Η σφαγή των μοναχών του βρετανικού νησιού Lindisfarne (793 μ.Χ.), ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη επίθεση των Βίκινγκς και η αρχή ενός αιώνα στον οποίον η Ευρώπη συγκλονίστηκε από τις επιδρομές τους –μέχρι ο Άλφρεντ ο Μέγας της Αγγλίας να τους νικήσει και να τους ταπεινώσει, υποχρεώνοντας τους αρχηγούς τους να βαφτιστούν Χριστιανοί και να απαρνηθούν τον θεό Όντιν. Ωστόσο, ούτε η ήττα μα ούτε και ο χρόνος κατάφεραν να σβήσουν τον μύθο τους: 1100 χρόνια μετά το ιστορικό τους τέλος, το όνομά τους παραμένει συνώνυμο του ατρόμητου πολεμιστή, ο Αστερίξ και οι Βίκινγκς συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο ευπώλητων κόμιξ, η ομώνυμη τηλεοπτική σειρά πετυχαίνει υψηλές τηλεθεάσεις, ενώ φερόμενοι απόγονοί τους εκστρατεύουν στις σκηνές του πλανήτη και τις κατακτούν με μουσικά όργανα, για να αφηγηθούν τα αιματηρά κατορθώματά τους.
Μια τέτοια εκστρατεία πέρασε και από τα μέρη μας, με επικεφαλής τους βάρβαρους Amon Amarth και συνοδοιπόρους τους ηρωικούς Grand Magus. Δύο συγκροτήματα που εκφράζουν αυθεντικά τη σκανδιναβική κουλτούρα και που με το δισκογραφικό τους …σπαθί έχουν πετύχει τα τελευταία χρόνια να συγκαταλέγονται άνετα στους καλύτερους του ήχου (και του heavy metal συνολικότερα). Φυσιολογικά, λοιπόν, η περιοχή γύρω από το Fuzz θύμισε για χάρη τους πεδίο μάχης, την ώρα που πλήθη μουσικόφιλων πολεμιστών με πλήρη εξάρτηση –μέχρι θεούλης με πανοπλία έσκασε μύτη!– έφταναν εκεί, γεμίζοντας τον χώρο σε επικίνδυνα ασφυκτικό βαθμό (μέχρι το φουαγέ).
Το σάλπισμα της επίθεσης δόθηκε με το “Metal Gods” των Judas Priest και οι Grand Magus όρμησαν στη σκηνή με τον παιάνα “Ι, The Jury” που με την ταχύτητα και τον εμβατηριακό του ρυθμό μας έβαλε για τα καλά στο εμπόλεμο κλίμα. Ο ήχος τους ήταν από το πρώτο λεπτό άψογος και εύκολα ξεχώριζες τις πινελιές που καθένας από αυτούς τους εξαιρετικούς μουσικούς έβαζε στο παίξιμό του. Ταυτόχρονα, μετέδωσαν με ευκολία το υπέροχα επικό συναίσθημα της μουσικής τους και έπιασαν εύκολα ...φιλίες με τους θεατές, παρότι αποφεύγουν τα περιττά ποζαρίσματα και τις αγριάδες και επιλέγουν να είναι δωρικοί στην παρουσία τους.
Η συμμετοχή του κοινού στις δυνατότερες στιγμές σαν τα “Steel Versus Steel” και “Iron Will” στάθηκε ενθουσιώδης, ενώ ανάμεσα στα τραγούδια το γηπεδικό σύνθημα «Magus, Magus» δονούσε τον χώρο και σχημάτιζε ένα μόνιμο χαμόγελο στην ευγενική φυσιογνωμία του Janne "JB" Christoffersson. Δεν τίθεται βέβαια θέμα, η πλειονότητα του κόσμου ήταν εκεί για τους headliners. Tο ίδιο αναμφισβήτητο, όμως, είναι ότι στο τέλος του set των Grand Magus όλοι έδειχναν να θέλουν λίγο ακόμα. Και αυτά τα παράσημα, όσα κερδίζονται την ώρα της μάχης, είναι που αξίζουν παραπάνω.
Οι οιωνοί για την έκβαση του πολέμου ήταν καλοί και γίνονταν ακόμα καλύτεροι όσο αποκαλυπτόταν σταδιακά το εντυπωσιακό σκηνικό των Amon Amarth, το οποίο είχε ως φόντο του παραστάσεις μαχών και στο κέντρο του ένα γιγάντιο κερασφόρο βίκινγκ κράνος, με το drum kit στημένο στην κορυφή του. Όταν δε η επιβλητική φιγούρα του Johan Hegg έριξε σκιά στον χώρο και η στεντόρεια φωνή του μας κάλεσε να διασκεδάσουμε σαν πραγματικοί Βίκινγκς, όλα πια πήραν τον δρόμο τους.
