Δεν 'πα να 'ταν Τετάρτη, που πολλοί θεωρούν «κακή μέρα για συναυλίες»; Δεν 'πα να έκανε 25 ευρώ το εισιτήριο στο ταμείο; Δεν 'πα να μην έχει απομείνει πλέον ούτε ένας από τους αυθεντικούς Riot στο σχήμα (εξ ου και το V στο όνομα); Το Κύτταρο γέμισε, εκείνοι έπιασαν σπουδαία απόδοση κι έφυγαν μέσα σε ασταμάτητες επευφημίες και ηχηρά χειροκροτήματα.
Πριν από αυτά, όμως, το live περιλάμβανε και «ορεκτικό». Και μάλιστα όχι ότι να 'ναι, μα τους Mystery του Άγγελου Περλεπέ, μπάντα με μεγάλη πορεία στα εγχώρια σκληρά δρώμενα, η οποία είχε συμμετάσχει και στην ιστορική hard & heavy συλλογή Greece Attacks, πίσω στα 1989. Κατέβηκαν διαβασμένοι γι' αυτό το support «ματς» και με ήχο πολύ ταιριαστό με εκείνον των Riot –διασκεύασαν μάλιστα, με την άδεια και προτροπή τους, και το "Sign Of The Crimson Storm". Παρά ταύτα, το κοινό –που ήταν ήδη μπόλικο εκείνη την ώρα– τους συμπεριφέρθηκε μάλλον ψυχρά, εκθέτοντας σε κάποιο σημείο τον frontman τους Δημήτρη Συργιάννη, που μάταια έκανε καλέσματα από τη σκηνή για κάποιον πιο αισθητό ξεσηκωμό. Ίσως να έφταιγε το υλικό τους, βέβαια: είναι αλήθεια πως δεν ακούσαμε τίποτα το σπουδαίο. Ο Περλεπές, πάντως, άξιζε σίγουρα περισσότερου χειροκροτήματος, ως ένας εξαιρετικός τεχνίτης στο κιθαριστικό στυλ το οποίο υπηρετεί.
Όταν πια βγήκαν οι Riot, στις 21.45, το Κύτταρο είχε γεμίσει. Και μπορεί στα μπλουζάκια οι πρωταγωνιστές της βραδιάς να έχασαν κατά κράτος κόντρα σε Motörhead, Iron Maiden, Scorpions, Savatage, Crimson Glory και τα λοιπά –respect στον νεαρό που τόλμησε να έρθει με... ραφτά Def Leppard στο μπλου τζιν μπουφάν του, σε ένα μοναδικό blast from the past– όλοι όμως ήταν εκεί για τους Αμερικανούς. Σε μια συναυλία που κύλησε ρολόι όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα (διότι γίνεται, αν θέλει η διοργάνωση και αν συνεργάζεται και το κοινό), τον ήχο, ακόμα και τους φωτισμούς, με μόνο παρατράγουδο κάποιον καυγά που ξέσπασε προς το τέλος του κανονικού σετ στην αριστερή πτέρυγα όπως κοιτάγαμε τη σκηνή, τον οποίον προσπάθησαν να καλμάρουν και οι ίδιοι οι Riot, μα τελικά μάλλον ανέλαβε να τον κόψει το crew του Κυττάρου.
Κι αν σταυροκοπιέστε που μαζεύτηκε τόσος κόσμος (και όχι μόνο μεσόκοποι, να σημειωθεί εδώ, μα και παλικάρια και νεαρές) γι' αυτήν τη σημερινή, μη αυθεντική εκδοχή των μεγάλων Riot, μη βιαστείτε να το αποδώσετε σε νοσταλγία. Γιατί η συγκεκριμένη σύνθεση παρέδωσε πέρυσι ένα ανέλπιστα ενεργητικό και διασκεδαστικό άλμπουμ στο πνεύμα των ιστορικών Riot (Unleash The Fire, ο τίτλος), κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από το κοινό, αν κρίνουμε από την υποδοχή την οποία βρήκε το καλύτερό του κομμάτι "Ride Hard Live Free". Κι αυτήν την ενέργεια, αυτό το γκάζι την είχαν και στη live εκδοχή τους. Μη σας πω δηλαδή ότι μερικές παλιές κομματάρες ήχησαν καλύτερα και από τα αυθεντικά, π.χ. το "Bloodstreets".
Κινητήριοι μοχλοί της εξαιρετικής εμφάνισης στο Κύτταρο στάθηκαν αφενός ο καταπληκτικός Mike Flyntz (στη μπάντα από το '89) –ένας αιθαλής, ακούραστος εργάτης της ηλεκτρικής κιθάρας, ο οποίος την ίδρωσε τη φανέλα– αφετέρου ο Todd Michael Hall: τραγουδιστής υπερηχητικός, με φωνή σταθερή και λαμπερή, ικανή να φτάσει στα απαραίτητα για το συγκεκριμένο ρεπερτόριο ψηλά χωρίς να «τσακίζει»· υπήρξαν μάλιστα σημεία που μου θύμισε τον Steve Perry των Journey στα νιάτα του. Αυτή η δύναμη πυρός σήκωσε λοιπόν τον πήχη της συναυλίας ήδη από το ξεκίνημα (ιδίως με τα "Fight Or Fall" και "Johnny's Back") και τον κράτησε στιβαρά, μέχρι που ήρθε η σειρά του "Black Leather And Glittering Steel". Από εκεί και μετά, οι Riot έπιασαν μια αληθινά διαβολεμένη απόδοση, η οποία έκανε κάθε επιλογή του σετ και highlight, σε ένα τρενάκι ενέργειας που τσούλησε ασταμάτητο μέχρι το κανονικό encore: "Sign Of The Crimson Storm", "Angel Eyes", "Black Streets", "Take Me Back", "Swords And Tequila", "Thundersteel".
Και λέω για κανονικό encore, γιατί πιστεύω οι περισσότεροι ξέραμε πως μια τόσο προβλεπέ μπάντα θα τελείωνε σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχει ήδη καταρτήσει στις φετινές της εμφανίσεις. Όμως οι ιαχές «Riot, Riot», τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες δεν τους είχαν αφήσει ασυγκίνητους –το παραδέχτηκε και ο Hall άλλωστε, κάπου στα μισά, όταν γύρισε και μας είπε «You rule, man!». Κι έτσι, μετά από μια μίνι σύσκεψη στη σκηνή, απολαύσαμε και ένα δεύτερο encore 3 τραγουδιών (μεταξύ τους και το "Fire Down Under", σαν αποχαιρετιστήριο), στη διάρκεια του οποίου το Κύτταρο απλά ανατινάχθηκε, ως άλλο Κούγκι.
Φυσικά και θα ξανάρθουν οι Riot (καλά, ΟΚ, οι Riot V) και να δείτε που πάλι γεμάτοι θα είναι. Μην απορήσετε, όταν ξανασυμβεί, και μην ακούτε όσους γκρινιάζουν για «παρακμή» και «συντηρητισμό» του ελληνικού μουσικόφιλου κοινού, θρηνώντας για τον λιγοστό κόσμο των εναλλακτικών live. Υπάρχουν λόγοι για ό,τι συμβαίνει, για ρωτήστε κι εμάς που πάμε και στα μεν και στα δε.
{youtube}-K3rVcYBBaQ{/youtube}
