Όταν ένα θρυλικό γκρουπ του «παλιού, καλού» thrash metal επισκέπτεται τη χώρα μας, είναι πάντοτε λόγος για πολλούς fans –πρώην, νυν και ...αεί– να ξαναθυμηθούν ποια ήταν εκείνα τα «μαγικά» συστατικά που κράτησαν άσβεστη τη δυνατή φλόγα της σκληρής μουσικής παραγωγής μέσα τους. Οι Flotsam & Jetsam ήδη μετράνε πάνω από 35 χρόνια στην πιάτσα, βετεράνοι γαρ, αν και έχουν αλλάξει ουκ ολίγα μέλη στη σύνθεσή τους μέχρι σήμερα. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν να ηχογραφούν, να περιοδεύουν και να προσφέρουν όσα μπορούν στο κοινό που τους ακολουθεί, κι ας πέρασαν τα χρόνια, με τα περισσότερα χαρακτηριστικά της φόρμας που υπηρετούν να μοιάζουν πια ξεπερασμένα ή και γραφικά.
Ό,τι κι αν ισχύει, το αθηναϊκό κοινό άρχισε να μαζεύεται από νωρίς το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στο ιστορικό Κύτταρο, για να τιμήσει τόσο τους αεικίνητους Aμερικάνους θρασάδες, όσο και τις εγχώριες μπάντες που κλήθηκαν να «ζεστάνουν» για εκείνους. Οι νεαροί Hailsteel ανέβηκαν λοιπόν στο πάλκο λίγο μετά τις 7.30 και προσέφεραν στο σχετικά λιγοστό κοινό ένα ενδεικτικό μισάωρο set ατόφιου, εκρηκτικού heavy metal, γεμάτο νεανική ενέργεια και μπρίο. Με πολλά κλασικά στοιχεία, ολίγον thrash παλαιάς κοπής, αλλά και αδιαφορώντας για την τεχνική τους ανεπάρκεια –περισσότερο λόγω του νεαρού της ηλικίας, πάντως– το κουαρτέτο τα έδωσε όλα, με ενθουσιασμό και κότσια έκδηλα, αποδεικνύοντας περίτρανα την αγάπη του για τους Iron Maiden και τους Judas Priest, σ' ένα χαρμάνι μεταλλικής κάψας, αλλά και ανυπομονησίας για πιο μεγάλα stages και crowds.
Σειρά είχαν έπειτα οι Desert Near The End, ένα δεμένο και ισοπεδωτικό στον ήχο του κουιντέτο με αγάπη στην αμερικάνικη σκηνή και ειδικά σε γκρουπ σαν τους Iced Earth. Ο ήχος μεστός και συμπαγής, η παρουσία επαγγελματική και εξωστρεφής: το ρυθμικό, μυσταγωγικό τους metal είχε τόσο τα κλασικά αμερικάνικα metal στοιχεία, αλλά και ψήγματα από τις πιο γκρουβάτες στιγμές των Rotting Christ. Αν και σύσσωμο το σχήμα προέβαλλε έναν απαράμιλλο επαγγελματισμό, εκείνος που ξεχώρισε με τη σαρωτική του παρουσία και τις ακροβατικές φωνητικές του ικανότητες ήταν ο τραγουδιστής τους Αλέξανδρος Παπανδρέου, ο οποίος και παρέσυρε με σχετική άνεση το κοινό στο «λίκνισμα του αυχένα», αποσπώντας κάτι παραπάνω από θετικές επευφημίες. Μεγάλη στιγμή του set το "Point Οf Νo Return", το οποίο διαθέτει, όπως πληροφορηθήκαμε, και βιντεοκλίπ.
Ακολούθησαν οι ιστορικοί Memorain, που, στιβαροί σαν καταπέλτες από ατσάλι, εισήλθαν στο support set τους δυνατά και απροειδοποίητα. Η ιστορία τους και οι εκλεκτικές συγγένειες με το αμερικάνικο thrash (Megadeth, ευρύτερη Bay Area) είναι εγγενώς αποτυπωμένες στα βασικά χαρακτηριστικά του δικού τους ήχου, που συχνά θύμιζε τους Exodus. Με ξεχωριστή λοιπόν άνεση, ο τραγουδιστής Βαγγέλης Κολιός –ο οποίος άνετα θα στεκόταν και σε ένα γκρουπ πιο κοντά στoυς Pantera– κράτησε την εμπροσθοφυλακή σε μία ξυραφάτη και αιχμηρή ρότα. Ο ντράμερ Steve Barsam, πάλι, αν και γενικά εντυπωσιακός, φάνηκε να αντιμετωπίζει τεχνικά προβλήματα, ενώ οι ισορροπίες στον ήχο έμοιαζαν να χάνονται και να επανέρχονται, καθώς το γκρουπ προσπαθούσε να βρει τον καλό του εαυτό. Μέχρι το 3ο-4ο κομμάτι, πάντως, όλα μπήκαν σε μια σειρά, με τους Memorain να δείχνουν ότι πλέον βρίσκουν πατήματα σε μία ακόμα πιο τεχνική κατεύθυνση συγκριτικά με το παρελθόν, η οποία μπορεί να τους οδηγήσει σε νέες συνθέσεις ακόμα πιο ρηξικέλευθες.
Με μία παραγωγή πολύ καλολαδωμένη, οι Flotsam & Jetsam ανέβηκαν στη σκηνή του Κυττάρου 20 λεπτά μετά τις 10, επιδεικνύοντας απαράμιλλη συνέπεια στην τραγουδοποιία τους: κοινώς, το «μάτωσαν» το καναβάτσο, έχοντας κι αυτοί τους Maiden και τους Priest ως κληρονομιά και παρακαταθήκη.
Με τα πιο παλιά tracks να διαθέτουν ανυπολόγιστη στιβαρότητα και τα ρυθμικά riff να παίρνουν κεφάλια, μας πρόσφεραν 90 λεπτά επιθετικού metal από το παρελθόν, όντας ακούραστοι, εξαιρετικοί και σαφείς στα παιξίματά τους. Η όλη ενέργεια ήταν όμορφη, τα νεότερα μέλη έμοιαζαν λες και βρίσκονταν με τους παλαίμαχους από την αρχή της μπάντας και τα χαμόγελα υπήρξαν αρκετά –τόσο πάνω, όσο και κάτω από τη σκηνή.
Στη διάρκεια του set, οι Flotsam & Jetsam πέρασαν τόσο από τα ηχοχρώματα και τις συνταγές των Slayer, όσο και από τα αιχμηρά ρυθμικά των Anthrax και των Sacred Reich. Παρ' όλο μάλιστα που ίσως και να τους χαρακτήριζε κανείς «ξεπερασμένους» –σε σχέση λ.χ. με σύγχρονα ονόματα σαν τους Meshuggah ή τους Gojira– γινόταν σαφές πως είναι περιπτώσεις σαν και τη δική τους που έχουν δώσει τα φώτα σε όλους τους σπουδαίους του σήμερα.
Έτσι, με δισολίες χρωματικές, εκρηκτική ενέργεια και εξαιρετικές αντοχές, οι Flotsam & Jetsam παρέδωσαν σεμινάριο για το πώς να κάνεις κάτι που αγαπάς με διάρκεια και ποιότητα, δίχως να σε νοιάζει το hype ή η εκάστοτε μόδα της μουσικής βιομηχανίας. Τουλάχιστον ο χρόνος και η αγάπη κάποιου κόσμου, τελικά σε δικαιώνει.
{youtube}Q20PgF0d7-E{/youtube}
