Αν ο όρος «supergroup» μπορεί να έχει κάποιο περιεχόμενο, τότε μάλλον θα αναφέρεται σε περιπτώσεις σαν κι ετούτη, τη συνύπαρξη δηλαδή των Dave Holland (κοντραμπάσο), Chris Potter (σαξόφωνο, κλαρινέτο), Lionel Loueke (ηλεκτρική κιθάρα, φωνή) & Eric Harland (τύμπανα).
Καταρχάς, διότι τα ονόματα των λοιπών συμμετεχόντων είναι μάλλον αρκετά για να εξασφαλίσουν ότι οι Aziza δεν είναι απλώς το γκρουπ του «bandleader Chris Potter» ή «η νέα μπάντα του Dave Holland», του πιο αναγνωρίσιμου δηλαδή από τους 4, ενός μουσικού με πράγματι σπουδαία σταδιοδρομία, παράσημο της οποίας στέκει η θητεία του στο γκρουπ του Miles Davis τη διετία 1968/70 και φυσικά η συμμετοχή του στο οριακό από πολλές απόψεις Bitches Brew. Οι Aziza, αντιθέτως, είναι ένα κουαρτέτο με την πιο ισοσκελισμένη έννοια του όρου· 4 δομημένες –και μάλιστα αρκετά ισχυρές– μουσικές προσωπικότητες, οι οποίες προσεγγίζουν τη συνεργασία τους με όρους πραγματικής ισοτιμίας και καταλήγουν σε μορφές συνέργιας πολύ πιο εκλεπτυσμένες από την οποιαδήποτε αφομοίωση.
Η κεντρική σκηνή της Στέγης ήταν κατάμεστη, γεγονός που κι αυτό λέει τα δικά του. Ότι, για παράδειγμα, τα ονόματα των συμμετεχόντων ξεχωριστά (αφού οι Aziza είναι σχήμα ενός μόλις χρόνου και το 1ο τους άλμπουμ μόλις που κυκλοφόρησε) ήταν αρκετά για να κινητοποιήσουν ένα ευρύ –για τα εγχώρια δεδομένα της τζαζ– ακροατήριο. Αλλά επίσης και το ότι εκείνες οι «εκλεπτυσμένες μορφές συνέργειας» μάλλον θα αποφεύγουν να γίνουν στριφνές, δύσκολες ή ακαδημαϊκές, αλλά θα φροντίζουν να διατηρούνται πάντοτε προσπελάσιμες, χωρίς κατ’ ανάγκη κάτι τέτοιο να κάνει τη μουσική λιγότερο ανήσυχη.
Η αρχή ήταν ενδεικτική των προθέσεων και ιδανική για να παρουσιάσει τους συμμετέχοντες, καθώς εκείνοι αντάλλασσαν σόλο πάνω στο δημιουργικό φανκ γκρουβ του “Aziza Dance” (η σύνθεση του Loueke, που ανοίγει και τον δίσκο). Εκεί, πέρα από τη σχεδόν αυταπόδεικτη ερμηνευτική επάρκεια των συγκεκριμένων μουσικών, φάνηκαν νομίζω και τα βασικά δεδομένα με τα οποία οι Aziza θα έχτιζαν την εξαιρετική μεταξύ τους συνεργασία: η λεπτομέρεια στις αυξομειώσεις των δυναμικών, τα διακριτά στυλ των τεσσάρων, η εξαιρετική μουσική αντίληψη με την οποία τα βάζουν στη μεταξύ τους διαπραγμάτευση κλπ.
Παρότι σπανίως η ροή των πραγμάτων ήταν όντως αναπάντεχη, η μουσική σίγουρα δεν έμενε στατική. Σημαντικό μερίδιο σε κάτι τέτοιο έχει βέβαια η rhythm section· και, ηλίου φαεινότερο, ήμασταν σε πολύ καλά χέρια. Ο Holland βέβαια είναι ένας μπασίστας που μπορεί να γκρουβάρει ακόμα κι όταν χασμουριέται· υπήρξε όμως και αρκετά εξερευνητικός στο επίπεδο της φόρμας και όχι μόνο, με γεμάτες και πολλές φορές αρκετά συναισθηματικές μπασογραμμές και τονισμούς (π.χ. εκείνα τα συρσίματα στο σόλο με το οποίο ξεκίνησε, αν δεν κάνω λάθος, το “Finding Τhe Light”).
Απ' την άλλη, ο Harland είχε πάντοτε στο παίξιμό του μια θαυμάσια ροή και ήταν αυτός που νοηματοδοτούσε, ίσως ευκρινέστερα από τους υπολοίπους, τη διαρκή κίνηση στην οποία έμοιαζε να βρίσκεται η μουσική. Δικαίως, άλλωστε, θεωρείται από τους καλύτερους ντράμερ της νέας (ή σχετικά νέας τέλος πάντων) γενιάς, παρέα με τον Marcus Gilmore (μεταξύ άλλων, συμπαίχτη του Vijay Iyer στο τρίο του τελευταίου) και μερικούς ακόμα.
Σίγουρα όχι συμπληρωματικά ή απλώς και μόνο «εγκεφαλικά» δρούσε και το μελωδικό ντούο. Με τον Potter να εκφέρει τις φράσεις του με διαύγεια, με αξιοπρόσεκτη οξυδέρκεια, αλλά και αρκετές φορές με τη διάθεση να εμπλέξει ένα πιο νευρώδες στοιχείο στον χαρακτήρα του σχήματος. Kαι τον Loueke να φέρνει τις πιο απομακρυσμένες αναφορές (αυτές της μουσικής του Μπενίν, απ’ όπου κατάγεται), αλλά και να προσθέτει την ίσως πιο δυνατή συναισθηματικά στιγμή του λάιβ, όταν με τη φωνή και την κιθάρα του τραγουδούσε κάτι που θα μπορούσε να μοιάζει με μοιρολόι.
Μιλάμε λοιπόν για ένα κουαρτέτο εξαιρετικών μουσικών. Και σε τέτοιο επίπεδο, το να αποδεικνύεις την αλήθεια των παραπάνω, παίζοντας π.χ. ένα εμπνευσμένο σόλο και δεχόμενος το (μονότονα επαναλαμβανόμενο) χειροκρότημα του κοινού στο τέλος του, είναι μόνο ένα μέρος της δουλειάς. Το άλλο έχει να κάνει με το πόσο καλά ακούς τους συμπαίχτες σου και πόσο ικανός είσαι να διαισθανθείς όχι μόνο την κειμενική ακολουθία της φράσης του, μα και τη συναισθηματική, καθώς και τη γενική δυναμική της στιγμής. Ήταν εξαιρετικό, ας πούμε, ένα παιχνίδι του Holland πάνω σ’ ένα σόλο του Harland ή το πόσο δίπλα υπήρξανε ορισμένες φορές οι Loueke και Potter, παρότι ακολουθούσαν διαφορετικές τροχιές.
90+ λεπτά υψηλού επιπέδου τζαζ, λοιπόν, σε μία πραγματικά δημιουργική συνύπαρξη. Νομίζω κανείς και καμιά δεν θα βγήκε στη Συγγρού με παράπονο…
{youtube}TjbLKCqxZnA{/youtube}
