«Μη χειροκροτάτε. Το αποψινό μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή».
Κάπως έτσι αντέδρασε ο Matt Elliott στη θερμή υποδοχή που του επιφύλαξε το γεμάτο Six d.o.g.s., τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή. Ο Βρετανός μουσικός είχε αναμφίβολα δύσκολη αποστολή εκείνο το βράδυ, καθώς ταλαιπωρούνταν από ένα κρύωμα και η φωνή του είχε εμφανώς επηρεαστεί.
Παρότι το σενάριο καταστροφής δεν επικράτησε τελικά, το σίγουρο είναι ότι η εν λόγω εμφάνιση του αρκετά δημοφιλούς στα μέρη μας τραγουδοποιού δύσκολα θα μπει σε εκείνες που οι φίλοι του θα μνημονεύουν για καιρό. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον διαφάνηκε από τις όχι ακριβώς ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού, αλλά και από τις αρκετές αποχωρήσεις, οι οποίες άρχισαν αναπάντεχα νωρίς και είχαν διαρκή χαρακτήρα.
Από την άλλη, ο Elliott δεν ήταν σε καμία περίπτωση κακός. Η σκηνική εμπειρία του, άλλωστε, μπορεί πλέον να τον ξελασπώνει στα ζόρια, ενώ η live looping ηχητική διαστρωμάτωση και τα διάφορα εφέ που βάζει πλάι στη φωνή, στην κιθάρα και στις φλογέρες του, πρόσφεραν πολλές φορές τα αναγκαία υποστηλώματα ώστε να βγει προς έξω ο μυσταγωγικός χαρακτήρας των τραγουδιών του. Αλλά ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές όπου άφησε στην άκρη την τεχνολογία και αρκέστηκε στη χειρωναξία, ο Elliott μια χαρά τα πήγε –κι ίσως η ευθραυστότητα και η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μπορούσε να πάει στραβά, να προσέδωσαν μια έξτρα δυναμική.
Όλα αυτά, βέβαια, έχουν να κάνουν με το τι εισπράξαμε εμείς, στο ακροατήριο. Ως γνωστόν, όμως, το πώς το ζούσε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ενδέχεται να (και μάλλον όντως) απείχε παρασάγγας. Μπορεί να προσπάθησε να «ξορκίσει» την ανασφάλειά του με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και αυτοσαρκασμού, αλλά υπήρξαν σαφείς ενδείξεις ότι δεν ήταν στα καλύτερά του κι ότι δεν το απολάμβανε αρκούντως. Κι αν κανείς χρειαζόταν μια απτή απόδειξη (πέραν της «γκρίνιας» του ανάμεσα στα τραγούδια), ήρθε μια αγενέστατη κι εντελώς αψυχολόγητη επίθεση στους παρευρισκόμενους φωτογράφους για να το επιβεβαιώσει. Ευτυχώς η συγκεκριμένη αντίδραση ήταν η μοναδική φάλτσα νότα (αυτού του είδους) στη βραδιά.
Δεν τον είχα ξαναδεί επί σκηνής τον Matt Elliott, αλλά μπορώ να πω ότι στη 1 ώρα και 50 λεπτά (μαζί με το encore) που πέρασε πάνω της την Τρίτη στο Six d.o.g.s., τον απόλαυσα· κι ακόμα πιο σίγουρα, δεν ένιωσα απογοήτευση ή βαρεμάρα. Χάρηκα μάλιστα και τα δικά του τραγούδια, νέα και παλιά (“The Right To Cry”, “Zugzwang”, “Wings And Crown”, “I Will Haunt You In Your Sleep”), όπως και τις γνωστές πια διασκευές του στα “I Put An Spell On You” και “Bang Bang”. Ένιωσα, όμως, ότι κάτι σημαντικό έλειψε τελικά: κάτι που θα έδινε μια υπερβατικότητα –χαρακτηριστικό που του αποδίδεται σχεδόν πάντα, όποτε γίνεται αναφορά στις ζωντανές του εμφανίσεις. Δεν τίθεται θέμα, έφταιγε γι' αυτό η ταλαιπωρία που ανέφερα στην αρχή. Θα επιδιώξω λοιπόν να τον ξαναδώ στην αμέσως επόμενη ευκαιρία.
Όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος, λίγο πριν μάς αποχαιρετήσει: «τα λέμε πάλι σε κάνα χρόνο».
{youtube}qKIEmvuJ8vo{/youtube}
