Τα παραδείγματα πακέτων συγκροτημάτων αποτελούν φαινόμενο που σπανίζει στη χώρα μας –ιδιαίτερα στον black/death ήχο– είχε μάλιστα παρατηρηθεί και μια πνιγηρή ανομβρία μέχρι την πρόσφατη επίσκεψη των Ofermod. Οι λόγοι έχουν ρίζες και στις προτιμήσεις των οπαδών. Η χαμηλή ανταπόκριση, αλλά και η έλλειψη ενδιαφέροντος από τους κατάλληλους διοργανωτές, καθιστούν κάθε νέα «ακραία» διοργάνωση επίφοβο ρίσκο. Οπότε πακέτα σαν αυτό των Behemoth, Bölzer και Thaw φαντάζουν πια ευκαιρίες σπάνιες, τις οποίες πρέπει να αδράξεις προτού εξαφανιστούν.
Με καθ' όλα αντικειμενικά κριτήρια, οι Thaw αποτελούν παράδειγμα δύσπεπτου γκρουπ, δεδομένης της ιδιαίτερης ταυτότητας που έχουν υιοθετήσει. Οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα αποπνικτικά ηχητικά εφέ δημιουργούν ένα συμπαγές, νεφελώδες φάσμα, το οποίο κάλλιστα μπορεί να απωθήσει το «λαϊκό» black/death κοινό των συμπατριωτών τους Behemoth. Η αλήθεια πάντως είναι πως η ιδιαιτερότητα αυτή –σε συνδυασμό με τις υποβόσκουσες μελωδίες–προσέλκυσε περισσότερο τη δική μου προσοχή, ήδη από όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους στην ιταλική Avantgarde. Σε σημείο που η συμμετοχή στο εν λόγω billing αποτέλεσε σημαντικό λόγο παρακολούθησης της πρώτης επίσκεψής τους στη χώρα μας.
Οι Thaw εμφανίστηκαν λοιπόν όπως ακριβώς αρμόζει στο ύφος της μουσικής τους: ντυμένοι με hoodies και σταθερά προσηλωμένοι στην αύρα την οποία αποπνέουν, δημιούργησαν μια ροή τόσο αδιάσπαστη, όσο και υπνωτική. Ο πολύ καλός ήχος στάθηκε σύμμαχος στο έργο τους και παρότι υπήρξαν μερικά παράπονα από οπαδούς απαίδευτους σε αντίστοιχα βουρκώδεις μουσικές, οι παραδοσιακά βαμμένοι δήλωσαν εντυπωσιασμένοι από το όλο εγχείρημα· σε σημείο που θα ήθελαν να τους ξαναδούν στο κοντινό (ή και όχι) μέλλον. Αποτέλεσαν έτσι μια ευχάριστη έκπληξη, καθότι είχε τεθεί ερώτημα κατά πόσο ήταν σε θέση να υποστηρίξουν την ταυτότητα της μουσικής τους, ενώ προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος για τους –καθολικά αναγνωρισμένους– Bölzer. Τη σημαντικότερη ίσως προσθήκη σε black/death billing των τελευταίων ετών στην Ελλάδα.
Ενδεχομένως η παραπάνω δήλωση να φαντάζει υπερβολή στα μάτια των περισσότερων αναγνωστών. Κι όμως, δεν υπάρχει συγκρότημα που να έχει προκαλέσει αντίστοιχο ντόρο με μόλις ένα demo κι ένα EP, πριν καν κυκλοφορήσει το Soma και αποφασιστεί έπειτα να επανεκδόσουν το (δυσεύρετο πλέον) demo σε βινυλιακή εκδοχή. Βασική αιτία για την οποία ξεκίνησαν από νωρίς να ακούγονται και σε ακροατήρια πέραν του underground αποτέλεσε το ύφος της μουσικής τους, καθότι ηχεί ιδιαίτερο, σε βαθμό που σπάνια συναντάς στον συγκεκριμένο ήχο. Πώς να περιγράψεις αλήθεια ένα τραγούδι σαν το "Entranced By The Wolfshook"; Το φάσμα που καλύπτουν οι Ελβετοί μοιάζει έτσι τόσο άριστα αφομοιωμένο στην παιδεία τους, ώστε αποτελούν δύσκολο ζήτημα περιγραφής ακόμα και για τους πιο έμπειρους γραφείς στον χώρο.
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στις λέξεις «κοσμική αύρα». Αυτό ήταν και το συστατικό που εξύψωσε το Aura στα μάτια των οπαδών, σε σημείο να γίνεται πανικός για τη βινυλιακή κυκλοφορία του και ν' ακολουθούν ποικίλες προσφορές από διάφορα events της Ευρώπης. Δύσκολα βέβαια αναπαράγεται αντίστοιχη μουσική ζωντανά, πόσο μάλλον όταν εκτελείται από δύο μόλις άτομα σε μια σκηνή αναλογικά μεγαλύτερη, όπως του Fuzz. Και όμως, οι Bölzer κατάφεραν να εξαλείψουν κάθε αμφιβολία από τις πρώτες κιόλας νότες του set, με τα κομμάτια του Aura να αποτελούν απόλυτο highlight και τις μπροστινές σειρές να ανταποκρίνονται ολοένα και περισσότερο όσο κυλούσε ο χρόνος. Η εμφάνισή τους αποδείχθηκε ανέλπιστα αψεγάδιαστη και –σίγουρα– όχι η τελευταία που θα βιώσουμε επί ελληνικού εδάφους: αποτελούν το πιο ανερχόμενο όνομα της κατηγορίας των συγκροτημάτων που δεν αριθμούν δίσκο στη μέχρι τώρα πορεία τους.
