Η συναυλία θα μπορούσε να φέρει τον γενικότερο τίτλο «όταν το παλιό συναντά το καινούργιο» ή ακόμα «όταν το αγνό κι ανεπιτήδευτο συναντά το στυλιζαρισμένο και καλά μελετημένο». Με άλλα λόγια, εδώ είχαμε δύο μπάντες που μοιράζονταν την πρώτη θέση στην αφίσα μα και τη σκηνή του Six d.o.g.s.: μια εγχώρια και μια αλλοδαπή. Και παρότι μας άφησαν και οι δύο αρκούντως ικανοποιημένους με την απόδοση και την εν γένει συνολική τους εικόνα, ήταν ουκ ολίγα τα σημεία που τους διαφοροποιούσαν –τόσα, όσα κι αυτά που τους ένωναν.
Αρχικά είχαμε μπροστά μας τους Closer, αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα ροκ σύνολα που έδρασαν ποτέ στη χώρα μας, οι οποίοι επέστρεψαν στη ζωντανή δράση μετά από αρκετά χρόνια. Στην ευμετάβλητη σύνθεσή τους παρατηρήσαμε έναν καινούργιο ντράμερ, που σαφώς και στάθηκε με το δυναμικό του παίξιμο επάξια στη συγκεκριμένη θέση, από την οποία έχει περάσει –ας μην ξεχνάμε– ο απίστευτος Μιχάλης Καπηλίδης. Κατά τα λοιπά, οι Γιάννης Βερβέρης στην κιθάρα και Βαγγέλης Παππάς στο μπάσο είναι οι μόνιμες σταθερές του γκρουπ, στη φωνή είχαμε τον Ανδρέα Παππά που εδώ και αρκετό καιρό έχει επιστρέψει στη θέση που κατείχε και στις πρώτες ημέρες του συγκροτήματος, ενώ στο βιολί βρίσκεται εδώ και κάποια χρόνια η Βάσω Νικολοπούλου.
Το ζήτημα είναι ότι οι Closer έπαιξαν με σπουδαίο κέφι για 1 περίπου ώρα (είπαμε ότι επρόκειτο για double bill και πολύ πιθανώς να ήρθε περισσότερος κόσμος για λογαριασμό τους, παρά για τη μπάντα που έκανε τον κόπο να μας έρθει από τα εξωτερικά!), δίνοντάς μας μπόλικες γεύσεις από το επερχόμενο άλμπουμ που ετοιμάζουν –και το οποίο δεν βλέπει την ώρα να μας αποδείξει ότι πρόκειται ξανά για εξαιρετική δουλειά, με φόντα να σταθεί στο πλάι των παλιότερων δίσκων τους. Μέσα από τους τελευταίους ακούσαμε κλασικά τραγούδια τα οποία έχουν χαρακτηρίσει εποχές μα και τους ανθρώπους που τις έζησαν: "Bored", "Wine", "Universe", "Mystery Falls Down" και δεν συμμαζεύεται…
Μου ήρθαν στο μυαλό οι ημέρες που έζησα με τα τραγούδια αυτά και οι εμπειρίες από παλιότερα live με τους συγκεκριμένους μουσικούς και σκέφτηκα ότι εκείνη τη βραδιά, αυτό που βίωνα μπροστά στα μάτια μου, θα μπορούσε πολύ άνετα να συγκριθεί με τις καλύτερες φάσεις που είχα ζήσει σε προηγούμενα χρόνια μαζί τους. Ο ενθουσιασμός ήταν ίδιος (ή και μεγαλύτερος), η πείρα των Closer σαφώς περισσότερη και η ανάγκη να παραμείνουν ζωτικοί για τους εαυτούς τους μα και για ολόκληρη την εγχώρια ροκ σκηνή απαρέγκλιτα μεγάλη. Επομένως, στη 1 ώρα που στάθηκαν απέναντί μας στη σκηνή του Six d.o.g.s., έβαλαν πολύ ψηλά τον πήχη για εκείνους που θα τους ακολουθούσαν, ενώ ταυτόχρονα σκόρπισαν ουκ ολίγες ανατριχίλες στους παρευρισκόμενους, οι οποίοι και τους τίμησαν με επευφημίες. Όπως πραγματικά τους άξιζε!
Οι Vacant Lots τώρα είναι Αμερικανοί (από το Burlington του Vermont, όπου κι αν βρίσκεται ακριβώς…). Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έρχονται και με μπόλικα εύσημα στο πέτο: έχουν συνεργαστεί με τον Sonic Boom των Spacemen 3 και Spectrum, ο οποίος τους έχει μιξάρει το μοναδικό τους άλμπουμ κι έχει κάνει ρεμίξ σ’ ένα τους σινγκλ. Σ’ ένα άλλο σινγκλ, το ρεμίξ έχει κάνει ο Alan Vega των μυθικών Suicide (που προφανέστατα άκουσε στη μουσική των δύο Vacant Lots πάρα πολλά σημεία αναφοράς στο δικό του ντουέτο). Ο Anton Newcomb των Brian Jonestown Massacre, πάλι, έκανε ρεμίξ σ’ ένα άλλο τους κομμάτι, και πάει λέγοντας. Όλα αυτά δηλώνουν ένα και μόνο πράγμα: ότι το γκρουπ είναι το καινούργιο αγαπημένο pet μιας συγκεκριμένης κλίκας ανθρώπων, που συνεπακόλουθα σημαίνει ότι κάτι καλό πρέπει να συμβαίνει μέσα στις στροφές της μουσικής τους για να τραβήξει τέτοιες επιφανείς προσωπικότητες της παλιότερης και πιο σύγχρονης ροκ αριστοκρατίας σαν πεταλούδες στο φως.
