Η πολυαναμενόμενη επίσκεψη των Metal Church βρήκε τον κεντρικό χώρο του Κυττάρου ασφυκτικά γεμάτο –και μάλιστα καταμεσής μιας πνιγηρής νύχτας του Ιουνίου. Ποιος να το ανέμενε, δηλαδή, τις στιγμές που οι προβλέψεις έδειχναν πως θα ήμασταν μεταξύ φίλων και συγγενών, ελέω του χαρακτήρα της καθημερινής, αλλά και ενός κλίματος δυσοίωνου για κλειστές συναυλίες. Ενδεχομένως, φυσικά, η επιστροφή του κολοσσιαίου Mike Howe πίσω από το stand του μικροφώνου να έπαιξε τον δικό της ρόλο. Όπως και το γεγονός πως οι Μεταλλικοί Κύρηκες δεν μας είχαν επισκεφθεί ξανά, μετά τη σύμπραξη με τους Vicious Rumors πίσω στο μακρινό 1994.
Οι Solitary Sabred παρέδωσαν μαθήματα επικυρίαρχου US metal στο άνοιγμα της βραδιάς, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά πως η κυπριακή σκηνή ανθίζει όπως ποτέ στα χρονικά του παρελθόντος. Με ήχο-οδοστρωτήρα και φωνή μακριά από την ελληνική εσάνς που πλήττει μέρος της σκηνής, απέδωσαν ένα 45λεπτο απολαυστικού heavy metal, ακόμη και για όσους δεν έχουν επαφή με το υλικό τους. Με τσαγανό, τσαμπουκά, αλλά και με πολλή όρεξη να κερδίσουν το ενδιαφέρον, αποχώρησαν αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις σε συζητήσεις σχετικές με την εργατικότητά τους.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Desert Near The End, κρατώντας τον πήχη στα ίδια υψηλά επίπεδα, τόσο εκτελεστικά, όσο και αναφορικά με την άριστη σκηνική τους παρουσία. Έστω κι αν οι Solitary Sabred εντυπώθηκαν ελαφρώς ανώτεροι (σε προσωπικές καθαρά εντυπώσεις), η αδιάψευστα επιχρυσωμένη πυγμή τους βοήθησε σε μια κλιμακώμενη αίσθηση, απορρίπτοντας έτσι την προοπτική κάποιων άχαρων support acts. Το μόνο βέβαιο, αν όλα τα συγκροτήματα επιλέγονταν αναλόγως προσεκτικά σε όλες τις διοργανώσεις, η πλειονότητα του κοινού θα τιμούσε από νωρίς τα events, δίνοντας έτσι στους μουσικούς το μέγιστο που τους αναλογεί.
Και αν νομίζαμε πως ο κόσμος πλήθαινε κατά την πάροδο της opening περιόδου, το δεύτερο ημίχρονο σημείωσε "2" τελικό, με τους ενδιαφερόμενους να κατακλύζουν την αρένα, ωθώντας μας στις πλαγιές του δροσερού εξώστη. Τελικά, η αλήθεια είναι πως είτε σε καιρούς κρίσης, είτε καλοκαιρινών διακοπών ή ακόμη και στο λιοπύρι της πιο δυσμενούς εργατικής ημέρας, ο παραδοσιακός μεταλλάς που ειλικρινά επιθυμεί να παρακολουθήσει ένα σχήμα, θα το τιμήσει με τον οβολό του και με πάση πιθανή θυσία. Η ηλικία άλλωστε της πλειονότητας όσων παραβρέθηκαν στο Κύτταρο δεν μαρτυρούσε κάτι το διαφορετικό: σημαντικό τους κομμάτι ξεπερνούσε το 30ό κρίσιμο έτος, μαρτυρώντας έτσι το βιωματικό στοιχείο μιας νοσταλγικής, προ-ίντερνετ εποχής.