Δύο 40λεπτα set ήταν αρκετά για να ζεσταθεί το ευρύ κοινό, γιατί η συντριπτική πλειονότητα είχε προσέλθει στο Fuzz αποκλειστικά για τους headliners. Οι αντιδράσεις κατά το "Blow Your Trumpets Gabriel" μαρτύρησαν άλλωστε το μέγεθος της προσμονής, καθώς το πλήθος επικάλυψε τη μουσική τραγουδώντας σύσσωμο κάθε στίχο. Τα σκηνικά των Behemoth φάνταζαν εντυπωσιακά ασφαλώς, υποβοηθώντας τη γηπεδική ατμόσφαιρα –ή το stadium rock εγχείρημα, αν προτιμάτε– με καπνούς, φλόγες, περίτεχνες βάσεις μικροφώνων και άριστα προβαρισμένες κινήσεις, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας (κυριολεκτικά) ακραίας metal «παράστασης». Όπως είναι εμφανές τα τελευταία χρόνια, οι Behemoth έχουν ακολουθήσει πλέον τον δρόμο των Dimmu Borgir και Watain, προσφέροντας άρτο και θέαμα: το στήσιμο ενός σόου αποτελεί τόσο μελετημένο κομμάτι, όσο και η μουσική σύνθεση καθ' αυτή.
Μιλώντας πάντως επί καθαρά προσωπικής βάσης, δεν προσδοκούσα πως θα απολάμβανα το set σε ανάλογο βαθμό. Το παραδοσιακό κομμάτι των πεποιθήσεών μου επιθυμεί μουσική με ουσία στο black metal κι όχι πυροτεχνήματα που αποσπούν τον ακροατή από τον πραγματικό στόχο. Δεν θα κρύψω έτσι τη δυσφορία μου για το κλείσιμο της συναυλίας, που περιλάμβανε τις γνωστές κερασφόρες μάσκες: σημείο όπου, αντί ο κάθε παρευρισκόμενος να επιλέξει να απολαύσει τη στιγμή, έβλεπες γύρω σου μια θάλασσα από κινητά να τραβούν διαρκώς φωτογραφίες... Παρ' όλα αυτά, οι Behemoth παρουσιάστηκαν τόσο ισοπεδωτικοί ώστε με εντυπωσίασαν, προσφέροντας μια άκρως ψυχαγωγική βραδιά ως πραγματικοί entertainers –εξ ού και ο όρος «λαϊκό black metal» πιο πάνω. Σημαντικός παράγοντας υπήρξε βέβαια η setlist, καθότι οι Πολωνοί τίμησαν παλαιότερο υλικό, ενώ τα νέα κομμάτια ήχησαν παραδόξως συναυλιακά, καταδεικνύοντας πως αυτός ήταν μάλλον και ο στόχος του γκρουπ κατά το φτιάξιμο του The Satanist.
Η συναυλία στο Fuzz υπήρξε έτσι ολοκληρωτικός θρίαμβος για τους Behemoth, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Ανέκαθεν έτρεφα μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπο του Nergal για τη στάση του ως μουσικού, για το γεγονός πως ποτέ δεν έκοψε τους δεσμούς του με το underground, αλλά και για την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε τη βαριά ασθένεια της λευχαιμίας. Έπειτα όμως από αυτήν την εμφάνιση ανέβηκαν στα μάτια μου και ως μια υπολογίσιμη live δύναμη, που δύναται να επικυριαρχήσει επί όλων, δεδομένου πως θα έχουν τις κατάλληλες συνθήκες για το σόου το οποίο δύνανται να προσφέρουν. Η τελευταία τους λ.χ. μέχρι την Παρασκευή επίσκεψη σε κλειστό χώρο (An Club), αν και αποτέλεσε ικανοποιητικό παράδειγμα ψυχαγωγίας, δεν ήταν σε θέση να τηρήσει τις υψηλές προδιαγραφές που οι ίδιοι θέτουν στις εμφανίσεις τους. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που περιοδεύουν με σχήματα τόσο αξιόλογα. Βιώσαμε λοιπόν 160 λεπτά έκφανσης κάθε black metal πτυχής στο Fuzz, ξεκινώντας από τις πιο πολυεπίπεδες, για να καταλήξουμε σε εφηβικές arena rock συγκινήσεις.
Setlist:
Blow Your Trumpets Gabriel
Ora Pro Nobis Lucifer
Conquer All
Decade of Therion
As Above So Below
Slaves Shall Serve
Christians to the Lions
Messe Noire
Ov Fire and the Void
Ben Sahar
Alas, Lord Is Upon Me
At the Left Hand ov God
Chant for Eschaton 2000
Encore:
O Father O Satan O Sun!
{youtube}MQEsXYy_CrI{/youtube}
