Fix Factory of Sound, Θεσσαλονίκη
του Στέργιου Κοράνα

Σ' αυτήν την ιδιαίτερη περιοδεία τους, στην οποία μας έπαιξαν ολόκληρο το πρώτο τους άλμπουμ 1 (1998), οι Καλιφορνέζοι Black Heart Procession κατάφεραν να μας αφήσουν άφωνους.

008fBlhprocn_2.jpg

Τον τελευταίο καιρό, εντωμεταξύ, στα συναυλιακά της πόλης συμβαίνει το εξής εξαιρετικά ευχάριστο: είναι όλοι συνεπέστατοι στις ώρες τους! Έτσι λοιπόν, όπως είχε προανακοινωθεί, οι Vagina Lips ξεκίνησαν ακριβώς στις 21:15. Απ' όσο γνωρίζω, το σχήμα είναι συνήθως ντουέτο· αλλά αυτή τη φορά είδαμε τον Δημήτρη Πολιούδη σε σόλο εμφάνιση. Γνωρίζοντάς τον από παλιότερα εγχειρήματά του, είχα κάμποσες προσδοκίες, οι οποίες και επαληθεύτηκαν. Ακόμα και μόνος του, με κάποια όργανα «κονσέρβα», είχε ωραιότατη παρουσία στη σκηνή, που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Μετά από κάτι παραπάνω από μισή ώρα, αποχώρησε.

008fBlhprocn_3.jpg

Αντίστοιχα τυπικοί στο ωράριο φάνηκαν και οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, οι οποίοι εμφανίστηκαν στις 22:30. Και ξεκίνησαν αμέσως, πιάνοντας το 1 από την αρχή μέχρι το τέλος. Έπειτα δε από πολύ σύντομο διάλειμμα, μας χάρισαν κι ένα encore με τα “A Cry For Love”, “The War Is Over” και ένα νέο τραγούδι που ηχογράφησαν στο Βελιγράδι –του οποίου τον τίτλο δεν ανάφεραν. Πέρα από τους σταθερούς Paul Jenkins & Tobias Nathaniel, αυτή τη φορά είχαμε και 2 Σέρβους μουσικούς να τους πλαισιώνουν, τον Boris (πλήκτρα) και τον Vladimir (τύμπανα και βιολί), οι οποίοι φάνηκαν να χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από τους Καλιφορνέζους. Μάλιστα ο Jenkins αναφέρθηκε στον Boris ως τον «άγιο» του συγκροτήματος.

008fBlhprocn_4.jpg

Το παίξιμό τους, υπέροχο. Είναι βέβαια από μόνη της τέτοια η μουσική των Black Heart Procession, ώστε σε καθηλώνει· οπότε, αν στηθεί και σωστά, απλά δεν βγαίνει άχνα. Από τα υποβλητικά περάσματα στην αρχή με το βιολί και το ηλεκτρικό πριόνι, στα πιο ρυθμικά μετά, που έδιναν τη θέση τους στην κιθάρα και στα ντραμς, έπαιξαν υποδειγματικά, χωρίς να χάσουν το παραμικρό. Δημιούργησαν έτσι μια ατμόσφαιρα που σε φόρτιζε έντονα συναισθηματικά, είχε κάτι το βαρύ. Φυσικά, αν δεν συνέβαινε αυτό, θα έκαναν κάτι πολύ λάθος, δεδομένου του ύφους τους.

008fBlhprocn_5.jpg

Γενικά, στη διάρκεια του κυρίως set, οι Black Heart Procession ήταν κάπως λακωνικοί. Εκεί που ο Jenkins μας έβγαλε λόγο, ήταν στο encore: πολλούς κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς –ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό και τα σύνορα– ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι πίσω στην Αμερική με τον Donald Trump στην εξουσία κι άλλα πολλά. Ήταν πολύ γελαστός, κατά τ' άλλα, από τις πλέον αξιαγάπητες φιγούρες σε ζωντανή εμφάνιση. Ο Nathaniel, αντιθέτως, σε κάποια φάση δυσανασχέτησε με μια παρέα στις πρώτες σειρές που μιλούσε πολύ δυνατά, τόσο, ώστε δεν άκουγε τον εαυτό του στο μόνιτορ.

008fBlhprocn_6.jpg

Η προσέλευση, δυστυχώς μικρή. Ένα δε μεγάλο ποσοστό ηλικιακά βρισκόταν στο φάσμα 35 με 45, ουσιαστικά δηλαδή ήταν εκείνοι που πέτυχαν το ντεμπούτο της μπάντας στα εφηβικά-μετεφηβικά τους χρόνια. Με το  Fix Factory of Sound μισογεμάτο, βρέθηκα με μεγάλη άνεση στην 3η σειρά του κοινού.

Χάρηκα πάντως πάρα πολύ που πήγα σ' αυτήν τη συναυλία, αν και συνήθως είμαι πολύ επιφυλακτικός με τέτοιου ύφους μουσικούς. Με διέψευσαν πανηγυρικά οι Καλιφορνέζοι, χαρίζοντας στη Θεσσαλονίκη μια υπέροχη βραδιά.

