Τον έχουν ονομάσει Ολλανδό μαέστρο των synths και όχι άδικα. Η αδιάκοπη ενασχόληση του Danny Wolfers με τα σύνθια είναι καταγεγραμμένη και ιδιαίτερα γνωστή, όμως το πραγματικό ευτύχημα είναι πως η επιδεξιότητά του στο παίξιμο και οι γνώσεις του επάνω στο αντικείμενο καταφέρνουν σταθερά να μετουσιωθούν σε κυκλοφορίες μουσικά ενδιαφέρουσες και αξιόλογες. Και αν όλα αυτά είναι καλά για τις δισκογραφικές του δουλειές, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την επί σκηνής του παρουσία: τα live του δίνουν την ευκαιρία για ένα διαρκές ταξίδι στους πολυποίκιλους ήχους της electronica, με κάθε στροφή και εναλλαγή του set να σε πηγαίνει σε νέα μονοπάτια. Μονοπάτια που δένουν μεταξύ τους ιδανικά και ας αλλάζουν κατεύθυνση, προσφέροντάς σου σε κάθε περίπτωση νέες απολαύσεις.
Ο Legowelt ανέλαβε τα decks του Temple στις 03:30, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον Rigas, ο οποίος είχε φροντίσει να κρατήσει εξαιρετική συντροφιά στους μέχρι εκείνη τη στιγμή συγκεντρωμένους. Και μάλιστα με ετερόκλητες και ανεβαστικές επιλογές, που κράτησαν και το ενδιαφέρον, αλλά και το κέφι του κοινού στα ύψη, μέχρι τη στιγμή εκκίνησης του αστέρα της βραδιάς. Κάπως έτσι άρχισε την εμφάνισή του ο Ολλανδός, εν μέσω χειροκροτημάτων και ενθουσιώδους υποδοχής, μπλέκοντας αναλογικά μπλιμπλίκια με μυσταγωγικά σύνθια και με beats που κυμαίνονταν από το Detroit techno μέχρι το Chicago house, φτάνοντας ως πιο αφανείς γωνιές της ηλεκτρονικής παλέτας.
Σκυμμένος επάνω από την κονσόλα και το λάπτοπ του, με τη φωτεινή οθόνη αυτού να καθρεφτίζεται στους φακούς των γυαλιών του, ο Legowelt έμοιαζε με τρελό επιστήμονα του ρυθμού και των πλήκτρων. Και τι δεν περιείχαν οι επιλογές του δισκοθέτη-μουσικού. Από το σκοτεινό σφυροκόπημα του “Interstellar Auditions” του Flug και το μελωδικό techno του Fernando Olaya στο “Stereophonik” (με τις progressive πινελιές), μέχρι αρκετά μη αναγνωρίσιμα μα πάντα ενδιαφέροντα tracks, τα οποία κράταγαν το κοινό σε διαρκή κίνηση. Όμως ο χορός και το ρυθμικό λίκνισμα δεν στόχευαν μονάχα στα πόδια, αλλά και στο μυαλό: οι μελωδίες που έβγαιναν από τα ηχεία και πλαισίωναν τα ανεβασμένα BPMs μονάχα συνοδευτικές δεν ήταν, ταξιδεύοντάς μας με την ποικιλία και με την περιπετειώδη τους φύση. Το μπάσο εντωμεταξύ ακολουθούσε τη δική του λογική, καθώς σε συγκεκριμένες στιγμές «έπαιζε» στα κόκκινα, προκαλώντας έτσι τριγμούς στους τοίχους του Temple, αλλά κι ένα εξαιρετικά απολαυστικό «χτύπημα» στο στήθος μας.
Και πάνω που είχες παραδοθεί στις προσταγές του ρυθμού, ο Legowelt φρόντιζε να σε κρατά σε επαγρύπνηση. Ένα όργιο δηλαδή των beats μπορούσε να μετατραπεί σε μια στιγμή απογυμνωμένη από κάθε είδους κρουστό, βουτώντας μας σε έναν ωκεανό από μελωδικά πλήκτρα –παρέχοντας έτσι αέρα μαεστρίας και πολύωρης εμπειρίας στο set. Το ίδιο έγινε και με τις όχι διαδεδομένες επιλογές, που όμως αποδείχθηκαν απόλυτα ταιριαστές με ό,τι είχε κανείς στο μυαλό του για τις ζωντανές εμφανίσεις του Danny Wolfers: το remix λ.χ. του Gideon στο “Zeitlupe” του MBC, από το underground ολλανδικό label Lessismore.
O Legowelt έκατσε στη σκηνή του Temple παραπάνω από την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισής του, ξεπερνώντας την 1 ώρα παρουσίας. Προτού δε εκτροχιάσει το pitch του τελευταίου του κομματιού, τσιτάρει τον ήχο και μετά τον διακόπτει εντελώς. Κάνοντας έτσι ένα εκκωφαντικό κλείσιμο, εν μέσω χειροκροτημάτων, σφυριγμάτων και κραυγών ενθουσιασμού από τους αεικίνητους clubbers, που είχαν τραβηχτεί το βράδυ της Παρασκευής μέχρι το Γκάζι για χάρη του.
Κάτι πάντως που δεν σήμανε και λήξη της βραδιάς, καθώς ο («δικός μας», αλλά πλέον κάτοικος Βερολίνου) Kazteins, φορώντας μπλούζα Megadeth, ανέλαβε να κρατήσει ψηλά τη ρυθμική σημαία του clubnight. Οι αρχικές του επιλογές χρωστούσαν πολλά στην electro κληρονομιά και, παρά τα προβλήματα με τον ήχο (που τελικά διορθώθηκαν), κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο σε κίνηση, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που μας επέτρεψαν οι αντοχές μας να παρακολουθήσουμε το set. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα dance event το οποίο δικαίωσε εκείνους που το είχαν κυκλώσει εδώ και καιρό στο ημερολόγιό τους.
{youtube}p1bniI-8eyY{/youtube}
