Με τον καλύτερο τρόπο «συστήθηκε» στο αθηναϊκό κοινό το Temple, ο νέος συναυλιακός χώρος στο Γκάζι, ο οποίος –ύστερα από το διακριτικό του ντεμπούτο στα οpening rites του Fraternity of Sound Festival– έκανε επίσημο grand opening με King Dude και μαζική προσέλευση κόσμου. Πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στο μαγαζί να κάνει ένα πλήρες τεστ, το οποίο και πέρασε νομίζω με άριστα σε όλους τους βασικούς τομείς: στον χαρακτήρα (που ταιριάζει στα events της 3 Shades of Black, η οποία και το άνοιξε), στην ποιότητα του ήχου, στην κατανομή των θεατών (ο εξώστης βοηθάει πολύ), αλλά και στην εξυπηρέτηση, με το δεύτερο μπαρ κοντά στην είσοδο να κάνει τη διαφορά.
Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή, με 20άλεπτη απόκλιση από το ανακοινωμένο χρονοδιάγραμμα, ο Tosten Larson, τον οποίον ξέρουμε ως κιθαρίστα του King Dude. Μόνος με την κιθάρα του, κάτω από υποβλητικό κόκκινο φως και ενίοτε τυλιγμένος στον καπνό, παρουσίασε ένα σύντομο set βασισμένο στην προσωπική του δισκογραφία με τους Dark Red Seed. Αν και δίχως το έτερο ήμισυ Shawn Fleming, ο Larson «ζέστανε» ικανοποιητικά την ατμόσφαιρα και επιβλήθηκε με τη φωνή του, δημιουργώντας έτσι ένα αρκούντως σκοτεινό πρελούδιο για ό,τι φανταζόμασταν πως θα ακολουθούσε. Αυτά τουλάχιστον για όσους τον πρόσεξαν, καθώς η παραμονή του στη σκηνή συνέπεσε με την πύκνωση του κοινού στο Temple, οπότε όσοι δεν βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή είτε αδιαφόρησαν, είτε δεν μπόρεσαν να συντονιστούν τη δεδομένη στιγμή με την προσήλωση που χρειαζόταν το συγκεκριμένο set.
Οι Skull & Dawn άργησαν ακόμα περισσότερο να βγουν, παρά την ανακοίνωση της διοργάνωσης στο Facebook ότι «το πρόγραμμα θα τηρηθεί όσο το δυνατόν πιστότερα». Καθυστέρηση που έριξε εντελώς εκτός το ωράριο της βραδιάς: ο King Dude έμελλε εν τέλει να παίξει με 50 λεπτά απόκλιση... Ως συνιδρυτής της 3 Shades of Black μαζί με τον Στάθη Ταμβίσκο και τον μπασίστα της μπάντας Στάμο Αμπάτη, ο frontman Μάνος 6 μας καλωσόρισε στο Temple προτού ριχτεί με τους συνοδοιπόρους του στους γνώριμους εκείνους ρυθμούς που απηχούν τις σκοτεινές όψεις της ζωής και το βάρος του θανάτου στην αμερικανική ενδοχώρα.
Ο κόσμος είχε πλέον γεμίσει εντελώς τον χώρο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κάμποσοι fans, οι οποίοι δημιούργησαν κλίμα για το γκρουπ και καλοδέχτηκαν τα αρκετά καινούρια τραγούδια, τα οποία μας έδωσαν γέρη πρώτη γεύση από τον επερχόμενο δίσκο τους –που περιγράφηκε ως μια βόλτα στην Αθήνα με τον GG Allin. Αν και το ύφος των Skull & Dawn ακολουθεί κατά πόδας και δίχως εκπλήξεις τα παγιωμένα διεθνή κελεύσματα των 16 Horsepower, των Willard Grant Conspiracy και των 1990s ηχογραφήσεων του Nick Cave με τους Bad Seeds, είναι μπάντα που έχει πραγματικά βουτήξει στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο και διαθέτει τόσο τους μουσικούς, όσο και την κατάλληλη φωνή για να υποστηρίξει τα όσα κάνει με τη δέουσα συγκινησιακή φόρτιση. Είχαν μάλιστα κι ένα τραγούδι προς τιμήν του King Dude, ονόματι "Hail The King", το οποίο έστρωσε το χαλί με τον καλύτερο τρόπο για τον πρωταγωνιστή της βραδιάς.
