Κάπου εκεί στα τέλη των 1990s/αρχές των '00s, το ελληνικό μεταλλικό κοινό βελτίωσε τρομακτικά το μουσικό αισθητήριό του, απελευθερωμένο πια από τον δεκαετή πόλεμο Iron Maiden εναντίον Metallica. Στράφηκε έτσι σε νέα ακούσματα, προσπαθώντας να ακολουθήσει την υπόλοιπη ευρωπαϊκή σκηνή, ενώ δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι –σε κάποιες περιπτώσεις– εκτίμησε καλύτερα από τον μέσο Βορειοευρωπαίο ορισμένους καλλιτέχνες. Σε αυτήν την περίοδο έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τα πρώτα live των συγκροτημάτων που θα μεσουρανούσαν στην τρέχουσα δεκαετία (Opeth, Katatonia, Mastodon κ.ά), γεγονός καίριο για το δέσιμο του εγχώριου κοινού με την αφρόκρεμα του συγκεκριμένου ήχου.
Η νέα ζωντανή εμφάνιση των Opeth στη χώρα μας ήταν λοιπόν απόρροια της εν λόγω σχέσης, μιας και οι Σουηδοί super stars έχουν ήδη φτάσει τις 7 επισκέψεις στην Αθήνα. Με τον γράφοντα να είναι παρών σε κάθε μία από αυτές, ο παράγοντας της έκπληξης έχει βεβαίως φθίνει σημαντικά. Και σίγουρα η μετριοπαθής απόδοση της μπάντας στις τελευταίες δύο συναυλίες (σε Fuzz και Πλατεία Νερού, αντίστοιχα), συντέλεσε στο να περιμένω μια απλά επαγγελματική εμφάνιση. Και πράγματι με επαγγελματισμό πάτησαν το σανίδι του Gagarin οι Opeth, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό για να με κάνουν να καταπιώ τη γλώσσα μου –και μάλιστα πολλάκις– στο απολαυστικό δίωρο το οποίο μας πρόσφεραν.
Με τον καλύτερο ήχο που έχω ακούσει στο συγκεκριμένο club (όσο με βοηθά η μνήμη μου) και με τους 5 μουσικούς να εκτελούν απολύτως συγχρονισμένα το απαιτητικό υλικό που συνήθως γράφει ο Åkerfeldt τα τελευταία 20 χρόνια, η αρένα πήρε γρήγορα φωτιά. Ο 40χρονος Σουηδός, υπεύθυνος για έναν ακόμα σύγχρονο μύθο του σκληρού ήχου, διατηρεί με ευκολία τον τίτλο του πιο cool metal μουσικού (frontman/κιθαρίστα) επί σκηνής, προτάσσοντας το φλεγματικό του χιούμορ έναντι της ποζεράδικης έκφρασης των υπόλοιπων συναδέλφων του.
Με τη setlist να εκτείνεται από το πρόσφατο, prog-rock κατευθύνσεων Pale Communion ("Eternal Rains Will Come", "Cusp Οf Eternity", "Elysian Woes") μέχρι και το μακρινό Morningrise του 1996 ("Advent"), οι Opeth δεν λησμόνησαν κανένα από τα αριστουργηματικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει –μόνο από το ντεμπούτο Orchid δεν ακούσαμε κάποια σύνθεση. Με βασικούς πυλώνες τα "The Drapery Falls", "The Grand Conjuration", "The Lotus Eater" και το κλασικό encore με το "Deliverance", διαφαίνεται ότι ο Åkerfeldt έχει αποδεχθεί τη death metal υπόσταση του γκρουπ, ως απαραίτητο συστατικό αρτιότητας μιας Opeth συναυλίας. Ακόμα και η τραχύτητα των growls του επέστρεψε δηλαδή στα παλιά, καλά επίπεδα αγριότητας που είχαμε συνηθίσει μέχρι και την περιοδεία για το Watershed.
Το πέρας του live με άφησε να μην αναπολώ την αίγλη των νεανικών χρόνων της μπάντας (και εμού), αλλά κυρίως να επιθυμώ έντονα την ανανέωση των όρκων αφοσίωσης με τους «ήρωες» μου. Ένα επιπλέον credit να δοθεί και στη διοργανώτρια εταιρεία DiDi Music, η οποία έπραξε το αυτονόητο και, παρότι επετεύχθη sold-out, δεν προχώρησε στη σαρδελοποίηση του κοινού.
Το live άνοιξαν οι Poem, ένα από τα καλύτερα εγχώρια συγκροτήματα στα middle '00s (μια εποχή που δεν ήταν της μόδας να είσαι ελληνικό συγκρότημα), οι οποίοι όμως, για κάποιον λόγο, δεν έκαναν την πορεία που τους άξιζε. Με τον ιδιαίτερο ήχο τους και με πολλά κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ Skein Syndrome (κυκλοφορεί στα τέλη του μήνα), ζέσταναν ικανοποιητικά το κοινό, αν και εμφανίσθηκαν αρκετά μαγκωμένοι σε σχέση με παλιότερες εμφανίσεις. Το σημαντικό είναι ότι τα φωνητικά του Γιώργου Προκοπίου παραμένουν ονειρικά, ενώ και το φρέσκο υλικό παρουσιάστηκε πιο πολύπλοκο σε σχέση με τα κομμάτια από το (αξιολογότατο, κατά τα λοιπά) ντεμπούτο The Great Secret Show.
{youtube}EctlSME0-g4{/youtube}
