Δίχως ίχνος δισταγμού, θα παραδεχτώ ότι οι όποιες προδοκίες έτρεφα για την πρώτη στα χρονικά επίσκεψη των In The Woods... στην Ελλάδα κυμαίνονταν ελαφρώς άνω της στάθμης του μηδενός. Ο λόγος εντοπίζεται στο ταξίδι που έκανα προ διετίας στο Bergen της Νορβηγίας για να παρακολουθήσω μία από τις πρώτες reunion συναυλίες τους, όπου και αντίκρισα μια μπάντα ατελή, με μισοκαμμένο πάθος, αλλά και με πρωτοφανή απειρία σε ουσιαστικά επί σκηνής θέματα. Δύο έτη μετέπειτα, λοιπόν, δίχως τους αδερφούς Botteri πλέον στο line-up (αποχώρησαν στα τέλη του 2016) και με μοναδικό αυθεντικό μέλος τον ντράμερ Anders Kobro, μόνο ο χρόνος θα αποκάλυπτε αν διορθώθηκαν τα κακώς κείμενα του παρελθόντος.
Τη συναυλία στο Κύτταρο άνοιξαν οι avant-rockers Dope Οf Gods, υπό ένα μοτίβο λίαν συγγενές με τους προσφιλείς headliners. Επιφορτισμένοι με τη διαστελλόμενη εξάπλωση του ψυχεδελικού τους vibe, αλλά και με την κατάλληλη ένδυση των γυναικείων φωνητικών, υπερέβησαν των δυσκολιών του δυσμενούς ήχου, κερδίζοντας το πιο θερμό χειροκρότημα. Η αλήθεια είναι πως το κοινό εισήλθε στη στρατόσφαιρά τους ανέλπιστα σύντομα, παρά την ιδιόμορφη γεύση της συνθετικής τους επίδοσης. Σε σημείο οι όποιες σκέψεις να αφορούν ανυπομονησία για το προσεχές μέλλον των δισκογραφικών τους βημάτων.
Ξεκινώντας τώρα από τα αρνητικά της βραδιάς, η πρώτη εμφάνιση των In The Woods... στην Αθήνα δεν αποτέλεσε επ' ουδενί παράδειγμα μιας τέλειας συναυλίας. Θα κατανοήσω ενδεχόμενες ενστάσεις για την απουσία των πλήκτρων, των παραδοσιακών έγχορδων πινελιών, αλλά και των γυναικείων φωνητικών –πράγματα που περιόρισαν αρκετά τις πιθανές επιλογές της ζωντανής τους setlist. Κατανοητή επίσης η όποια απογοήτευση για τη διάρκεια του live, το οποίο δεν πρέπει να ξεπέρασε το οριακό φράγμα των 65 λεπτών. Εμφανής, επίσης, στάθηκε η πλήρης απουσία του εμβληματικού Strange In Stereo (1999) από τις επιλογές του γκρουπ, του πιο ιδιαίτερου δηλαδή δημιουργήματος ολόκληρης της πορείας των Νορβηγών.
Παρόλα αυτά, το φλεγόμενο πάθος, μα και η περίσσεια ορμή που αστείρευτα εκλύαν επί σκηνής υπερκέρασαν τις όποιες αντιξοότητες. Διότι οι In The Woods... εμφανίστηκαν ακράδαντα δεμένοι και συμπαγείς, με μια μονολιθική σχεδόν εμμονή να κερδίσουν ακόμη και τον πιο απαίδευτο παρευρισκόμενο στο Κύτταρο. Αν εξαιρέσουμε το μουδιασμένο ξεκίνημα με το "Yearning Τhe Seeds Οf Α New Dimension", κάθε κομμάτι έπειτα αποτέλεσε και από ένα καρφί σε ένα μνημείο ικανό να σταθεί στο διαβρωτικό διάβα του χρόνου. Και όπως είθισται με τις πάλαι ποτέ βιωματικές εμπειρίες, η αίσθηση του χρόνου απαλείφθηκε: μήτε αντιληφθήκαμε για πότε τελείωσε η συναυλία.
Σημαντική χείρα βοήθειας παρείχαν οι ίδιες οι επιλογές, μιας και, όταν παίζεις το μεγαλύτερο τμήμα του λαμπυρίζοντα πρωτόλειου Heart Οf Τhe Ages (1995), φυσικό επακόλουθο φαντάζουν πια οι όποιες ορμητικές διαθέσεις. Στον αντίποδα, ουσιαστικές στάθηκαν επίσης οι αναδρομές στο reunion άλμπουμ Pure (2016), καθότι οι διάρκειες, αλλά και οι διαδραστικές του δομές, κρίνονται ως λίαν κατάλληλες προς σκηνικές αποδόσεις. Απόλυτο highlight των επιλογών, ωστόσο, στάθηκε η εκτέλεση του "299 796 km/s" από το αριστούργημα Omnio (1997): ένας Αληθινός Ύμνος της Ζωής, τόσο μελιστάλακτος, όσο και αντισυμβατικός, ο οποίος έσπειρε ρίγη συγκίνησης από τις πρώτες κιόλας νότες των περιρρέοντων samples.
Ουσιαστικός μπροστάρης στα παραπάνω αποτέλεσε ο «πολύς» James "Mr. Fog" Fogarty. Ένας frontman ικανός πια να χωρέσει στα πελώρια υποδήματα που άφησε πίσω του ο Jan Kenneth Transeth, έστω και αν η προγενέστερη εμπειρία μου στη Νορβηγία δεν είχε αφήσει τη θετικότερη γεύση. Αυτή τη φορά, όμως, ο Mr. Fog φάνταζε πραγματική στρατιά από μόνος του, όντας διαρκώς αεικίνητος και πλήρως ενσωματωμένος στο πετσί του ρόλου ενός άρτια επικοινωνιακού frontman. Δίχως παράλληλα να απορρίπτει το αειθαλές πέπλο των τραγουδιών, καθότι το vibe κρίνεται πρωταρχικό για ένα σύμπλεγμα αντίστοιχα εξειδικευμένων ήχων.
Εν κατακλείδι, προσπερνώντας το προφανές ερώτημα εάν η μπάντα που εμφανίστηκε στη σκηνή του Κυττάρου ορθώς έφερε το βαρύ όνομα των In The Woods..., τα δυσθεώρητα ύψη της απόδοσής τους επισφράγισαν το γεγονός πως τα μέλη έχουν γαλουχηθεί από στόφα αδαμάντινη, όμοιας που μόνο από τις απαρχές των 1990ς δύναται κανείς να ανασύρει. Όντας λαβωμένη από τη φυγή των αδερφών Botteri, μα δεκτική στην προσθήκη νέου αίματος στις τάξεις τους, η νυν σύμπραξη των 5 διαφορετικών μουσικών μοιάζει πια κραταιά ανανεωμένη μέσα από τη θέρμη της πιο ζωτικής ανάνηψης. Το μόνο σημείο που πλέον μένει αρνητικό δεν αφορά παρά τον απολογισμό της οπαδικής προσέλευσης. Η ποιότητα λοιπόν του επερχόμενου δίσκου θα κρίνει κατά πόσο υπάρχει ελπίδα μιας δεύτερης συναυλιακής επίσκεψης στα μέρη μας...
Setlist
Yearning the Seeds of a New Dimension
Heart of the Ages
Blue Oceans Rise (Like a War)
299 796 km/s
Cult of Shining Stars
Towards the Black Surreal
Devil's at the Door
...in the Woods (Prologue / Moments of... / Epilogue)
The Divinity of Wisdom
{youtube}GKSBt1k8Yn4{/youtube}
