Παρότι αποτελώ πιστό ακόλουθο των προπατόρων Neurosis, εκείνοι που επέφεραν τη διεύρυνση, αλλά και την παρακμή του post-sludge ιδιώματος, ήταν τα πνευματικά τους τέκνα, μέσω κυρίως της χημικής επιδραστικότητας των Isis. Το θεματικό concept του εμβληματικού Oceanic (2002) προσέδωσε δηλαδή μια mellow διάσταση άγνωστη ως τότε στο ευρύτερο post-metal πεδίο, ενώ το Panopticon (2004) διεύρυνε τους ορίζοντες, αναγεννώντας μια σκηνή από άτολμα κορεσμένους μουσικούς. Και όπως οι Isis υπέπεσαν σε παρακμή, αποχωρώντας όταν πια εξιστόρησαν όλα όσα είχαν να πουν, έτσι και η σκηνή τέθηκε σε μια υπόκωφη σήψη: διότι δεν υπήρχε πλέον ηγέτης ικανός να καθοδηγεί τα όποια νήματα και κατευθύνσεις.
Βέβαια, οι Cult Of Luna, οι Rosetta και οι Amenra ενδέχεται να αποτελούν –μεταξύ άλλων πολλών– τους ουσιαστικότερους συνεχιστές τους. Έστω κι αν οι πρώτοι είναι οι μόνοι που βρίθουν βαθιάς Ωκεανικής παιδείας, χάριν της ριξικέλευθης μεταδοτικότητας του Somewhere Along The Highway (2006). Δεν είναι κρυφό πως τα γκριζωπά του ηχοτρόπια κατέστησαν τους Σουηδούς ως τους αληθινούς headliners της 1ης μέρας του Roadburn Festival 2016 (όπως είχαμε πει κι εδώ), ούτε πως ο πήχης τέθηκε σε δυσθεώρητα ύψη εν συγκρίσει. Άλλωστε, σπανίως η πρώτη μπάντα στη σειρά εμφάνισης ενός φεστιβάλ υποσκελίζει όλες τις επερχόμενες στη σειρά διαδοχής.
Σε συγκυριακή οπτική, η εμφάνιση που βιώσαμε στο Vox δεν ήταν μια τυπική εμφάνιση των Cult Of Luna. Αποτέλεσε κάτι διαφορετικό σε φύση, όχι με θετική, αλλά ούτε και με αρνητική έννοια. Το φετινό άλμπουμ Mariner είναι μια μεταλλαγμένη μα καρποφόρα συνεργασία κι έτσι οφείλει να αντιμετωπίζεται –έστω κι αν οι καρποί του είναι στυφοί, με μια παράξενη γλυκάδα στη φλούδα. Αν δηλαδή το Somewhere Along The Highway αποτελεί έναν μονόλογο απόγνωσης στο σκοτεινό διαμέρισμα κάποιας ερημικής πολυκατοικίας, το Mariner είναι ένα ταξίδι στη σκέψη, στο οποίο το τραγικό ζεύγος (η Julie Christmas + η υπόλοιπη μπάντα, ως μία οντότητα) σμίγει πυρετωδώς. Το αστικό τοπίο δίνει έτσι τη θέση του σε μια αλμυρή πικρία, αλλά και στην περιστροφική τρέλα που επιφέρουν μεθοδικά οι καθόλα σπαρταριστές πινελιές του.
Κορωνίδα στον όλο σχεδιασμό αποτέλεσαν οι σχιζοειδείς ερμηνείες της Julie Christmas, αλλά και ο τρόπος με τον οποίον λυγίζει τη φωνή της –ωσάν τα χλωρά κλαδάκια στο διάβα φθινοπωρινού ανέμου. Πρόκειται για μια γυναίκα γλυκιά μα και φρενήρη συνάμα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που φέρει το εμφατικό προσωνύμιο της «κακής συζύγου» στον τίτλο του 1ου της προσωπικού δίσκου. Η διαστρεβλωμένη της λόξα, ωστόσο, δεν φαίνεται να πηγάζει από ανώφελο μένος, αλλά από πηγαία απάρνηση για όποιον δεσμό φέρει το θράσος να σταθεί εμπόδιο στο μίσος της προς την πραγματικότητα: «And now you see not blue, but red, a toothless shift to dark again. I told you so –she said». Μια άρνηση συναισθηματική, εκλεπτυσμένη, μα συνάμα χαιρέκακη, καθότι μέχρι και τα σημεία στίξης στάζουν μέσα από πληγές αγνό δηλητήριο: «And she’ll be standing while you suffer, her hair is lost in storm».
Παρόλα αυτά, αν με ρωτούσατε ποιο ήταν το highlight έπειτα από το πέρας της εμφάνισης, θα ανέφερα το απρόσμενο encore με τα 2 κομμάτια του Vertikal (2013). Κι αυτό, διότι οι Cult Of Luna δεν αντιστοιχούν σε οντότητες κάποιων άλλων, ανεμογδαρμένων θαλασσοπόρων, μα σε καθοδηγητές της αστικής παράνοιας υπό καθόλα σηπτικό τρόπο. Ακόμη και το ίδιο το Oceanic των Isis, άλλωστε, δεν αποτελεί παρά ένα μακρινό ταξίδι με καταδικαστική στασιμότητα, παρά την αίσθηση της ατέρμονης βύθισής του. Εδώ μιλάμε για γκρίζα βιομηχανικά τοπία και ψυχές βοώντες σε αχανείς πολυπληθυσμικές εκτάσεις, μέσα από άτεχνα κακοχτισμένες κατασκευές, οι οποίες δείχνουν βρώμικες από την όψη και μόνο. Ένα τοπίο επικίνδυνο για να περιπλανιέται κανείς, μιας και δεν υπάρχει σαφής χάρτης που να εγγυάται ασφαλή οδό επιστροφής.
Ακόμη όμως και μια τέτοια, σπάνια για τα διεθνή δεδομένα σύμπραξη (μόλις 5 είναι οι κοινές συναυλίες της Julie Christmas στο πλευρό των Cult Of Luna, σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια), άφησε την πλειονότητα του αθηναϊκού κοινού ασυγκίνητη. Η ελλειπής προσέλευση απλά κατέδειξε για ακόμα μία φορά τον κορεσμό που επήλθε στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα, μιας και οι περισσότεροι από τους πιο «πιστούς στρατιώτες» υποχρεώθηκαν να θέσουν προτεραιότητες, ελέω της υπερπροσφοράς του τρέχοντος φθινοπώρου. Αν δε αναλογιστούμε ότι η ελληνική Κρίση έχει ριζώσει στα γρανάζια της οικονομίας μας, επηρρεάζοντας τις δυνατότητες του κοινού, οι συνήθεις ύποπτοι θα λιγοστεύουν όλο και πιο απελπιστικά, έως ότου η δεξαμενή να ανανεωθεί με φρέσκο αίμα.
Setlist:
A Greater Call
Chevron
The Wreck of S.S. Needle
Approaching Transition
Cygnus
Encore:
I: The Weapon
In Awe Of
{youtube}o6c_8b0aGXw{/youtube}
