Οι Embryo κυκλοφόρησαν αρκετά στα Βαλκάνια αυτές τις μέρες και απόρησα πραγματικά που δεν είχε προγραμματιστεί εμφάνισή τους στην Αθήνα. Από την άλλη, στη Θεσσαλονίκη έπαιξαν σε έναν από τους μικρότερους χώρους της πόλης, το Υπόγειο, με πολύ ελκυστικό εισιτήριο (μόλις 7 ευρώ). Έμελλε να αποδειχθεί μία από τις πιο ιδιαίτερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου.
Λόγω διακοπών του Πάσχα περίμενα πολύ λιγότερο κόσμο, αλλά εξεπλάγην ευχάριστα: το Υπόγειο γέμισε για τα καλά (ευτυχώς όχι ασφυκτικά) και μάλιστα λίγο-πολύ από ανθρώπους που ήξεραν τι είχαν έρθει να δουν. Φάνηκε άλλωστε πολύ στο ...χειροκρότημα, αφού ο κόσμος πραγματικά το αποθέωσε το γκρουπ. Έστω κι αν δεν έχει πια μείνει κανείς σε αυτό από την αρχική σύνθεση, μετά την απόσυρση του ιδρυτή Christian Burchard το 2016 (δυστυχώς έφυγε και από τη ζωή πρόσφατα). Οι Embryo, ωστόσο, λειτουργούσαν πάντα περισσότερο σαν κολεκτίβα παρά ως συγκρότημα, κάτι που βοηθάει στη συνέχειά τους στον χρόνο, πόσο μάλλον όταν η κόρη του Burchard, Marja, κρατάει επάξια τα ηνία, όπως αποδείχθηκε.
Βλέποντας την πληθώρα των οργάνων επί σκηνής, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε μέση οδός: είτε θα βλέπαμε κάτι πολύ δυνατό, είτε ένα φιάσκο. Γιατί λίγοι μουσικοί φέρνουν τόσα πολλά δίχως να καταλήξουν σε πλεονασμό ή παρουσιάζοντας τα πάντα μέτρια. Με μόνες εξαιρέσεις τον κιθαρίστα Louis Bankavs και τον ντράμερ Jakob Thun, οι υπόλοιποι έπαιζαν πάνω από ένα όργανο –και για τον Bankavs δεν παίρνω και όρκο, μιας και βρισκόταν λίγο εκτός της οπτικής μου γωνίας.
Ο Sascha Lüer εναλλασσόταν μεταξύ τρομπέτας και σαξοφώνου –ενίοτε δε έπαιζε και μόνο με τον λαιμό του τελευταίου– ο Καταλανός Didac Ruiz (κρουστά) είχε φέρει κι ένα n'goni (έγχορδο όργανο, παραδοσιακό στη δυτική Αφρική), ενώ ο μπασίστας Maasl Maier βρέθηκε και στο σοπράνο σαξόφωνο σε κάποια περάσματα. Τέλος, η Marja Burchard έπαιξε ...τα πάντα! Από βιμπράφωνο (που ήταν το βασικό της) πέρασε στα συνθεσάιζερ και στο τρομπόνι, κάποια δε στιγμή την είδαμε και στα κρουστά. Πραγματικά αξιοθαύμαστη. Όσο για τα φωνητικά, ελάχιστα: ίσα-ίσα για να δένει το σύνολο.
Στο δια ταύτα, μιας και δεν αρκεί μόνο η πληθώρα των οργάνων για να έχουμε ένα σωστό live, οι μουσικοί ήταν όλοι τους πολύ καλοί, με τον Thun και τη Marja Burchard να βρίσκονται ένα σκαλοπάτι επάνω και να δίνουν κυριολεκτικά τα ρέστα τους. Οι Embryo βασίζονταν πάρα πολύ στον αυτοσχεδιασμό, με την ηγέτιδά τους να δίνει απλά μερικές κατευθυντήριες –από εκεί και πέρα, πήγαιναν λίγο από μόνοι τους. Στα παλιότερα πάντως κομμάτια, εκεί δηλαδή όπου προσπαθούσαν να αναπαράγουν τη μουσική του πατέρα της, η Burchard τους «διόρθωνε» αρκετά, ώστε να φέρει το live εκεί που ήθελε. Ήταν πιθανώς η πρώτη φορά που άκουσα τόσα πολλά είδη σε ένα μόνο gig, αφού οι Embryo περνούσαν από τα ethnic/world κομμάτια σε καθαρή τζαζ και fusion, φτάνοντας μέχρι και στο krautrock. Κι όλα αυτά με τρόπο που να δένει, χωρίς να ακούγονται άκυρα.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι το Υπόγειο έχει συνήθως θέματα με τον ήχο, με τα περισσότερα live του να λήγουν αναγκαστικά στις 12.30 το πολύ –και μόνο αν δεν είναι κάτι πολύ «φασαριόζικο». Αντίστοιχα και οι Embryo, λοιπόν, ήταν έτοιμοι να σταματήσουν στις 12.20, μετά από 95 λεπτά συναυλίας. Τους ενημέρωσαν όμως ότι, λόγω αργίας, δεν υπήρχε θέμα εκείνη τη μέρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όχι απλά να παίξουν λίγο ακόμα, αλλά να φτάσουν τις 2 ώρες και 40 λεπτά επί σκηνής! Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είχαμε να κάνουμε με κομμάτια των 15-20 λεπτών κι όχι με τρίλεπτα με παύσεις, το θεωρώ επίτευγμα από τα λίγα. Θαρρώ η τελευταία φορά που είδα κάτι μεγαλύτερης διάρκειας ήταν το τρίωρο live των Cure στη Μαλακάσα, το 2005.
Με τούτα και με 'κείνα, ενώ ξεκινήσαμε για ένα live στα γρήγορα για το οποίο είχαμε πολλές επιφυλάξεις (κι εγώ κι ο φωτογράφος μας ο Δημήτρης), είδαμε κάτι που θα μας μείνει αξέχαστο.
{youtube}E7jpvx4Wkdk{/youtube}
