Το γιατί δεν είχαν έρθει τόσα χρόνια στην Ελλάδα οι Hammerfall, παραμένει μυστήριο. Μέχρι και ο τραγουδιστής τους, Joacim Cans, αναρωτήθηκε κατά τη διάρκεια της συναυλίας στο Fuzz, δίχως κι αυτός να έχει μια πειστική απάντηση.
Η προηγούμενή τους πάντως εμφάνιση, πριν από 18 χρόνια (ως support στους Gamma Ray), έχει χαραχθεί στη συναυλιακή μας ιστορία, τόσο για την περιβόητη βουτιά του Kai Hansen σχεδόν από τον εξώστη του Ρόδον, όσο και γιατί τότε οι Hammerfall είχαν μόλις κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους Glory To The Brave, που έκανε μεγάλο ντόρο, σε μια εποχή που το παραδοσιακό heavy metal δεν ζούσε και τις καλύτερες στιγμές του. Κανένας από τους μεταγενέστερους δίσκους των Σουηδών δεν μπόρεσε όμως να το ξεπεράσει, με αποτέλεσμα, λίγες μέρες πριν το live, ν' ακούς διάφορες συζητήσεις για το πόσα τραγούδια θα έπαιζαν από αυτό και εάν θα αλλάξουν τη setlist, λόγω του τόσου καιρού που είχαν να έρθουν στην Ελλάδα.
Στις 20:30 υπήρχε κόσμος συγκεντρωμένος στο κάτω μέρος του Fuzz ενώ λίγο μετά άνοιξε και ο εξώστης, λόγω αυξημένης προσέλευσης: πάνω από 800 άτομα μαζεύτηκαν τελικά για τους Hammerfall. Αλλά η βραδιά ξεκίνησε με τους Ιταλούς folk/power metallers Elvenking, οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει 8 άλμπουμ μέχρι σήμερα, με πιο πρόσφατο το περσινό The Pagan Manifesto. Καθώς δε αυτή ήταν και η πρώτη τους συναυλία στη χώρα μας, είχαν στη διάθεσή τους 1 ώρα για να παρουσιάσουν τα τραγούδια τους.
Στην αρχή, αυτό το folk/power που παίζουν είχε πράγματι κάποιο ενδιαφέρον. Όμως οι πόζες του τραγουδιστή Damnagoras, το συνεχές ...φτιάξιμο του μαλλιού του ανά 2 κομμάτια, καθώς και τα ίδια τα τραγούδια τους –που δεν έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση– κάπου με κούρασαν, προσωπικά. Πάντως, για να είμαι δίκαιος, είδα κόσμο που τους γνώριζε και γούσταρε αυτό που παρουσίασαν· αρκετοί δε εξέφρασαν την επιθυμία να τους δούνε ξανά από τα μέρη μας.
Set list Elvenking
The Manifesto/The Scythe/I Am The Monster/Runereader/Elvenlegions/Pagan Revolution/Grandier’s Funeral Pyre/The Wanderer/Moonbeam Stone Circle/The Divided Heart/Neverending Nights/The Loser
Συζητώντας με Έλληνα μουσικό πριν από αρκετό καιρό, μου είπε με νόημα ότι το Fuzz έχει κάποια θεματάκια με τον ήχο, αλλά, εάν «είναι μάγκας» ο ηχολήπτης, όλα φτιάχνονται. Δεν έχω ξεχάσει αυτήν την κουβέντα, στους Hammerfall όμως ώρες-ώρες αναρωτιόμουν εάν άκουγα CD, καθώς ο ήχος ήταν πεντακάθαρος· προσπαθούσα μάλιστα να θυμηθώ πόσο καιρό είχα ν' ακούσω τόσο καλό ήχο στο συγκεκριμένο club. Οι Σουηδοί είχαν εντωμεταξύ ξεκινήσει με το “Hector’s Hymn” από τον τελευταίο δίσκο τους (r)Evolution και από το πρώτο λεπτό του live ένιωθες λες και βρισκόσουν στα 1990s, σε κάποιο club κάπου στην Μάρνης.
