Σε μια εποχή που η επίσημη δισκογραφία διατηρεί έναν σχεδόν διακοσμητικό ρόλο στο κομμάτι του χτισίματος νέων ονομάτων στο ελληνικό κοινό, υπάρχουν και πετυχημένες περιπτώσεις, οι οποίες προκύπτουν συμπωματικά. Η νεαρή Kovacs ανήκει στις περιπτώσεις αυτές, διαθέτοντας ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που «κουμπώνει» στα αυτιά των Ελλήνων ακροατών κάθε ηλικίας –ειδικά όσων δεν θα χολοσκάσουν κιόλας για να έχουν μια καλή επαφή με την επικαιρότητα.
Αν και όλα δείχνουν ότι η τραγουδίστρια από την Ολλανδία θα είναι μια πολύ συχνή επισκέπτρια στα μέρη μας, στη σκηνή του ομολογουμένως ωραίου και λειτουργικού χώρου στο 117 της Πειραιώς, έδειξε ότι διαθέτει καλαισθησία και ποιότητα. Σε βαθμό που δεν σου επέτρεπε να ασχοληθείς με το να βρεις ψεγάδια: αφηνόσουν να απολαύσεις μια έξυπνη και ικανή performer, η οποία δεν ζορίζεται για να χρησιμοποιεί καλά τη φωνή της.
Τη βραδιά του Σαββάτου στο Piraeus 117 Academy άνοιξε η Angelika Dusk, η οποία φάνηκε σαφώς βελτιωμένη σε σύγκριση με παλιότερες συναυλίες της, αλλά και περισσότερη εξοικειωμένη με τις απαιτήσεις του κόσμου. Δεν επαναπαύεται νομίζω σε εύκολες εμφανίσεις και δεν σταματάει να δουλεύει –και γιατί να το κάνει, όταν υπάρχει κοινό που τη χειροκροτεί τόσο γενναιόδωρα;
Όσο για το κυρίως πιάτο της βραδιάς, το σίγουρο είναι ότι δεν υπήρξε ένας θεατής που να απογοητεύτηκε για κάποιον λόγο από την εμφάνιση και την εντιμότητα της παρουσίας της Kovacs, η οποία είχε μια ωραία συμπεριφορά στη σκηνή και μια ομορφιά που τη διαχειρίστηκε με πολύ ασυνήθιστο τρόπο. Τραγούδια όπως το "Whiskey Αnd Fun", το "50 Shades Οf Black", το "Night Οf Τhe Nights", το "My Love" (φυσικά) και το "Diggin", καταφέρνουν και ακουμπάνε νευρώνες του κοινού, με αποτέλεσμα να αντιδρούν πολύ έντονα.
Το έβλεπες άλλωστε και στις πίσω σειρές, όπου όλοι είχαν συντονιστεί σε έναν εσωστρεφή χορό, σε απόλυτη επαφή με τη μπάντα της Kovacs, η οποία με τη σειρά της έδειχνε να απολαμβάνει κάθε λεπτό: χωρίς μικροκινήσεις, μα και δίχως τη χαλαρότητα εκείνη που συνήθως προδίδει επαγγελματική αγγαρεία.
Η καλογυαλισμένη jazzy pop της Kovacs θέτει λοιπόν σαν προτεραιότητα την ευκολία της οικειότητας και τα μελαγχολικά λικνίσματα, ενώ σφιχταγγαλιάζεται με την ψυχαγωγική πλευρά της «σκοτεινιάς». Το κάνει καλά και πάνω στη σκηνή, παριστάνοντας είτε το αγρίμι της παρανοημένης φαντασίας της, είτε την εκκολαπτόμενη ντίβα που θέλει να γράψει ιστορία, αλλά είναι ακόμα εγκλωβισμένη σε περιορισμένο κοινό –αν βέβαια θεωρούνται περιορισμένο κοινό οι ακροατές αυτοί που δεν θα χολοσκάσουν για να έχουν μια καλή επαφή με όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα.
{youtube}57YRrgOtr2c{/youtube}
