Σχεδόν έναν χρόνο μετά την πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, ο T.J. Cowgill επέστρεψε στον ίδιο χώρο, με σκοπό να προκαλέσει για ακόμα μία φορά ανατριχίλες σε όσους ακόμα θυμούνται τι είδανε πέρσι –αλλά και να εκπλήξει ευχάριστα αυτούς που θα άκουγαν πρώτη φορά τα σατανικά του γκόσπελ.
Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος από μια συναυλία που εντυπώθηκε έντονα στη μνήμη χάρη στη μυστηριώδη περσόνα του King Dude, ο οποίος κηρύττει ευαγγέλια του Εωσφόρου και ιστορίες για τη φετιχιστική αγάπη, τον θάνατο, τον πόνο, ανάκατες με (μπόλικα) αποκρυφιστικά μηνύματα. Μίγμα βεβαίως αρκετά δελεαστικό, ειδικά για μια χώρα που αρέσκεται να αγκαλιάζει τις μουσικές αναζητήσεις των «σκοτεινών» παιδιών. Και προχθές ήταν αισθητά περισσότεροι όσοι αποφάσισαν να ανταποκριθούν θετικά στο κάλεσμά του, συγκρίνοντας με την περσινή προσέλευση στη Death Disco.
Την έναρξη της βραδιάς ανέλαβαν οι Victory Collapse. Μπάντα που δεν ταίριαζε ηχητικά με ό,τι θα ακολουθούσε, αν και η σαφώς μελετημένη post-punk/shoegaze ταυτότητα πάντα αποπνέει σκοτάδι και εσωστρέφεια. Ήταν όμως για ακόμα μία φορά πολύ καλοί επί σκηνής, έχουν άλλωστε γράψει τόσα χιλιόμετρα στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα. Ακούσαμε μάλιστα και καινούργια κομμάτια, όπως το πολύ καλό “The Lighting” από το επερχόμενό τους άλμπουμ, τα οποία μας έκαναν να αναμένουμε με ενδιαφέρον το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.
Η συνέχεια είχε Foie Gras: η μικροσκοπική Αμερικανίδα από το Σαν Φρανσίσκο ήταν το δεύτερο μουσικό πιάτο. Βγήκε μόνη της, με μια κιθάρα, απλανές βλέμμα και φωνή απαλή και αιθέρια, κάνοντάς μας να περιμένουμε ένα set κοριτσίστικης folk. Και ξεκίνησε όντως υποτονικά να γρατζουνάει την κιθάρα της, ώσπου ξαφνικά –με τη βοήθεια της παραμόρφωσης του μικροφώνου– μεταμόρφωσε τη λεπτή φωνή της σε αντρική, κάτι που την έκανε να ακούγεται λες και μπήκε μέσα της ο Διάβολος. Με μιας, τα πηγαδάκια που είχαν σχηματιστεί στη Death Disco σταμάτησαν και όλα τα κεφάλια γύρισαν προς το μέρος της, καθώς ερμήνευε πραγματικά σαν δαιμονισμένη. Έπαιξε ελάχιστα μετά από αυτό (μόλις άλλα δύο κομμάτια), και έφυγε αθόρυβα όπως ήρθε.
Σιγά-σιγά, κατόπιν, η σκηνή άρχισε να στήνεται ώστε να υποδεχτεί τον King Dude. Και με αυτό εννοούμε: ένα τραπέζι με λευκά κεριά, μία νεκροκεφαλή, ένα μπουκάλι ουίσκι κι ένα ποτήρι, αλλά και λιβάνια να καίνε. Όλα δηλαδή τα απαραίτητα στοιχεία για τη δημιουργία μυστικιστικού κλίματος.
Ο Cowgill ανέβηκε στη σκηνή μόνος, εν μέσω χειροκροτημάτων. Ήταν αρκετά ευδιάθετος και με σαρδόνιο χαμόγελο ξεκίνησε τις συστάσεις με τον κόσμο του. Έναν κόσμο με πολλές δοξασίες γύρω από τον Εωσφόρο (το “Lord I’m Coming Home” π.χ. ή το "Lucifer’s The Light Of The World", για το οποίο έχω ξαναγράψει πως μοιάζει με άρρωστο παιδικό τραγουδάκι προσηλυτισμού), κλείσιμο ματιού σε χριστιανικά κλισέ (“Jesus In The Courtyard”, “Lay Down In Bedlam”, “Silver Crucifix”) και ιστορίες για κολασμένους ερωτευμένους (“Vision In Black”, “Devil’s Eyes”).
Φυσικά, καθ'όλη τη διάρκεια του set, o King Dude υπήρξε άκρως απολαυστικός και εκτός του μουσικού κομματιού: κέρασε ουίσκι το κοινό, αστειευόταν με τη βαριά αμερικάνικη προφορά του, μίλησε περί θρησκείας, πνευματικότητας και για τη βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει –δηλώνοντας ότι σέβεται τον Χριστιανισμό, όπως και τον Σατανισμό– δέχτηκε παραγγελιές, ήταν γενικά άψογος στο επικοινωνιακό παιχνίδι.
Όλα αυτά, μέχρι να ανέβουν στη σκηνή οι «πιστοί δαιμονικοί αδερφοί» του, το εγχώριο συγκρότημα Skull & Dawn δηλαδή, ντυμένοι με μαύρα άμφια, στον ρόλο της συνοδευτικής μπάντας. Εκεί το live πήρε πραγματικά άλλη τροπή, γενόμενο από ακουστικό σχεδόν μεταλλικό: ήταν αδύνατον να κρατήσεις τα μάτια σου μακριά από τη σκηνή και το κεφάλι σου ακίνητο. Μεγάλη στιγμή στάθηκε το “Fear Is All You Know”, που πέρσι είχε επίσης εκτελεστεί με τη συνδρομή της ίδιας μπάντας, αλλά τώρα έφτασε σε ένα αποτέλεσμα αληθινά συγκλονιστικό. Ήταν επομένως μια άκρως επιτυχημένη εμφάνιση, στην οποία η επιθυμητή ατμόσφαιρα αποδόθηκε σχεδόν άψογα.
Ο King Dude και οι δοξασίες του, καθώς και η εμμονή του με το σκότος, μπορεί να φαντάζουν υπερβολικές σε κάποιους. Είναι πάντως τυλιγμένες με τέτοια μαγεία και γοητεία όταν βγαίνουν από το στόμα αυτού του απίθανου τύπου, ώστε είναι αδύνατον να αντισταθείς.
Φεύγοντας από τη Death Disco, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ένα τσιτάτο που αναρτάται συχνά-πυκνά σε διάφορα διαδικτυακά προφίλ και νομίζω εκφράζει απόλυτα την κατάσταση στην οποία σε αφήνει μια ζωντανή εμφάνιση του King Dude: «God is love, but Satan does that thing with his tongue that you love»…
{youtube}aWjhYPiHX3o{/youtube}
