Το συναυλιακό μενού του Σαββάτου είχε να προσφέρει πολλές και ενδιαφέρουσες επιλογές. Αν νομίζετε όμως πως κάτι τέτοιο θα θόλωνε την πυξίδα των πιστών ακολούθων των A Place To Bury Strangers, τότε θα έπρεπε να είχατε βρεθεί στο Gagarin, ώστε να διαπιστώνατε πως κάθε άλλο παρά αυτό συνέβη. Μπορεί να μην είδαμε τη λαοθάλασσα που μαζεύτηκε πρόσφατα στον ίδιο χώρο για τους Goat, αλλά το θορυβώδες τρίο κατάφερε να συσπειρώσει τους σκληροπυρηνικούς του fans, μq και κάποιους παραπάνω –όσους ίσως δεν είχαν απολαύσει τους Νεοϋορκέζους σε κάποια από τις προηγούμενες (τρεις, αν δεν έχω χάσει το μέτρημα) επισκέψεις τους στη χώρα μας.
Πριν τα κιθαριστικά τους κύματα πλημμυρίσουν τον χώρο, στη σκηνή βγήκε (ακριβώς στις 22.00) το συμπαθές τρίο των –επίσης Νεοϋρκέζων– Grooms. Ακόμη κι αν δεν γνώριζε κάποιος την ύπαρξή τους ή το γεγονός πως φέτος κυκλοφόρησαν τον 4ο τους δίσκο (αλλά και μια live ηχογράφηση, μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της βραδιάς), το t-shirt του μπασίστα με το logo των Ride έλυσε άμεσα αρκετές απορίες, χωρίς την ανάγκη μουσικής υπόκρουσης. Βέβαια οι Grooms φάνηκαν αρκετά έξυπνοι ώστε να γεμίσουν τη 40λεπτη εμφάνισή τους κυρίως με κομμάτια από τις τρεις προηγούμενες δουλειές τους, οι οποίες μοιράζονται, σε επίπεδο ενέργειας και εκρηκτικότητας, περισσότερα κοινά με τους A Place To Bury Strangers.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει πάντως πόσο χρόνο αφιέρωσα στη φετινή τους κυκλοφορία Comb The Feelings Through Your Hair, μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου, προς το φινάλε του support set, να σιγομουρμουράει στίχους από όσα τραγούδια μας έπαιξαν μέσα από αυτήν. Κάπως έτσι, λοιπόν, μας παρέδωσε στο βασικό όνομα το σχήμα από το Μπρούκλιν: μετατρέποντας τα φαινομενικά άνευρα και εσωστρεφή "Comb Your Feeling Through Your Hair", "Cross Off" και "Bed Version" σε συναισθηματές προσκλήσεις για χορό, που θα συνεχιζόταν αναμενόμενα και στο επόμενο στάδιο της βραδιάς. Οι Grooms άρεσαν λοιπόν και επευφημήθηκαν έντονα από το ελληνικό κοινό για τα μικρόβια ευδιαθεσίας με τα οποία μας εμβολίασαν.
Δεν ξέρω αν οι φίλοι των A Place To Bury Strangers μου φάνηκαν τόσο cool γιατί ντύθηκαν αναλόγως στο καθιερωμένο ραντεβού με το αγαπημένο τους συγκρότημα ή γιατί όντως έτσι είναι, αλλά, όπως και να 'χει, ο υποψιασμένος κόσμος που κατέφθανε στο Gagarin φαινόταν έτοιμος να δοθεί σε μια οικεία, άρα και ασφαλή, εμπειρία εκτόνωσης. Ανάμεσα σε αυτόν εντόπισα και πολλά ζευγαράκια, τα οποία τραγουδούσαν μάλιστα μαζί τα αγαπημένα τους κομμάτια, δίνοντας την εντύπωση πως, ίσως, είχαν γνωριστεί σε κάποια από τις προηγούμενες συναυλίες της μπάντας –οπότε και αναβίωναν «εκείνη την υπέροχη βραδιά». Οπωσδήποτε όμορφη εικόνα, μα και διαφορετική από τις υπόλοιπες, για να χαζέψεις ανάμεσα στον χορό.
