Δεν έχουν απομείνει πολλά μέρη σε αυτήν την πόλη με ταυτότητα ή με έναν χαρακτήρα τουλάχιστον –σαφή, όμως και ανεπιτήδευτο, ανυπαγόρευτο από τις τάσεις της εναλλακτικής μόδας. Αλλά η Death Disco είναι σίγουρα ένα από αυτά. Ένα στέκι για ρομαντικούς κι ευαίσθητους γκοθάδες, μια χρονοκάψουλα για σύνθια και 1980s, ένα κλαμπ όπου μπορείς ν' ακούσεις «σκοτεινά» κομμάτια ακριβώς όπως πρέπει, χορεύοντας κάτω από την προστατευτική ντισκομπάλα. Για αυτούς τους ευαίσθητους μα ρομαντικούς dark τύπους οργανώθηκε και στήθηκε το DeathDisco MiniFest του προηγούμενου Σαββάτου, με ναυαρχίδα τη γερμανική darkwave μηχανή των Pink Turns Blue.
Το άνοιγμα της βραδιάς ήταν μια χορταστική έκρηξη αυτής της 1980s χρονοκάψουλας που λέγαμε προηγουμένως, χάρη στο dark romance project του Πορτογάλου Pedro Code Iamtheshadow και στην αρκετά γνωστή στους θαμώνες της Death Disco, Hante, η οποία ως παιδί πρέπει να έπινε το γάλα της ακούγοντας Joy Division στη διαπασών. Ήδη όμως από τα τελευταία τραγούδια της συνεπούς και σκοτεινά συγκεντρωμένης Γαλλίδας, το κοινό (σε πλήρη απαρτία από νωρίς, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά την ανακοίνωση του sold-out στην είσοδο) αδημονούσε για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς: τον Mic Jogwer και την παρέα του.
Ήταν σχεδόν συγκινητικό το gig αυτό των Pink Turns Blue. Όχι μόνο για τη μεγάλη ιστορία που κουβαλάνε και για την τεράστια επιρροή που έχουν ασκήσει σε πολλές νεότερές τους μπάντες (κι ας μην απόλαυσαν ποτέ τις δάφνες των Cure ή των Sisters Οf Mercy). Αλλά γιατί μόνο να σε συγκινήσει μπορεί η απλότητα και η ηρεμία με την οποία προσεγγίζουν τον σκοτεινό λυρισμό του μουσικού τους είδους μετά από 30 και πλέον χρόνια που το υπηρετούν. Δωρικοί, στιβαροί, ατάραχοι, έπαιξαν ένα post-punk έντιμο κι αντρίκιο, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα· σαγηνευτικό μες στην απλότητά του.
Από το "Walking On Both Sides’’ στο ‘‘After All’’ και στο ’"When It Rains’’ κι από εκεί στο "Missing You’’ και στο "Your Master Is Calling”, οι Pink Turns Blue έπαιξαν για όλους εκείνους που ψάχνουν την αγάπη σε σκοτεινά κύματα και θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει όταν φιλιούνται δυο κόσμοι. Κι αν ίσως θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κάποιος για έλλειψη σκηνικού συναισθήματος, καθώς πραγματικά δεν τρεμόπαιξαν βλέφαρο επί 2 ώρες, αυτό αντισταθμίστηκε πλήρως από τη δύναμη των στίχων τους, όπως έσμιγε με τους καπνούς και τα σφιχτοκλεισμένα μάτια του Jogwer στο “True Love”.
Είναι απλό: some bands are darker than others.
{youtube}m8C9d84J0A0{/youtube}