Ίσως βέβαια τα πράγματα να είναι πιο απλά απ’ όσο τα βάζουμε με το μυαλό μας. Γιατί μπορεί από τη μία οι Vacant Lots να είναι καλοί, από την άλλη όμως συνθέτουν τον ήχο τους με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι προμελετημένα δύσκολο να τον βρει κανείς άσχημο. Ψυχεδελορόκ σύμφωνα με το εγχειρίδιο του είδους, δηλαδή, που δεν σε αφήνει να κάνεις λάθος: φαζαρισμένες κιθάρες, μονότονα επαναλαμβανόμενο ηλεκτρονικό beat που σε βάζει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα σε trance, διαστημικά εφέ τα οποία σε στέλνουν σε άλλους γαλαξίες κι ένα μοναχικό κύμβαλο να προσθέτει σαματά επάνω από τα τεκταινόμενα. Πίσω δε από τη μπάντα, ενδιαφέροντα ψυχεδελικά μοτίβα από πειραματικά φιλμ της δεκαετίας του 1960 δημιουργούν το κατάλληλο, φευγάτο κλίμα, τονίζοντας τον λυσεργικό της χαρακτήρα. Τι μπορεί να πάει λάθος μέσα σε ένα τόσο φροντισμένο οπτικοακουστικό πλαίσιο;
Μάλλον τίποτα, όπως και δεν πηγαίνει!
Οι δύο που απαρτίζουν τους Vacant Lots δείχνουν παιδιά αμούστακα που όμως έχουν κάνει με φροντίδα και επιμέλεια τα μαθήματά τους. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό, ώστε έχουν έτοιμο και το look που πηγαίνει με την όλη φάση και μας το τρίβουν λίγο και στα μούτρα. Μιλάω για τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Jared Artaud βασικά, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή σαν μία μετάλλαξη του εφηβικού Richard Hell: γυαλιά ηλίου που δεν έβγαλε παρά για λίγο, σηκωμένος γιακάς στο δερμάτινο μπουφάν του λες και ο James Dean δεν πέθανε ποτέ για τις αμαρτίες μας (όχι όμως και τις δικές μου κτλ…), 12χορδη κιθάρα τύπου Voxx που δεν την κρατούσες κάποτε αν δεν είχες συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων, και ροχάλες επάνω στη σκηνή σε κάποιες στιγμές κορύφωσης (εντάξει, το κάνει κατά κόρον και ο τύπος από τους Thee Oh Sees, αλλά η διαφορά είναι καμια 15αριά άλμπουμ που δεν είναι παίξε-γέλασε!). Έχει γράψει επίσης ένα βιβλίο με ποίηση, αν θέλετε να ξέρετε… Κι όσο αποτελεσματικός είναι στο ρόλο που έχει επιφορτιστεί μέσα στη δομή των Vacant Lots, δεν παύεις να σκέφτεσαι ότι έχει ξοδέψει πολύ χρόνο μπροστά στον καθρέφτη προβάροντας όλα τα κλισέ που θα τον κάνουν να δείχνει cool στα μάτια όσων κοριτσιών βρίσκονται κάθε φορά μπροστά στον ενισχυτή της κιθάρας του.
Αντίθετα ο οργανίστας και επίσης τραγουδιστής Brian MacFadyen έγινε φως φανάρι ότι ήταν πολύ πιο ντροπαλός, κι αυτός μάλλον είναι και ο λόγος που έπαιζε τα ηλεκτρονικά τους μέσα από μια μεταλλική θήκη/βαλίτσα έχοντας μόνιμα σηκωμένο το καπάκι της, αφήνοντάς μας έτσι να βλέπουμε μόνο το κεφάλι του καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Είχε επίσης μια πιο αγνή και απονήρευτη στάση για το πώς οφείλει να παρουσιάζεται ένα γκρουπ live, αυτή τουλάχιστον η εντύπωση μου δόθηκε (που δεν αποκλείεται να πηγάζει απ' το ότι μάλλον αντιπάθησα τον άλλο, οπότε ολόκληρη η συμπάθειά μου μετατοπίστηκε στον εκ δεξιών του).
Πάντως η δουλειά έγινε καλά και διήρκησε περί τα 50 λεπτά, ένα και μοναδικό άλμπουμ έχουν εξάλλου οι Vacant Lots (Departure ονομάζεται) και κάποια σκόρπια σινγκλ. Αν βάλεις μάλιστα και το "Make The Connection", το οποίο εκτελέστηκε όπως και στο άλμπουμ –σε μία μακροσκελή βερσιόν των 10 περίπου λεπτών, δηλαδή– τι είχε μείνει να πουν; Η διάρκεια ήταν επομένως τέλεια, τελείωσαν μάλιστα επάνω ακριβώς που άρχιζες να συνειδητοποιείς ότι όλα τους τα κομμάτια είναι πάνω-κάτω τα ίδια και δεν είναι για πολύ. Εκτός πια κι αποζητούσες τη βοήθεια της χημείας, οπότε το πράγμα άλλαζε... Αλλά ούτε για κάτι τέτοιο προσφερόταν η βραδιά: ακόμη και το σκληρό αγόρι στην κιθάρα έπινε λευκό κρασί! Πράγμα που μας οδηγεί σε μια απορία, όπως διάβαζα κάπου πρόσφατα: τι απέγιναν οι ροκ μουσικοί οι οποίοι το έριχναν στα ναρκωτικά;
Πολύ clean cut μας έχει βγει η νέα γενιά…
{youtube}jVukx5RILF4{/youtube}