Ο King Dude, τώρα, έχει παρελθόν με τη 3 Shades of Black και η νέα αυτή μετάκλησή του στην Αθήνα διέθετε την ξεχωριστή της σημειολογία: ήταν το πρώτο live της διοργάνωσης στην πόλη, ήταν λοιπόν πρέπον και σωστό να είναι εκείνος που θα αναλάμβανε τα ηνία του grand opening του Temple.
Ενώ πάντως είχε ανακοινωθεί ότι ο TJ Cowgill θα κατέφτανε με πλήρη μπάντα για μια ζωντανή παρουσίαση του περσινού άλμπουμ Sex, μερίδα των συγκεντρωμένων θεατών δεν φάνηκε να το έχει χωνέψει. Και προφανώς δεν μιλάω για όσους συγκεντρώθηκαν από τη μέση προς τα πίσω, κυρίως προς το μπαρ της εισόδου, οι οποίοι ήταν απασχολημένοι με το να λένε τα νέα τους, δημιουργώντας οχλοβοή που γινόταν διακριτή κάθε που έπεφταν λίγο οι τόνοι –αυτοί δεν έχουν σωτηρία και προφανώς ούτε εμείς οι υπόλοιποι από εκείνους. Μιλάω για όσους έσπευσαν μπροστά και παρακολουθούσαν με προσοχή το live, μα χωρίς εμφανή ενθουσιασμό στις αντιδράσεις τους. Το αντιλήφθηκε και ο King Dude, ο οποίος και ζήτησε επιτακτικά σε κάποιο σημείο να τραγουδήσουμε μαζί του.
Η παρουσίαση πάντως του Sex στάθηκε εξαιρετική, με τη μπάντα να καλιμπράρει με μαεστρία τις απαιτούμενες εντάσεις, δίνοντας μπόλικη αβάντα στον Cowgill ώστε να ξεδιπλώσει τη γνώριμη ερμηνευτική του περσόνα, η οποία και έλαμψε σε ούτως ή άλλως δυνατές στιγμές σαν το "I Wanna Die At 69" ή το "Swedish Boys". Λουσμένος στα κόκκινα φώτα, ο King Dude πόνταρε σε μια δύσθυμη, ιδιοσυγκρασιακή ροκιά, αντί για το τραπέζι με τα λευκά κεριά, τα λιβάνια και τη νεκροκεφαλή που είχε τόσο συναρπάσει σε προηγούμενο ερχομό του στην Αθήνα (δείτε εδώ την ανταπόκριση της Ροζίνας Αράπη από τη Death Disco το 2015)· αν έμεινε κάτι ίδιο, ήταν το ουίσκι που έβρεχε τα χείλια του. Είναι γεγονός ότι η ροκιά αυτή, όσο κι αν καλύπτεται πίσω από dark folk ανησυχίες, αποτελεί αντανάκλαση μιας goth συνισταμένης αρκετά ευδιάκριτης. Ωστόσο ο Cowgill διαθέτει το απαραίτητο προσωπικό εκτόπισμα ώστε να μη χάνεται ανάμεσα στις σύγχρονες διαθλάσεις εκείνης της παλιάς γοτθικής αισθητικής και είναι νομίζω επί σκηνής όπου μπορεί να το διαπιστώσει κανείς πιο καθαρά, παρά στη δισκογραφία.
Εν τέλει, King Dude και κοινό συντονίστηκαν απόλυτα στο encore, όταν οι συνοδοί του αποσύρθηκαν στα παρασκήνια κι εκείνος ξεπρόβαλλε μόνος, με την κιθάρα του, πάντα κάτω από φώτα κόκκινα, ευχαριστώντας μας και δηλώνοντας ταπεινός μας υπηρέτης: θα έπαιζε λοιπόν ό,τι του ζητούσαμε ή τέλος πάντων ό,τι του παραγγέλναμε και μπορούσε να αποδοθεί με μία κιθάρα. Έτσι, το Temple τον συνόδευσε σύσσωμο σε ένα υποδειγματικό call-and-response στο "Lucifer’s The Light Of The World", ενώ λίγο μετά κάποια Βίκυ στις μπροστινές σειρές πρέπει να έμεινε απείρως κολακευμένη που της αφιερώθηκε προσωπικά το "Spiders In Her Hair". Το Temple δεν θα μπορούσε να ευχηθεί για καλύτερο grand opening.
{youtube}0cjgzMQu_2Y{/youtube}
