Οι εξαιρετικά πολύπλευροι Algiers τάραξαν τα περσινά δισκογραφικά νερά με το The Underside Οf Power, φιγουράροντας στις ψηλότερες θέσεις διαφόρων λιστών με τα καλύτερα άλμπουμ του 2017. Έχουν φτιάξει ένα περίτεχνο μείγμα από σκοτεινό post-punk και ένα ιδιαίτερα soulful gospel, καταφέρνοντας να χτίσουν και να οριοθετήσουν τον δικό τους δυστοπικό κόσμο, γεμάτο από ιστορίες αντίστασης στην καταπίεση, στον φασισμό και στην καθεστηκυία τάξη. Έτσι, η προσμονή μας ήταν μεγάλη για την εμφάνισή τους στο Temple.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Glass Rebel, ένα σχήμα ηλεκτρονικής ποπ, που δυστυχώς προλάβαμε στις εκπνοές του set του. Από το λίγο πάντως που προφτάσαμε να δούμε, οι Αθηναίοι κατάφεραν να χτίσουν ένα ευχάριστο κλίμα χάρη κυρίως στον ευδιάθετο ήχο τους, ο οποίος φέρνει στα 1980s.
Τα 4 μέλη των Algiers εμφανίστηκαν στη σκηνή υπό τους ήχους ενός κυρήγματος των Black Panthers και με φόντο ένα πανό με μία γροθιά και τη φράση «All Power to the People». Οι Αμερικάνοι έχουν καταφέρει να αναπτυχθούν αλματωδώς μεταξύ των 2 δίσκων τους, ανυψώνοντας το υλικό τους και μεταμορφώνοντάς το σε μία υπερβατική εμπειρία υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Kι αυτό ακριβώς ζήσαμε.
Το συγκρότημα κοινωνεί την ποιητική οργή του απέναντι σε κάθε είδος τυραννίας, ανισότητας και φασισμού μέσα από ένα κράμα punk, soul και ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας. H φωνή του Franklin James Fisher γίνεται αγωγός για την ένταση των τραγουδιών και στο βάθος της αντηχεί η σκοτεινή ιστορία, τα εγκλήματα εις βάρος κάθε καταπιεσμένου και το άλγος της ζωής σε έναν κόσμο που έχει δομηθεί πάνω στην ταξική πάλη και στην επιβολή ισχύος.
O Ryan Mahan αποδείχθηκε αντιστοίχως παθιασμένος, μα σωματικοποιεί την ένταση της μουσικής με κοφτές, αλλά συνεχόμενες κινήσεις, όταν δεν επιτίθεται στο μπάσο του, κρατώντας το groove και βάζοντας το λιθαράκι του στα τείχη ήχου που εξαπολύουν στο κοινό οι Αμερικάνοι. Παράλληλα, ο Lee Tesche φτιάχνει τους ανατριχιαστικούς του ήχους παίζοντας την ηλεκτρική κιθάρα με δοξάρι ή χρησιμοποιώντας ένα διαλυμμένο και αλυσοδεμένο σκάφος κιθάρας ως κρουστό –άλλοτε χτυπώντας το με μια μπαγκέτα κι άλλοτε κρατώντας το από την αλυσίδα και πατώντας το κάτω με τα πόδια του, σαν να είναι λυσσασμένο ζώο. Όσο για τον εξαιρετικό Matt Tong, έχει υπό την κηδεμονία του τη μερίδα του λέοντος των ρυθμικών δομών πάνω στις οποίες εκτυλίσσεται το δυστοπικό αφήγημα της μπάντας.
Η αμολημένη, αγνή, κινητική ενέργεια των Algiers είναι απίθανα μεταδοτική, με τη μουσική να παίρνει το κοινό στην κατηφόρα μαζί της, ωθώντας μας σε έναν επαναστατικό, αρχέγονο χορό, που άδει τη δυσχέρεια της ζωής στην κοινωνία μας και καταλήγει να σε αφήνει ξοδεμένο, ασθμαίνοντα, μα έχοντας ξορκίσει κάπως το τέρας της καταπίεσης από τις αμέτρητες παρελθούσες, τωρινές και (δυστυχώς) μελλοντικές αδικίες αυτού του κόσμου.
Με όλα αυτά στο μυαλό, φεύγοντας από το Temple, δεν γινόταν παρά να αναλογιστώ γιατί το venue δεν ήταν φίσκα στον κόσμο, με μία από τις πιο υποσχόμενες μπάντες της εποχής να παίζει σε ελληνικό έδαφος, με έναν από τους δίσκους της χρονιάς που μας άφησε μέσα στη φαρέτρα της.
{youtube}oXAdJQExvcs{/youtube}
