Θεσσαλονίκη (Principal), 21 Απριλίου
του Στέργιου Κοράνα
Είναι βέβαια γεγονός ότι ο Sivert Høyem είναι καλλιτέχνης (πολύ) αγαπητός στα μέρη μας, αλλά ομολογώ ότι τέτοια προσέλευση, δεν την περίμενα. Αφενός, λόγω τιμής του εισιτηρίου: άκουσα αρκετά παράπονα, πως ήταν ακριβό· αφετέρου, η συναυλία γινόταν καθημερινή. Όμως ο κόσμος προφανώς δεν πτοήθηκε κι έτσι το Principal είχε γεμίσει ήδη από το ξεκίνημα του support –χώρια τον κόσμο που ήρθε στη συνέχεια. Ως αποτέλεσμα, γέμισε ασφυκτικά, σε ένα ξεκάθαρο sold out. Σκέφτηκα μάλιστα ότι ευτυχώς ήταν μία από τελευταίες συναυλίες της σαιζόν σε κλειστό χώρο, καθώς πλέον η ζέστη αρχίζει και γίνεται ανυπόφορη, μην ευνοώντας τέτοιες ογκώδεις συγκεντρώσεις κοινού.
Τη βραδιά άνοιξε το Karamazov Project του Πάνου Πανταζόπουλου, ο οποίος έπαιξε για ένα σαραντάλεπτο περίπου, σε μια σόλο εμφάνιση. Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που δεν μου φάνηκαν αδιάφορες οι μουσικές του, η επί σκηνής παρουσία του δεν πέτυχε να με ενθουσιάσει. Επιφυλάσσομαι όμως, καθώς δεν τον είχα ξανακούσει μέχρι σήμερα –ένα δεύτερο «τεστ» θα βγάλει πιο σίγουρα αποτελέσματα.
Ο Νορβηγός πρωταγωνιστής της βραδιάς εμφανίστηκε κάπου στις 22.30 και τον υποδεχτήκαμε με περίσσειο ενθουσιασμό. Ο Sivert Høyem σε κερδίζει άλλωστε συνήθως με το που βγαίνει στη σκηνή: με το πάντα στυλάτο ντύσιμό του, με τον θερμό του χαιρετισμό, με την κίνησή του. Όταν δε αρχίζει και να τραγουδά, απλά μαγνητίζει. Όσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος κι αν είναι κάποιος, δεν θέλει να φύγει αν δεν τελειώσει η συναυλία. Στο Principal ήρθε μάλιστα και πλαισιωμένος από πολύ καλούς μουσικούς, οι οποίοι απέδωσαν τα κομμάτια στο ακέραιο. Έτσι, η κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα του live έφυγε νερό, διέθετε πολύ καλό ρυθμό και δεν υπήρχε περίπτωση να βαρεθεί κανείς, πουθενά.
Το ρεπερτόριο πολύ καλό και μοιρασμένο ομοιόμορφα, με λίγα μεν τραγούδια από Madrugada και λίγη παραπάνω έμφαση στο πρόσφατο άλμπουμ Lioness. Τα κομμάτια από το τελευταίο μου άρεσαν αρκετά, παρεμπιπτόντως. Αν μου έκανε τη χάρη ο Sivert να κολλήσει κάπου και το “Vocal” από το Industrial Silence, θα ήμουν τρισευτυχισμένος –αλλά, πραγματικά, δεν σήκωνε παράπονα η setlist.
Ο κόσμος, όπως προείπα, πάρα πολύς και όλων των ηλικιών (μέχρι 50) και αποχρώσεων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Høyem προσελκύει ετερόκλητο κοινό και το αξίζει και με το παραπάνω αυτό. Μην το παρακάνετε όμως με τα smartphones, αγαπητοί θεατές. Το μόνο δηλαδή πράγμα που με χάλασε από όλη τη βραδιά, ήταν που έβγαλα το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας με ...οπίσθιο φωτισμό και μάλιστα έντονο, από τα φλας των κινητών. Έτσι κι αλλιώς δεν βγάζετε και κορυφαίες φωτογραφίες ρε παιδιά (με τέτοιο αισθητήρα και χωρίς οπτικό ζουμ, μην περιμένετε θαύματα), τουλάχιστον μην καταστρέφετε και τη διάθεση των υπολοίπων.
Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, ήταν μια όμορφη βραδιά με έναν πολύ ταλαντούχο μουσικό, ο οποίος έκανε εξαιρετική εμφάνιση. Δεν νομίζω να έφυγε ένας από το Principal που να μην πέρασε καλά. Ευχαριστούμε Sivert, εις το επανιδείν!
Αθήνα (Piraeus 117 Academy), 23 Απριλίου
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Αγάπη και αφοσίωση! Αυτές οι δύο λέξεις φτάνουν και περισσεύουν για να χαρακτηρίσουν τη σχέση και τα συναισθήματα του ελληνικού κοινού για τον Sivert Høyem. Μια σχέση που ξεκίνησε πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν οι Madrugada –στο απόγειό τους, τότε– πέρασαν από το αγαπημένο Ρόδον και η τέχνη τους άφησε ανεξίτηλο το σημάδι σε όσους τυχερούς βρέθηκαν εκεί. Αιχμή του δόρατος, φυσικά, η μοναδική χροιά της φωνής του Høyem, η οποία μας στοίχειωσε για πάντα εκείνη τη νύχτα, τραγουδώντας για φόβους, λύπες, αγωνίες και λυτρώσεις.
Μπορεί βέβαια η μπαντάρα εκείνη να μην υπάρχει πια, ωστόσο ο ιθύνων νους είναι ακόμα εδώ, για να μας ξαναπάει σε παλιούς τόπους «εγκλημάτων», μα και για να μας δείξει νέους και εξίσου όμορφους. Κι αν αναρωτιέστε για το ποιον αφορούν ακόμα αυτά, μπορείτε να ρωτήσετε εκείνους τους πάρα πολλούς, όσους με δύο εμφατικά sold-out στο Piraeus 117 Academy απέδειξαν ότι, ακόμα και στις ημέρες της εφήμερης ακρόασης και του υπερκαταναλωτικού streaming, οι αληθινές αγάπες αντέχουν και βρίσκουν τόπο να αναπνεύσουν.
Προάγγελος αυτής της αθηναϊκής επιστροφής του Νορβηγού, ο Σπετσιώτης τραγουδοποιός Άγγελος Κυπριανός, που δραστηριοποιείται ως Remi & The Road: ένας αυθεντικός εκφραστής της folk/country μουσικής, μα κι ένας street artist (κυριολεκτικά), μιας και βασική πηγή έμπνευσής του είναι τα χιλιόμετρα και οι εμπειρίες που έχει καταγράψει όπου Γης. Στην αρχή αρκετοί δεν αντιλήφθηκαν καν ότι ανέβηκε στη σκηνή. Κι όμως, λίγα λεπτά αργότερα, κατάφερε απλά με την κιθάρα του να καθηλώσει το ήδη τιγκαρισμένο Piraeus Academy, χάρη στις καθαρές του μελωδίες, την απολύτως συμβατή με το είδος φωνή του και την επικοινωνιακή του άνεση.
Στη setlist, οι δικές του όμορφες συνθέσεις εναλλάσσονταν με διασκευές σε μια γκάμα καλλιτεχνών, η οποία ξεκινούσε από τους Radiohead και τελείωνε στη Dolly Parton –χωρίς όμως να τίποτα ν' ακουστεί παράταιρο. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν παραπάνω από θετική και ενδεχομένως αυτές οι εμφανίσεις στο πλάι του Høyem να γίνουν αφορμή για να λάβει την αναγνώριση που του αναλογεί. Θα είναι δίκαιη, γιατί και στην εξάχορδη «μιλάει» και ξεκάθαρο καλλιτεχνικό όραμα διαθέτει.
Setlist
Where have I wronged you?
