτου τη διέψευσε· χαρίζοντάς της μονάχα μικρές στιγμές «νίκης», οι οποίες δεν έκριναν δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα.
{youtube}-tgKnhiU_MY{/youtube}
