Το Fuzz την περασμένη Δευτέρα ήταν μισοάδειο. Και όχι, δεν είμαι αρνητικός, αλλά όταν εμφανίζονται οι Alcest στην Ελλάδα –μία μπάντα που προσμετράται στους σκαπανείς της σημερινής μέταλ σκηνής και που δείχνει πιθανές εξελίξεις της– μία χλιαρή προσέλευση δεν μπορεί ποτέ να χαρακτηριστεί με θετικό πρόσημο.
Οι Γάλλοι είναι οι αρχιτέκτονες ενός καινούριου ήχου, που βρίσκεται να ισορροπεί μεταξύ shoegaze και post/ambient metal (το επονομαζόμενο και ως blackgaze). Ο τελευταίος τους δίσκος, το συγκλονιστικό Kodama, υπήρξε ένα ευφυές και κυρίως καλαίσθητο οργανικό διήγημα, βουτηγμένο σε Hayao Miyazaki αναφορές στη φύση και στη σχέση της με τον άνθρωπο, δημιουργώντας μελωδικούς –πλην heavy– ήχους, τείχη από θόρυβο και μία πνευματική ενδοσκόπηση, η οποία βασίζεται στις αντιθέσεις και στην ισορροπία τους.
Τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας Amniac, μία εξαιρετική post-metal μπάντα, που ήδη καταμετρά 2 δίσκους και έχει αναπτύξει έναν γεμάτο, καλοδουλεμένο ήχο με sludge και doom αναφορές. Το set τους διήρκησε πάνω από μισάωρο, καταφέρνοντας να αποσπάσει θετικότατα σχόλια από τους παρευρισκόμενους, αλλά και να δημιουργήσει ένα πολύ επιτυχημένο «ζέσταμα» για τους headliners της βραδιάς. Εάν οι Πειραιώτες αναπτύξουν περισσότερο τα μουσικά θέματα των συνθέσεων τους και συνεχίσουν να παράγουν κομμάτια σαν το "Erebos", είναι σίγουρο πως θα απασχολήσουν πολύ τα αυτιά μας.
Συνεπέστατοι στο πρόγραμμα, οι Alcest ανέβηκαν άνευ φιοριτούρων στη σκηνή του Fuzz κατά τις 10. Οι πρώτες νότες από τους Γάλλους μας βούτηξαν στο Kodama και το ομότιτλο κομμάτι. Η εκφραστικότατη μουσική του συγκροτήματος περπάτησε τον δρόμο μεταξύ των αιθέριων και «σκληρών» στοιχείων με σίγουρο βηματισμό και φιλοκαλία. Ακόμα και τα επιθετικότερα στοιχεία των Alcest, με scream φωνητικά και κομμάτια όπως το "Éclosion", σερβίρονται με υποβλητικό, εκστατικό και σχεδόν θετικό τρόπο.
Η μουσική τους δεν είναι ποτέ οργισμένη ή ουσιαστικά βίαιη. Η ροή των πρώτων κομματιών που ακούστηκαν υπήρξε αδιάσπαστη και καλοδουλεμένη, από το "Kodama" εώς το "Je Suis D' Ailleurs" του τελευταίου δίσκου και από το δεύτερο μέρος του εκρηκτικού "Ecailles De Lune" του ’10, μέχρι το μαλακότερο και πιο σφαιρικό "Autre Temps", που αποτέλεσε την ηρεμία πριν την καταιγίδα. Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο, με τη μπάντα να κάνει πολύ σαφείς τις εικόνες που μετέφραζαν στο κοινό μέσω της μουσικής τους.
Η συμπαθέστατη φιγούρα του frontman και αρχιτέκτονα του ήχου του συγκροτήματος, Neige, ήταν μία οπτική περιγραφή του περιεχόμενου της μουσικής που ακούσαμε τη Δευτέρα. Συστολή, ενδοσκόπηση, αλλά και ειλικρινής ζεστασιά ήταν χαρακτηριστικά τόσο του τραγουδιστή-κιθαρίστα, όσο και του έξοχου ντράμερ Winterhalter. Στα μόνα αρνητικά μπορώ να μετρήσω τον ήχο, που δεν άφησε τα φωνητικά και μερικές υπέροχες διφωνίες να λάμψουν όπως όφειλαν. Στον αντίποδα, εξαιρετική στιγμή υπήρξε το «υγρό» τραγούδι τους "Sur L' Οcéan Couleur De Fer", με το ηχητικό τοπίο να πάλλεται από ζωή και να φουσκώνει και να συστέλλεται, επιβεβαιώνοντας πως οι Alcest υπηρετούν έναν υψηλότερο αισθητικό σκοπό. Η συναυλία έκλεισε με το Shelter-ικό "Délivrance" και χωρίς encore· μία σωστότατη για μένα απόφαση, μιάς και οι Γάλλοι δεν βρίσκονται επί σκηνής για να παίξουν συναυλιακά παιχνίδια, αλλά για να πλέξουν ένα μουσικό αφήγημα μεγάλης ομορφιάς και ουσίας.
Έναντι κατακλείδας, θέλω να σημειώσω ξανά πως στιγμές σαν την εμφάνιση των Alcest, ειδικά σε tour για την υποστήριξη ενός δίσκου σαν το Kodama, θα όφειλαν να αντιμετωπίζονται με περισσότερη ζέση και σεβασμό από το ελληνικό συναυλιακό κοινό, μιας και όχι μόνο δεν είναι ευκαιρίες που εμφανίζονται συχνά, αλλά αποτελούν και φωτεινή επιγραφή/δάχτυλο, ο οποίος μας δείχνει προς τα πού οδεύει η μουσική. Αυτήν τη στιγμή.
{youtube}E88g_xntuBE{/youtube}
