Ο Lubomyr Melnyk είναι εμπνευστής ενός μοναδικού τρόπου προσέγγισης στο πιάνο, που ονομάζεται «συνεχές παίξιμο». Η τεχνική αυτή βασίζεται πάνω στη δημιουργία ενός συνεχόμενου, διαρκώς αναπτυσσόμενου «χαλιού» από εναλλασσόμενες, ταχύτατα παιγμένες νότες, με τη μελωδία να αιωρείται απόκοσμα από επάνω.
Η θέρμη ωστόσο με την οποία υποστηρίζει ο Melnyk το «συνεχές παίξιμο», αγγίζει τα όρια της αιρετικής ζέσης. Και γειτονεύει οριακά με την ψευδαίσθηση μεγαλοπρέπειας, με τον μουσικό να βλογάει διαρκώς τα –ομολογουμένως εντυπωσιακά– γένια του. Κάποια στιγμή, ίσως πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο ουκρανικής καταγωγής καλλιτέχνης είναι ο Charles Manson των πιανιστών.
Στη νέα του αυτή εμφάνιση στην Αθήνα, πάντως, είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ο ήχος που χτίζει αποτυπώνεται πραγματικά εντυπωσιακός και ογκώδης, ενώ ο διάλογος που αναπτύσσει με το πιάνο είναι καταιγιστικός και πράος την ίδια στιγμή. Παρόλαυτα, οι μελωδικές γραμμές των συνθέσεων, καθώς και τα γεμίσματά του, έχουν ανά στιγμές έναν απελπιστικά new age ήχο, ο οποίος περπατάει στη γραμμή μεταξύ του Yiruma και ενός ντεμπισικού ιμπρεσιονισμού με χαμηλά λιπαρά και χωρίς γλουτένη. Οι πτώσεις βέβαια των φράσεών του φανερώνουν έξυπνο δημιουργικό ένστικτο, αλλά την ίδια στιγμή ο Melnyk υποπέφτει σε εύκολες, «κινηματογραφικές» επιλογές, όπως λ.χ. έχει συμβεί και στη δισκογραφία του, στο γκραντιόζο "Illirion" ή στο εσωτερικό (και ελαφρώς ασιατικό) "Butterfly". Τέτοιες στιγμές μάλλον φθηναίνουν τις δυνατότητες των ευλύγιστων δαχτύλων του.
Ακόμα κι έτσι, όμως, γίνεται δύσκολο να αποσυνδεθείς από τον μαγνητισμό της εκτελεστικής δεινότητας του Melnyk. Παρά τη μεγάλη του ηλικία, καταφέρνει να αρθρώνει τις φράσεις με βεβαιότητα, ευαισθησία και εξαιρετική ρυθμικότητα. Καθώς έχει πλέον περάσει τα 70, τα δάχτυλα του Ουκρανού πιανίστα είναι –ίσως μαζί με τα μάτια του– τα μόνα του χαρακτηριστικά που αψηφούν την πραότητα που εκπέμπει το φιζίκ του. Αυτά και ο διάπυρος λόγος του, που ανακηρύσσει το συνεχές παίξιμο ως «το μέλλον της μουσικής», προσθέτοντας ότι «για πρώτη φορά φτάνει κάποιος το πιάνο τόσο μακριά».
Ο γεμάτος Παρνασσός φάνηκε σε κάθε περίπτωση να εκτιμάει πολύ τη μουσική του Lubomyr Melnyk, με γενναίο χειροκρότημα να διαδέχεται κάθε κομμάτι: το κοινό συγκινήθηκε βαθιά από αυτό που κατόρθωσε να επικοινωνήσει επί σκηνής ο γενειοφόρος πρωταγωνιστής. Χωρίζοντας μάλιστα το set του στα δύο, με το πρώτο μισό να αποτελείται από δύο κομμάτια και το δεύτερο από μία απλωμένη, μακροσκελή σύνθεση, ο Ουκρανός κατάφερε να δώσει και μία ανάσα στο ακροατήριο, μιας και οι ήχοι του μπορούν συχνά να λιώσουν ο ένας μέσα στον άλλον, αν τα απαίδευτα αυτιά δεν έχουν το κουράγιο να καταβάλουν την απαιτούμενη προσπάθεια να τους χωρίσουν.
Κάπως έτσι ήρθε το τέλος της πρώτης από τις δύο προγραμματισμένες βραδιές του Lubomyr Melnyk στην Αθήνα. Φεύγοντας από τον Παρνασσό, μείναμε να αναρωτιόμαστε πού θα μπορούσε αλήθεια να φτάσει τον ήχο του πιάνου ένα τόσο δεξιοτεχνικό παίξιμο, στα χέρια ενός συνθέτη που μπορεί να σπρώξει τη σύνθεση όσο μακριά μπορεί και την τεχνική.
{youtube}G-DB0E0MTds{/youtube}