Η πρώτη πιστολιά έπεσε με το “The Pursuit Of Vikings”. Ακόμα και αν κάποιος δεν είχε ιδέα περί της μπάντας, εύκολα θα αντιλαμβανόταν για ποιο λόγο ανεβαίνει την κλίμακα της δημοφιλίας με άλματα: κολλητικό groove πάνω στο οποίο οι κιθάρες κεντούν άκρως εύληπτες μελωδίες και ίσως τα καλύτερα growl φωνητικά της πιάτσας, συνθέτουν ένα ηχητικό παζλ που είναι αδύνατον να μην τραβήξει την προσοχή σου. Βάλτε μαζί και τη θεατρικότητα του Hegg, που υποστηρίζεται άψογα από το original Βίκινγκ παρουσιαστικό του, και όλα τα απαραίτητα για τη γιορτή ήταν εκεί.
Με μία επιλογή τραγουδιών που περιελάμβανε τις πιο εμπορικές στιγμές της δισκογραφίας τους και τις κινήσεις τους στη σκηνή να έχουν πια αυτοματοποιηθεί μέσα από συνεχόμενα live, οι Amon Amarth φάνταζαν σαν μια πολεμική μηχανή που δούλευε στα κόκκινα και σάρωνε τα πάντα στο διάβα της. Η δε συμμετοχή ηθοποιών, οι οποίοι, ντυμένοι με στολές Βίκινγκς, άλλοτε μονομαχούσαν με τα σπαθιά τους και άλλοτε μας σημάδευαν με τόξα, παρότι σε κάποιες στιγμές φλέρταρε με τη γραφικότητα, κατάφερε τελικά να προσθέσει κάτι στην έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Στους πρωταγωνιστές της εμφάνισης, πρέπει πάντως να συμπεριλάβουμε και τους θεατές –ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, τους οπαδούς. Πέραν της μαζικής παρουσίας και της εντυπωσιακής πίστης στη μπάντα (ακόμα και στις ενδυματολογικές επιλογές), δεν έχασαν κυριολεκτικά στίχο σε κουπλέ και ρεφρέν, δεν άφησαν ασυνόδευτο με τα γνωστά «οοοο» και «έι, έι, έι» ούτε ένα κιθαριστικό lead· και, τέλος ανταποκρίθηκαν με μεγάλη προθυμία στα παραγγέλματα του αρχιστράτηγου Hegg, που έδειχνε πραγματικά να το απολαμβάνει. Στο δε encore, όπου και παίχτηκαν τα πλέον αγαπημένα τραγούδια, υπήρξαν στιγμές στις οποίες οι φωνές τους κάλυπταν ηχητικά ακόμα και τη μουσική.
Αν θα έπρεπε να παρομοιάσουμε το φαινόμενο Amon Amarth με κάποιο προηγούμενο, πιθανόν να έπρεπε να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω, όταν μπάντες σαν τους Iced Earth και τους Grave Digger τύγχαναν αυτοκρατορικής υποδοχής στα μέρη μας και έγραφαν ιστορία με απανωτά sold-out, παρότι δύσκολα θα έβρισκες κάποιον να υποστηρίξει ότι ήταν κορυφαίοι, πρωτότυποι ή αναντικατάστατοι. Έτσι και οι Amon Amarth: μπορεί να μην ανακάλυψαν τον τροχό, μπορεί και οι μελωδίες τους να ακούγονται σαν γνώριμες από αλλού. Ωστόσο με τη δουλειά τους, τον επαγγελματισμό τους και την επιτυχημένη θεματική τοποθέτησή τους, έχουν καταφέρει να αποτελούν ένα project που από τη μία κάνει θραύση εμπορικά (σκεφτείτε ότι ανέβηκαν μέχρι την 5η θέση των ελληνικών charts) και από την άλλη αποτελεί εγγύηση διασκέδασης. Πράγμα απολύτως απαραίτητο, έστω και αν ορισμένες φορές αντιμετωπίζεται ενοχικά από το metal συνάφι.
Παρά τις όποιες δυσκολίες που υπήρξαν λόγω του υπερβολικού κόσμου, δεν χωράει αμφιβολία: το δίδυμο Grand Magus & Amon Amarth πραγματοποίησε μια πετυχημένη από όλες τις απόψεις εμφάνιση, με στιγμές που δύσκολα θα ξεχαστούν από όσους είχαν την τύχη να βρεθούν στο Fuzz. Είθε λοιπόν να τα βρουν οι αρχηγοί της Βαλχάλλα με τους συγγενείς τους στον Όλυμπο και σύντομα να στρέψουν ξανά τη ρότα των ντρακκάρ τους προς τα εδώ. Μέχρι τότε, ακονίστε τα σπαθιά σας και λαδώστε τις πανοπλίες σας, γιατί και πάλι η μάχη θα δοθεί μέχρις εσχάτων.
Setlist Grand Magus
I, The Jury
Sword of the Ocean
Varangian
Steel Versus Steel
Ravens Guide Our Way
Kingslayer
Iron Will
Like the Oar Strikes the Water
Hammer Of The North
Setlist Amon Amarth
The Pursuit of Vikings
As Loke Falls
First Kill
The Way of Vikings
At Dawn's First Light
Cry of the Black Birds
Deceiver of the Gods
On a Sea of Blood
Destroyer of the Universe
Death in Fire
One Thousand Burning Arrows
Father of the Wolf
Runes to My Memory
War of the Gods
Encore
Raise Your Horns
Guardians of Asgaard
Twilight of the Thunder God
{youtube}WODCIHtcAYc{/youtube}
