Κάθε νέο είδος μουσικής οφείλει να δείξει ότι αντέχει στον χρόνο. Δεν συμβαίνει όμως πάντα. Κάποια είδη δηλαδή αποδεικνύονται απλά μπαλόνια κι αντέχουν λίγο μόνο μέχρι να σκάσουν, κάποια μένουν κλασικά και κάποια άλλα αργοσβήνουν, έχοντας όμως στην πορεία δημιουργήσει έναν δυνατό πυρήνα ακροατών.
Στην τελευταία κατηγορία εντάσσω τη dark wave σκηνή του ευρύτερου post-punk ρεύματος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν πάρα πολύ δημοφιλής, με τεράστιο αριθμό οπαδών –αν όχι ανά τον κόσμο, σίγουρα στην Ευρώπη· και στάθηκε επάξια στο ύψος της μέχρι περίπου τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν κι άρχισε να παρακμάζει. Από τότε έχουν αλλάξει άρδην τα μουσικά trends και ο νέος κόσμος δεν ταυτίζεται εύκολα με τέτοια είδη, ούτε και τα ασπάζεται πια. Να όμως που ένα νεαρό σε ηλικία ντουέτο, που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, ήρθε για να αποτελέσει την εξαίρεση και να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Έπρεπε να πάω μέχρι τη Death Disco για να αντιληφθώ πόσο καλά υπηρετούν οι Lebanon Hanover ένα είδος μουσικής που τείνει να σβήσει.
Το μαγαζί άνοιξε τις πόρτες του στις 22:00 και μία ώρα αργότερα ήταν γεμάτο, με περίπου 80 άτομα μέσα. Με την προσέλευση λοιπόν σε ικανοποιητικά επίπεδα, δεν υπήρχε ουδείς λόγος καθυστέρησης. Στις 23:00 ακριβώς, η Larissa Iceglass και ο William Maybelline πήραν τα όργανά τους ανά χείρας (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα) και ανέβηκαν στη σκηνή. Ελάχιστα είναι όσα χρειάζονται για να δώσουν μορφή στην τέχνη τους: εκτός από τα έγχορδα, είχαν σε κοινή θέα δύο μικρόφωνα, ένα πληκτράκι κι ένα drum machine. Αλλά κανένα τους δεν παίχτηκε με δεξιοτεχνία. Το μπάσο ήταν αρκετά κουνημένο χρονικά σε σχέση με το drum machine καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ το παίξιμο της κιθάρας είχε μονοφωνική προσέγγιση. Τίποτα ωστόσο από αυτά δεν αποτελούσε ζητούμενο για τους Lebanon Hanover. Σημασία είχε αντιθέτως η μεταφορά στον ακροατή μιας πένθιμης συναισθηματικής κατάστασης.
Με αυτήν λοιπόν την αφετηρία, το γκρουπ διήνυσε μια απόσταση που πέρασε από τη θλίψη, την αυτοκαταστροφή, την ηρεμία και την οργή (μεταξύ άλλων). Μπορεί να τους λείπει η τεχνική κατάρτιση, όμως γνωρίζουν καλά το οπλοστάσιό τους και το χρησιμοποιούν άρτια στις ζωντανές εμφανίσεις. Το ντουέτο μοιράστηκε έτσι ισομερώς τα πλήκτρα και τις πρώτες φωνές, με ευκολία και άνεση, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον σε πολλά επίπεδα. Η Larissa διαθέτει αερική χροιά, που φαντάζει όμως ανυπόστατη χωρίς την αγριάδα της φωνής του William. Το ίδιο συμβαίνει και με τον τρόπο αντιμετώπισης των εγχόρδων. Η κιθάρα, πάλι, ήταν μόνιμα κρυστάλλινη και καθαρή, ενώ το μπάσο βρώμικο και παραμορφωμένο.
Κι ενώ το πρώτο τέταρτο της συναυλίας μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως θα παρακολουθήσω κάτι ιδιαίτερα βαρετό και ξεπερασμένο, έπαιξαν με τόση συνέπεια και σεβασμό, ώστε δεν άργησαν να με κερδίσουν. Διέκρινα δηλαδή πως το κίνητρο πηγάζει από μέσα τους κι έχουν ανάγκη να το εκφράσουν αυτούσιο, με αποτέλεσμα στη σκηνή να γίνονται ένα και να μην ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πέρα από τον ήχο τους. Η δε σκηνική τους παρουσία δεν έχει καμία τάση αυτοπροβολής, οπότε μια τόσο ειλικρινής στάση δεν μπορεί παρά να σε κάνει σύμμαχό τους. Η θεματολογία των στίχων, οι μελωδίες των πλήκτρων και οι ρυθμοί του drum machine, ήταν όλα ακριβώς εκεί όπου τα άφησαν οι πρώιμοι Cure και οι Sisters Οf Mercy. Για μιάμιση ώρα κουνηθήκαμε στους ρυθμούς των Lebanon Hanover με ευχαρίστηση και αφεθήκαμε στη μουσική τους. Το οπτικό κομμάτι της συναυλίας συμπλήρωσε ο προτζέκτορας της Death Disco, όπου προβλήθηκαν εικόνες σχετικής αισθητικής. Το μηχάνημα καπνού, επίσης, φάνηκε να το συμπαθούν ιδιαιτέρως, καθώς δεν σταμάτησε ποτέ.
Λάτρης και ο ίδιος των σκοτεινών μουσικών (μεταξύ άλλων), έπιασα τη μνήμη μου να νοσταλγεί τις χρυσές εποχές του Χοροστασίου, της Rebound και του παλιού Dada. Το ότι ξύπνησε λοιπόν η κοιμισμένη μου εφηβεία από μουσικούς αρκετά νεότερούς μου συντέλεσε πολύ στην τελικά θετική εικόνα την οποία αποκόμισα από τους Lebanon Hanover. Αν βρεθούν κι άλλοι ανάλογοι, να παίζουν αυθεντικά τραγούδια ντίσκο, τότε όλα είναι πιθανά. Άλλωστε η τέχνη δεν έχει όρια.
Setlist:
The Crater
The Chamber
A Very Good Life
No One Hold Hands
Hall Of Ice
Chimerical
Dark Hill
Invite Me To Your Country
Saddest Smile
Albatross
Die World
Encore
Midnight Creature
Gallowdanc
{youtube}QzG9fzOPgNQ{/youtube}
