Βράδυ Παρασκευής, τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς, σε μια Αθήνα που ακροβατεί μεταξύ εξασθενημένου χειμώνα και πρόωρης άνοιξης. Τα βήματα που σε βγάζουν στο κατώφλι της Death Disco κουβαλάνε μία ακόμα κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, αμέτρητες μπίρες με γνωστούς κι αγνώστους, τη σύγχυση του Αγίου Βαλεντίνου και τη ψυχαναγκαστική προσμονή του τριημέρου. Και ποντάρουν σε χαλαρό άραγμα στο ημίφως της συναυλίας και στην τέρψη γνώριμων κιθαριστικών ήχων.
Πάνω-κάτω, το στοίχημα βγαίνει. Λίγος κόσμος ακόμα, οι Blame Canada στη σκηνή κουρδίζουν, όλα προμηνύουν ένα ευχάριστο συναυλιακό βράδυ. Η νεοσύστατη αθηναϊκή μπάντα, της οποίας τα μέλη πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια βλέποντας Southpark και γουστάρουν να γράφουν τραγούδια για την πόλη που αγαπάμε να μισούμε, ξεπέρασε γρήγορα το τρακ που φέρνει ίσως η απειρία (κάνοντάς τους ενίοτε να θυμίζουν Schoolwave act) και μας έδωσε μερικές όμορφες και δυνατές στιγμές, με αρκετά μεστά πήγαινε-έλα μεταξύ indie και shoegaze ιδιωμάτων.
Τη σκυτάλη άρπαξε κατά τις 10.30 ο Jimmy από το project Vagina Lips, a.k.a. Jimmy Lips, ο οποίος ξεκίνησε με την πολύ όμορφη διασκευή του στο "I Hope You Die" της Molly Nilsson (ξεπερνώντας ίσως και την ερμηνεία της σε αυτήν την ίδια σκηνή της Ωγύγου) και μας πήρε κατόπιν μαζί του σε ένα χειμαρρώδες set –επικεντρωμένο, όπως ήταν φυσικό, στο πρώτο του άλμπουμ Athanasia· από το οποίο, αν και δεν έλειψαν τα λάθη, μόνο καλά έχουμε να θυμόμαστε. Γιατί, μερικές φορές, οι αστοχίες δεν έχουν και τόση σημασία όταν έχει κατακτηθεί η ατμόσφαιρα και όταν τραγούδια σαν το "Parasites" καλπάζουν φρενήρη καταπάνω σου, αφήνοντας μικρό περιθώριο εντυπωσιασμού στους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Όχι ότι οι Desperate Journalist δεν έκαναν τη δουλειά τους και δεν έδωσαν καλά δείγματα του είδους τους: εκείνου του γοητευτικά φλώρικου indie punk που φλερτάρει με τα 1990s μοτίβα, κάπου εκεί στη διασταύρωση της βρετανικής ποπ.
Τρανή απόδειξη η φωνή της μπάντας, Jo Bevan, η οποία φαινόταν να έχει δει στον ύπνο της τη Dolores O'Riordan, θυμίζοντας πολλές φορές με τα φωνητικά της, τόσο συγκινητικά, μία από τις πιο απρόσμενες μουσικές απώλειες του τελευταίου καιρού, που έπληξε θανάσιμα την κάβα των εφηβικών μας αναμνήσεων. Εξαιτίας αυτής της ίσως άθελα νοσταλγικής προσέγγισης της μπάντας, αλλά και εξαιτίας τραγουδιών όπως το "Lacking In Your Love" και το "Cristina", το gig προσπέρασε τη μέτρια δυναμική του και κύλησε άνετα κι ευχάριστα.
Ένα μίνι φεστιβάλ λοιπόν με ωραία πράγματα να ακούσεις, χωρίς εκπλήξεις και τεράστιες συγκινήσεις, που άφησε όμως μια ευχάριστη μουσική επίγευση, στέλνοντάς μας να συνεχίσουμε ευχαριστημένοι το βράδυ μας σε ένα ωραίο μπαρ, με καλή μουσική και καλό ποτό. Αυτή είναι η σούμα της Παρασκευής στο στέκι της Death Disco. Και μερικές φορές, έτσι ακριβώς απλή τη χρειάζεσαι την Παρασκευή σου.
{youtube}ZIN8DRYpyVM{/youtube}