Βέβαια, σύμφωνοι, αναφορικά με την ιστορία των ίδιων των Metal Church, τους Craig Wells και John Marshall δεν τους απολαύσαμε. Ούτε και αρνείται κανείς πως η τωρινή τους περσόνα περιλαμβάνει 2 μόλις μέλη της χρυσής τους περιόδου. Παρόλα αυτά, ο ιδρυτής Kurdt Vanderhoof παρέμεινε αειθαλής, ενώ και τα νεότερα μέλη αποδείχθηκαν σφυρηλατημένα σε ατσάλια ξεχασμένων δεκαετιών. Οι Metal Church μας επεφύλαξαν λοιπόν ό,τι υποδεικνύει το όνομα που σοφά έχουν επιλέξει: ένα συμπαγές σφυροκόπημα, που άλλοτε ακροβατούσε σε συναίσθημα, και άλλοτε στη σιδηρουργική αρετή. Τα riffs τους έσκιζαν τον αέρα εύηχα μα και αναζωογονητικά, όσο τα μέλη απέδιδαν κάθε λεπτό σφιχτά, χάρη στη συγκροτημένη προετοιμασία τους.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η μεταμόρφωση των Metal Church επί επιστροφής Mike Howe δεν εμπεριείχε πασαλείματα ή εφήμερη κάρπωση παλαιών τετελεσμένων. Και το γκρουπ επουδενί δεν εντυπώθηκε ωσάν σύνολο μεσόκοπων μουσικών, αλλά ως μια μπάντα με Δίψα για Ζωή και για ένα λαμπρό δισκογραφικό μέλλον. Δεν ήσαν λίγοι άλλωστε οι θετικοί ψίθυροι αναφορικά με το νεότερο υλικό τους, αλλά και για το συμπαγές τους παίξιμο, που εξυπακούεται ασυμβίβαστη επιμονή στις πρόβες.
Πρωταχικός στυλοβάτης παρόλα αυτά αναδείχθηκε αποκλειστικά ο Mike Howe, ένας υπεράνθρωπος του σημερινού heavy metal, αλλά κι ένας από τους πιο καλοδιατηρημένους τραγουδιστές του είδους. Αν και λίγο σκουριασμένος μέχρι το "In Mourning", στη συνέχεια η απόδοσή του ανέβηκε κατακόρυφα, αλλάζοντας διαρκώς τις ισορροπίες ανάμεσα στο τεχνοκρατικό του γρέζι και στη μελαγχολία των μελωδικών του στιγμών. Στέκεται αλήθεια στους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές που επισκέφθηκαν τη χώρα μας, μιας και δύναται να ηχεί θραυστικός, ωσάν εξφενδονισμένα θραύσματα από λεπτοκομμένο πύρινο γυαλί. Αλλά και ανθρώπινος την ίδια στιγμή, υπό την πιο προσιτή υφή που τηρούν οι επιταγές του παλαιακού, μελωδικού metal.
Κλείνοντας σιδηροδρομικά υπό την επιδρομή του "Human Factor", εν μέσω μιας ατμόσφαιρας διάχυτα συγκινητικής, ο κόσμος σκούπιζε δάκρυα και ιδρώτα που έσταζαν ακόμη και από το κράσπεδο των ταβανιών. Οι Metal Church επιβεβαίωσαν θριαμβευτικά τη φήμη τους ως μία από τις εργατικότερες μπάντες των 1980s, η οποία κέρδισε ξεχωριστή θέση σε συνειδήσεις, παρότι δεν ανήκε ποτέ στις τάξεις των μεγάλων σαλονιών. Αντιθέτως, χάρη στη φιλότιμη εμμονή τους και sτο ταλέντο εξαίρετων δημιουργών παρέμειναν ζωντανοί επί σκηνής και έπειτα από τη πάροδο τριών (ή και τεσσάρων) δεκαετιών.
Μοναδικό πια ερωτηματικό απομένει το μέγεθος της επιτυχίας αυτής, αλλά και τι αντίκτυπο είχε στο ίδιο το αθηναϊκό κοινό. Διότι αρκετά επανενωμένα σχήματα μας ξαναεπισκέφθηκαν έπειτα από μια θριαμβευτική εμπειρία, μα αρκετά ήσαν κι εκείνα που δεν αποτέλεσαν παρά απωθημένο αρχαϊκών ετών.
{youtube}jQmu9OK-XxY{/youtube}