Σαν φίλοι από τα παλιά, οι Αμερικάνοι μας χαιρέτησαν στο ξαναντάμωμά μας και, αποφασισμένοι να μας σφυροκοπήσουν, ξεκίνησαν με το “Ocean” –ένα από τα πρώτα σπουδαία κομμάτια της πορείας τους. Στα εναρκτήρια της καρέ, την παράσταση την είχαμε ξαναζήσει: η γνωστή πηγαία εκρηκτικότητα, η επιδημική τους αύρα για κοπάνημα με δυσδιάκριτες κλιμακώσεις και κορυφώσεις, κομμάτια γνώριμα με τα οποία κι έχουμε ξαναχορέψει με το ίδιο (ίσως και περισσότερο, στο παρελθόν) πάθος. Το σκηνικό δεν προβλημάτισε πάντως το κοινό, άλλωστε γι' αυτό ακριβώς είχε έρθει· και όσο η μπάντα απέφευγε να παρουσιάσει τη νέα, μετριότατη κυκλοφορία της, όλοι έμεναν ευχαριστημένοι. Όταν δε τα “Deadbeat” και “Missing You” μπήκαν στο παιχνίδι, επιστρέψαμε στο 2009.
Βέβαια, με τους A Place To Bury Strangers πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος να χορέψει κανείς τόσο πολύ στα πρώτα λεπτά, ώστε να μην έχει δυνάμεις κατόπιν για το τέλος, όπου τα live περνάνε πια σε άλλες διαστάσεις χτυπήματος. Ευτυχώς –και δυστυχώς– η σκέψη για έξυπνη κατανομή των δυνάμεων δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει πράξη, καθώς, όσο προχώραγε το set, τα πράγματα χαλάρωσαν και οι ρυθμοί ελαφρώς έπεσαν. Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και οι ίδιοι, έχοντας ξεκινήσει να παίζουν μία σειρά από τα τελευταία τους τραγούδια· καλώς ή κακώς, το κοινό έδειξε να μην τα έχει αγαπήσει και τόσο.
Όλα άλλαξαν όμως όταν η τριάδα αποφάσισε να στήσει το δικό της πάρτι στον κέντρο αριστερά χώρο των θεατών. Ο Robi Gonzalez παράτησε δηλαδή τα ντραμς στη σκηνή και κουβάλησε μαζί την κονσόλα του, σταματώντας μέσα στο μπουλούκι του κοινού, το οποίο και του άνοιξε χώρο. Το κάλεσμά του ακολούθησαν και οι Oliver Ackermann & Dion Lunadon, οπότε ξαφνικά έβλεπες τον κόσμο να προσπαθεί να κρυφοκοιτάξει μέσα από τις σωματικές κλειδαρότρυπες, για να δει τι συνέβαινε εκεί, ανάμεσα στον χαμό. Κάπως έτσι, οι A Place To Bury Strangers έστησαν ένα ιδιωτικό shoegaze/dubstep πάρτυ, το οποίο και τράβηξε σαν μαγνήτης όσους παρευρισκόμενους στο Gagarin στέκονταν κοντά σ' εκείνο το σημείο: όλοι ήθελαν να γίνουν μέλη αυτής της μυστικής, χορευτικής λέσχης.
Όταν στη συνέχεια επέστρεψαν στη σκηνή, οι Νεοϋορκέζοι ήξεραν ακριβώς τον τρόπο για να ισχυροποιήσουν τον πανικό που είχε μόλις προκαλέσει το ευρηματικό τους plot twist. Έχτισαν λοιπόν υπομονετικά την κορύφωση του live, που ήρθε με τον προσωπικό τους ύμνο "I Lived My Life Τo Stand Ιn Τhe Shadow Οf Your Heart". Και, όπως ήταν λογικό, το χάος άρχισε να εξαπλώνεται παντού –σαν μαζική υστερία: mosh pits σε χρόνο ρεκορ, κιθάρες να περιστρέφονται στον αέρα, ασημένιοι προβολείς να δημιουργούν παραισθήσεις και να επιταχύνουν την παραγωγή αδρεναλίνης. Και η μπάντα να φεύγει ηρωικά, ακριβώς τη στιγμή που έπιασε την κορυφή της.
Μπορεί λοιπόν κάθε τους κυκλοφορία να είναι πλέον πιο αδύναμη από την προηγούμενη, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά πως, ό,τι και να γίνει, θα έχουν πάντα τις συναυλίες. Εκεί, οι A Place To Bury Strangers δεν αστειεύονται ποτέ.
{youtube}4710aJPnKoI{/youtube}
