Μια ροζ κόμη, ένα ξυλόφωνο και ιστορίες για μοναχικά κορίτσια, τα οποία θα ερωτευτούν αγόρια και θα θέλουν να κάνουν μαζί τους παιδιά ζώντας σ' ένα πακέτο Camel, βγαλμένο από βιβλίο του Tom Robbins· κάπως έτσι ήταν η αίσθηση που έμενε, σαν σε όνειρο, μετά την πρώτη εμφάνιση της Νεοζηλανδής Chelsea Nikκel στην Ελλάδα, που από το 2010 κόβει βόλτες ενεργά στην παγκόσμια εναλλακτική pop με την περσόνα της Princess Chelsea.
Κάτι βραδιές σαν αυτήν, όλα ξεκινούν και τελειώνουν με την επίγευσή τους. Ήταν ένα live που δεν αφορούσε και πολύ κόσμο ή, κι αν αφορούσε, δεν φάνηκε από τη μέτρια έως μικρή προσέλευση, η οποία δεν αύξησε τους ρυθμούς της ούτε μετά το opening act των «δικών μας» Le Page. Και δεν μπορούμε να πούμε αν η πριγκίπισσα ξενέρωσε όταν, βγαίνοντας κατά τις 10 στη σκηνή, συνειδητοποίησε ότι θα παίξει για καμιά 200αριά άτομα βαριά-βαριά. Μπορούμε όμως σίγουρα να πούμε ότι, και αυτή να ήταν η σκέψη της, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μην το δείξει.
Για κάτι λιγότερο από 2 ώρες, η Princess Chelsea και η παρέα της επιδόθηκαν με ζήλο και με κυρίαρχο στοιχείο τα διαφόρων λογιών πλήκτρα σε μια επίδειξη μαλακά ονειρικής indie pop, στις μικρές εξάρσεις της οποίας μπορούσε να φανταστεί κανείς έναν μικρό στρατό από Τίνκερμπελ να ροκάρει φτερουγίζοντας γύρω από τη νεράιδα αρχηγό τους.
Το μεγαλύτερο μέρος της setlist καλύφθηκε από το φετινό άλμπουμ The Loneliest Girl, με κάποιες στάσεις στην προηγούμενη δισκογραφία της, από τις οποίες ξεχώρισε φυσικά το πανέξυπνο hit "Cigarette Duet", το οποίο έβαλε στις αρχές της δεκαετίας τόσο την ίδια την Princess Chelsea, όσο και τον Jonathan Bree στον μουσικό χάρτη του ελληνικού κοινού (και όχι μόνο).
Κατά τα άλλα όλα κύλησαν ευχάριστα, πλην κάπως βαρετά από μουσικής άποψης. Όχι ότι όσα λάμβαναν χώρα στη σκηνή ήταν κακώς καμωμένα. Στερήθηκαν όμως στο μεγαλύτερό τους μέρος εκείνης της ποιότητας που θα σε κάνει να τραβήξεις το βλέμμα από το όμορφο κορίτσι δίπλα σου ή από το αγόρι που, χαμένο σ' ένα δικό του παραμύθι, ενσωματώνει τη μουσική μπροστά σου, ώστε ν' ασχοληθείς λίγο περισσότερο με το τι συμβαίνει εκεί πάνω.
Αυτή η ποιότητα έσκασε ως διάττων αστέρας στην εκπνοή της βραδιάς, όταν η Princess Chelsea επέλεξε για encore της το "When Τhe World Turns Grey" από τον sci-fi οπερετικό της δίσκο The Great Cybernetic Depression (2015). Ο τρόπος της να πει την ιστορία, ν’ αρθρωσει έναν-έναν τους στίχους που έχουν γεύση αλμυρής καραμέλας κρατώντας τους στα όρια μιας απλοϊκής μελωδίας, εξέτρεψε την ευθεία γραμμή της εμφάνισης σε μια τεθλασμένη, στο τέλος της οποίας σε περίμενε μια ερμηνεία που άξιζε τον κόπο κι ένα τραγούδι που μπορούσες να πάρεις σπίτι μαζί σου και να το ακούς όλο το βράδυ. Ξανά και ξανά.
{youtube}2t6T4pUg5eA{/youtube}