Θέλεις mosh-pit; Υπήρχε! Τον κόσμο να τραγουδάει όλα τα κομμάτια; Το είχες. Crowd surfing; Έγινε κι αυτό! Τους κιθαρίστες μαζί με τον μπασίστα στη χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν οι Judas Priest (και όχι μόνο); Ιδρώτα και πώρωση πάνω και κάτω από τη σκηνή; Όλα αυτά υπήρχαν και με το παραπάνω. Έβλεπες μια καλοκουρδισμένη μηχανή να προσφέρει απλόχερα αυτό που ξέρει καλύτερα: heavy metal, με μοναδικά «συστατικά» φωνή, κιθάρες, μπάσο, ντραμς. Το είπε άλλωστε και ο Joacim Cans, ότι καλά και άγια τα εντυπωσιακά φώτα, οι φωτιές και τα λοιπά, μα όσο κρατάει το μικρόφωνο στα χέρια του δεν θέλει κάτι άλλο –και είχε δίκιο. Ένα δικό του «oh-oh» ήταν ικανό να ξεσηκώσει όλο το Fuzz, ενώ όσον αφορά τη φωνή του ήταν (όπως προείπα) λες κι έπαιζε CD.
Ακούσαμε τουλάχιστον ένα τραγούδι από όλες τις κυκλοφορίες τους, με τον κόσμο να δείχνει το ίδιο εκδηλωτικός σε κάθε επιλογή του set. Ο Cans ρώτησε σε κάποιο σημείο πόσοι από εμάς είχαμε πάει στην πρώτη τους συναυλία, πίσω στο 1997. Τα χεράκια που σηκώθηκαν πρέπει να ήταν περισσότερα από τα 25 που μέτρησε ο ίδιος. Επειδή όμως ήταν εκείνος που είχε το μικρόφωνο –και μπορούσε επομένως να κάνει ό,τι θέλει– πάρε και μια διασκευή στο “Child Of Τhe Damned” των Warlord, δωράκι για την Αθήνα!
Άλλες ωραίες στιγμές ήταν ο τρόπος με τον οποίον ο Pontus Norgren «διαολόστειλε» τον Cans για να παίξουν το “400 Meter Medley”, η φωσφοριζέ κιθάρα-σφυρί του Oscar Dronjak στο “Let Τhe Hammer Fall”, τα μπλουζάκια που άλλαζε ο τελευταίος για να βγει τελικά στο encore γυμνός από τη μέση και πάνω, καθώς και όλες οι πόζες των υπόλοιπων. Δίχως λοιπόν να το πολυκαταλάβουμε, είχαν συμπληρωθεί περίπου 75 λεπτά εμφάνισης και το γκρουπ μας καληνύχτισε μετά το “Hammerfall”. Φυσικά είχε κι άλλο, με το "Templars Of Steel", το "Bushido" και την επιτυχία "Hearts On Fire” ως κατάληξη του encore, με τη συναυλία να τελειώνει περίπου στα 95 λεπτά. Βασικά, ήθελα κι άλλο! Εάν μάλιστα ήταν Παρασκευή ή Σαββάτο, μπορεί και να έλεγα κάτι του στυλ «οι Saxon/Accept παίζουν 2 ώρες τουλάχιστον». Όμως για Κυριακή καλά ήταν, ώστε να προλάβει και το κοινό τα τελευταία δρομολόγια –μιας και η ώρα είχε φτάσει 23:40.
Η εμφάνιση των Hammerfall στην Αθήνα ήταν και η τελευταία της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Το πρόγραμμα έχει τώρα ξεκούραση, Star Wars για τον Oscar Dronjak και κλείσιμο στο στούντιο για την επόμενη δουλειά τους, που πιστεύουν ότι θα είναι έτοιμη περίπου τον Δεκέμβριο. Μετά από μια τέτοια εμφάνιση και τέτοια ανταπόκριση, ελπίζω ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα.
Setlist
Hector's Hymn
Any Means Necessary
Renegade
Blood Bound
Heeding Τhe Call
Let the Hammer Fall
Live Life Loud
400 Meter Medley
Threshold
Last Man Standing
Glory To The Brave
Child Of Τhe Damned (διασκευή Warlord)
Hammerfall
encore:
Templars Of Steel
Bushido
Hearts On Fire
{youtube}AzUoTc5X9sM{/youtube}