Save your soul
Jolene [διασκευή σε Dolly Parton]
Grace
I wait for you
Street Spirit (Fade Out) [διασκευή σε Radiohead]
I dreamt about this
Ring of Fire [διασκευή σε Johnny Cash]
Love me
Μισή ώρα αργότερα, κι ενώ στον χώρο οι «συγγνώμες» για τα πατήματα και τα σκουντήματα ελέω συνωστισμού έδιναν και έπαιρναν, στη σκηνή εμφανίστηκαν η αέρινη φιγούρα του Høyem και οι τέσσερις συνοδοιπόροι του. Οι πρώτες νότες του “Lioness” πνίγηκαν μέσα στους αλαλαγμούς του πλήθους, που αμέσως παρασύρθηκε από το γκαζωμένο μπάσιμο της μπάντας. Μετά από τέσσερις up-tempo συνθέσεις, οι οποίες μας έβαλαν για τα καλά στην πρίζα, οι τόνοι κατέβηκαν για χάρη του μποέμ “What’s On Your Mind?” κι αυτή η πρώτη αναφορά στους Madrugada έγινε αιτία για το πρώτο από τα πολλά sing-along περιστατικά της βραδιάς. Είπαμε, οι αγάπες δεν κρύβονται…
Η συνέχεια ήταν πολύ κοντά στα ζητούμενα του κοινού, αφού ο Sivert έκανε πλήρη αναδρομή στη δισκογραφία του, έτσι που η setlist να ικανοποιεί τις περισσότερες ...παραγγελιές! Οι δε εκτελέσεις ήταν λαμπρές, καθώς πέραν του πρωταγωνιστή που μας μετέδιδε ενέργεια με κάθε του κίνηση, οι μουσικοί που τον περιστοίχιζαν –με αρχηγό τον πολυοργανίστα Christer Knutsen– αποδείχθηκαν και ικανοί και κυρίως πολύ δεμένοι μεταξύ τους.
Τα συναισθήματα συνεχώς εναλλάσσονταν, καθώς ο Νορβηγός άλλοτε μας εξομολογούταν την αγάπη του με το “Honey Bee” και άλλοτε μας ζήταγε να ενώσουμε την κραυγή μας για το ανθρώπινο δράμα που συνεπάγονται ο πόλεμος και η προσφυγιά, με το συνταρακτικό “Prisoner Of The Road”. Τη μία μας άφηνε ξένοιαστους, να βουτήξουμε στα βάθη του “Into The Sea” και ύστερα μας εγκλώβιζε στο κλειστοφοβικό “Gorlitzer Park”. Λίγο πάντως πριν το πρώτο κλείσιμο ξεδώσαμε, ρίχνοντάς το έξω με το λυτρωτικό “Give It A Whirl”, ενώ στα καπάκια σταθήκαμε να αναπολήσουμε κάτι από την παλιά μαγεία –“Majesty” γαρ– η οποία εξακολουθεί όμως να ζει ανάμεσά μας, όπως απέδειξε το νέο (μα ήδη «κλασικό»;) “Sleepwalking Man”.
Μετά από ένα τέτοιο «ταξίδι», τίποτα λιγότερο από μια εκτεταμένη αποθέωση δεν άξιζε για τον κυβερνήτη Høyem και την παρέα του, οι οποίοι ανταπέδωσαν, επιστρέφοντας για δύο ακόμα περάσματα από τη δισκογραφία των Madrugada (“Electric”, “The Kids Are On High Street”) και το αγαπημένο “Moon Landing”.
Για ακόμα μία φορά, λοιπόν, η σκανδιναβική εσωστρέφεια του Høyem ήρθε και κούμπωσε ιδανικά στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, για να μας αφήσει πίσω με αισθήματα πληρότητας και ικανοποίησης. Μαζί, απέδειξε και πάλι πώς, ακόμα και στις μέρες του απόλυτου θριάμβου της μαζικής κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική και η τέχνη γενικότερα αποτελούν το ασφαλέστερο μέσο ουσιαστικής επικοινωνίας, ακόμα και μεταξύ των πιο «αταίριαστων» υπάρξεων.
Στο επανιδείν σύντροφε Sivert και ως τότε μη σταματάς να κάνεις τις μέρες μας (και ακόμα περισσότερο τις νύχτες μας) τόσο γοητευτικά σκοτεινές…
Setlist
Lioness
Black & Gold
Empty House
Lost at Sea
What's on Your Mind?
Where is my moon
Honey Bee
Prisoner of the Road
Into the Sea
V-O-I-D
The Boss Bossa Nova
Görlitzer Park
Give It a Whirl
Majesty
Sleepwalking Man
Encore:
Electric
The Kids Are on High Street
Moon Landing
{youtube}kw2zsw47H_0{/youtube}