008fBlhprocn_7.jpg

Fuzz, Αθήνα
του Ανδρέα Κύρκου

Το σημείο εκκίνησης ενός συγκροτήματος είναι πάντοτε η βάση στην οποία εστιάζουν περισσότερο όλα τα rockumentaries, οι μουσικές βιογραφίες, αλλά και οι γνήσιοι fans. Ίσως γιατί στα ξεκινήματα όλα μοιάζουν λίγο πιο αγνά και «κανονικά», πριν κάθε καλλιτέχνης διανύσει δεκαετίες, αποκτήσει ενσυναίσθηση της ύπαρξης και της όποιας επιρροής του και αλλοτριωθεί, λίγο ή πολύ, από τις συνθήκες που τον θρέφουν. Οι Black Heart Procession, μετά από 20 χρόνια πορείας, ένιωσαν την ανάγκη να επιστρέψουν στο ντεμπούτο τους και να το παρουσιάσουν στο ακέραιο, πάνω στη σκηνή. Το έκαναν με επαγγελματισμό και τίμησαν το υλικό τους από τα τέλη της δεκαετίας του 1990.

008fBlhprocn_8.jpg

Τη βραδιά στο Fuzz άνοιξαν οι Appalachian Cobra Worshipers του Μανώλη Αγγελάκη, σχήμα που έχει αποσπάσει πολλές καλές κριτικές για την ποιότητα των americana συνθέσεών του. Δυστυχώς δεν τους πρόλαβα καθόλου, καθώς διάφορες υποχρεώσεις με καθυστέρησαν από το να φτάσω έγκαιρα στο Fuzz.

008fBlhprocn_9.jpg

Στο πρώτο τους τώρα άλμπουμ, οι Καλιφορνέζοι πρωταγωνιστές της βραδιάς ακούγονταν κάπως σαν τον Scott Walker που ερωτεύτηκε φευγαλέα την americana, τον Nick Cave σε μια ειρωνική άσκηση επάνω σε μπαλάντες, τους 16 Horsepower στα λιγότερο αφηνιασμένα τους και τους Madrugada, αν βέβαια αποφάσιζαν ποτέ να ασχοληθούν λίγο πιο έξυπνα με την ενορχήστρωση γύρω από τα φωνητικά. Αυτή η έντεχνα ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, η οποία σε κάνει να συνοφρυωθείς ονειροπολώντας και να περπατήσεις με βαρύ βήμα, αναβίωσε χάρη στην άριστη οργανική χημεία πιάνου και κιθάρας. Επιπλέον, το “A Cry For Love” και το “The War Is Over" ολοκλήρωσαν μια ζεστή βραδιά, που άφησε καλές εντυπώσεις χάρη στον καθαρό ήχο, αλλά και τον σεβασμό του κοινού προς τα σκηνικά δρώμενα.

008fBlhprocn_10.jpg

Γοητευτικά τραγούδια σαν τα "Release My Heart" και “Blue Water-Black Heart” ακούστηκαν φρέσκα και πλήρη μέσα στη ρομαντική ηδυπάθειά τους, πλάι στο «πονεμένο» "A Heart Τhe Size Οf Α Horse" και το ποιητικό θάμβος του "Stitched Τo My Heart". Μιλώντας στη (μαύρη) καρδιά του κοινού, το οποίο αγκάλιασε με την παρουσία του το συγκρότημα –καθόλου τυχαία όλοι οι παραπάνω τίτλοι περιέχουν τη λέξη «heart».

008fBlhprocn_11.jpg

Η αρσενική, folk χαρμολύπη των Black Heart Procession είναι βγαλμένη από ποιητές που δεν εκδόθηκαν ποτέ, από φιλόσοφους του πεζοδρομίου που αφηγούνται χαμένες αγάπες σε αγνώστους πάνω σε βρώμικες μπάρες, από γυναίκες που ταξιδεύουν με τρυφερές, «σκαμμένες» φωνές ανδρών, και από μελαγχολικούς ακροατές, οι οποίοι έχουν την καλλιτεχνίζουσα τάση να βιώνουν έντονα τα δράματα και πάθη τους –αληθινά ή φανταστικά.

008fBlhprocn_12.jpg

Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που το αξιόλογο συγκρότημα χτυπάει μια ιδιαίτερη φλέβα του ελληνικού κοινού. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που οι νωχελικές, αφηγηματικές τους μπαλάντες ταίριαξαν τόσο πολύ με τις παθιασμένες ερωτικές σκηνές και τους λυτρωτικούς φόνους από αλαφιασμένους ήρωες, σε σειρές όπως η Δέκατη Εντολή του Πάνου Κοκκινόπουλου. Πραγματικά, ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα, αλλά με λιγότερες νοσταλγικές τάσεις και με νέο, πιο τολμηρό υλικό.

{youtube}-9s6Cvt1_Ws{/youtube}

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured