Chinawoman + Tim Isherwood

 

 

 

Μέσα σε μια επταετία, η Καναδέζα Chinawoman –κατά κόσμον Michelle Gurevich– κατάφερε να δημιουργήσει αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά της. Και, βλέποντάς την το Σάββατο το βράδυ στο Fuzz, καταλάβαμε απόλυτα όλους τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όχι βέβαια ότι οι δίσκοι της δεν μας είχαν δώσει αρκετές από τις αιτίες που χρειαζόμασταν ώστε να δικαιολογήσουμε το όλο ενδιαφέρον που έχει προσελκύσει επάνω της από μια ιδιαίτερα μεγάλη μερίδα του κόσμου, τόσο στη χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό. Υπήρχε επίσης και η προηγούμενη εμφάνισή της στην Αθήνα, η οποία άφησε πολύ καλές εντυπώσεις· γι’ αυτό εξάλλου και επέστρεψε τόσο σύντομα, σε μεγαλύτερο μάλιστα χώρο, ώστε να ικανοποιηθεί ο αυξανόμενος αριθμός ακροατών που επιθυμούσαν να δουν από κοντά τι είναι αυτό που κάνει τόσο καλά, κοινωνώντας συνάμα το λυρικό της πάθος.

 

 

Παρά το γεγονός ότι η μουσική της απαρτίζεται από μικρά κομμάτια ήχων και επιρροών που όλοι αναγνωρίζουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από ποικίλες πηγές, το σύνολο που προσφέρει έχει κάτι το ολόδικό του: μια αδιαμφισβήτη προσωπικότητα κι ένα στυλ που την κάνει και ξεχωρίζει. Καθένας μπορεί λοιπόν να τη φανταστεί σ’ ένα σκηνικό της προτίμησής του, στη σκοτεινή γωνιά π.χ. μιας ταινίας του David Lynch, πλάι στο πιάνο ενός υπόγειου μπαρ λουσμένου στο κόκκινο ή στο μπλε φως και στον καπνό των τσιγάρων, ακόμα δε και στο σκαμπό ενός wine bar στις όχθες του Σηκουάνα. Όλοι  πάντως θα συμφωνήσουν ότι ο τρόπος ερμηνείας, όπως και το ίδιο το υλικό, έχουν μια γοητεία που δυσκολεύεσαι να αποκρούσεις. Με άλλα λόγια, τη βλέπεις επάνω στη σκηνή την Chinawoman και οι πιθανότητες να την ερωτευτείς είναι μεγάλες…

 

 

Κι αν την προηγούμενη φορά που μας είχε επισκεφθεί ήρθε μόνη, ετούτη είχε φέρει και τη μπάντα της μαζί –μάλιστα ο πληκτράς Tim Isherwood και ο κιθαρίστας έκαναν και τη «βρώμικη» δουλειά να ανοίξουν τη βραδιά, μ’ ένα σετ που δεν πρόλαβα να δω παρά μόνο στο τελευταίο του κομμάτι, εξ ου και δεν θα ήθελα να τους κρίνω. Έμαθα πάντως ότι έπαιξαν σχετικά λίγο κι ότι η μουσική τους δεν ήταν και κάτι που θα ενθουσίαζε θεαματικά κάποιον… Με το ξεκίνημα επίσης της εμφάνισης, και για τα δύο πρώτα τραγούδια, σκέφτηκα ότι οι υπόλοιποι τρεις που την πλαισίωναν (με πλήκτρα, τύμπανα και κιθάρα/μπάσο) είχαν έναν διακοσμητικό ρόλο. Ειδικά στο "Show Me The Face" δεν έκαναν τίποτα, στέκονταν απλά αμήχανα πίσω από τα όργανά τους. Γρήγορα όμως άλλαξε αυτό και δικαιολόγησαν απόλυτα την παρουσία τους εκεί δίπλα στη Gurevich, συμπληρώνοντας με ενδιαφέροντα τρόπο τον ήχο της, που ούτως ή άλλως είχε κάμποσα έτοιμα στοιχεία· κάτι τέτοιο δεν φάνηκε πάντως να μας απασχόλησε ποτέ με άσχημο τρόπο.

 

 

Η Chinawoman ξεκίνησε με το "To Be With Others" κι από εκεί μας πήρε σ’ ένα ταξίδι που ακολούθησε πορεία σύμφωνα με τις δικές της προδιαγραφές. Η φωνή της μοναδική, η κινησιολογία της το ίδιο· σε κάνει δικό της, τραβάει επάνω της το βλέμμα σου, σε κάνει να κρέμεσαι από τα χείλη της, θέλεις να ακούσεις τι έχει να σου πει. Πονάς με τις ιστορίες που διηγείται, σκέφτεσαι όλους τους εραστές που έχουν περάσει από τη δική σου ζωή, νιώθεις τα χάδια τα οποία πέρασαν από το κορμί σου, ακούς ξανά τα λόγια που σε έχουν πληγώσει, πνίγεις όσα δάκρυα απειλούν να ανέβουν ξανά στα μάτια σου. Η performance είναι εντελώς συναισθηματική, η αφηγηματική υφή των τραγουδιών σε φέρνει αβίαστα στο πλάι της, μέσα στην καρδιά της –να μοιράζεσαι ένα ποτό με την παρέα της και να εκμυστηρεύεσαι τα βιώματα και τις μνήμες σου. Ήταν δε εξίσου απόμακρη όσο και επικοινωνιακή με το ακροατήριό της: μία δηλαδή γινόταν η torch singer που μοιάζει απρόσιτη κάτω από το λευκό φως το οποίο τη λούζει κι αμέσως μετά ήταν μια ταλαντούχα φίλη σου, που για εκείνο το βράδυ είχε επιφορτιστεί να ψυχαγωγήσει ένα πιστό ακροατήριο με τα υπέροχα, φιλήδονα τραγούδια της.

 

 

Η λατρεία κάτω από τη σκηνή ήταν έκδηλη, αναπόφευκτα λοιπόν τράβηξα κάποιες παράλληλες γραμμές με την αμφιλεγόμενη παρουσία της Cat Power στον ίδιο χώρο, πριν από μία εβδομάδα. Η Chinawoman δεν προέταξε άλλωστε ποτέ κάτι παραπάνω από τη μουσική της για να δημιουργήσει τον όποιο κύκλο οπαδών διαθέτει αυτή τη στιγμή, στη χώρα μας μα και αλλού, κυρίως στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (όπου αναγνωρίζουν στο πρόσωπό της μα και στην Τέχνη της πολλά χαρακτηριστικά σχετικά με τη ρωσική καταγωγή της –η ίδια δε έχει δηλώσει σαν σημεία αναφοράς καλλιτέχνες που προέρχονται από τη μεγάλη λυρική παράδοση του τόπου της και κάθε άλλη κουβέντα θεωρείται περιττή προκειμένου να αξιολογήσεις και να εκτιμήσεις τη σκηνική της παρουσία). Μπροστά μας είχε έτσι να δώσει κάποια πράγματα και τα σκόρπισε με έναν γλυκό και χαλαρό τρόπο, ο οποίος σε κρατούσε σταθερά κοντά της. Όταν μάλιστα έφτασε η ώρα του "Russian Ballerina", έβγαλε έναν περισσότερο ροκ εαυτό και πέρασε την ηλεκτρική κιθάρα στο λαιμό της, ανεβάζοντας την ένταση. Τέτοιου είδους αυξομειώσεις έκαναν αρκούντως συναρπαστική τη θέαση της συναυλίας, εκεί που η Cat Power έδωσε μια επίπεδη ερμηνεία επί 2 ώρες και 45 λεπτά (παρακαλώ;).

 

 

Αλλά δεν βρισκόταν εκεί επάνω η Chinawoman για να αποδείξει κάτι ή για να γίνει κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της. Ήταν καραβοτσακισμένη, ήταν εκεί έξω για να βρει ένα «occasional fuck» στο "To Be With Others", απείχε από τον έρωτα στο "Vacation From Love", έκανε τον χωρισμό Τέχνη στο "Let's Part In Style" κι άφησε πίσω τον εύθραυστο εαυτό της, γενόμενη το "Party Girl" που ενέπνευσε πρόσφατα και την ομότιτλη ταινία. Κι έτσι, μετά από μιάμιση περίπου χορταστική ώρα, μας άφησε πλήρεις συναισθημάτων και καλών εντυπώσεων, αφού η καθηλωτική της εμπειρία λειτούργησε αμφίδρομα ανάμεσά μας. Είμαι σίγουρος ότι θα ξανάρθει. Μέχρι τότε, θα επισκεπτόμαστε τακτικά τα ημίφωτα δωμάτια όπου ζουν οι ήρωές της και οι ιστορίες τους, στην ουσία οι δικές μας ιστορίες ενσαρκωμένες σε ιδεατά πλάνα και με φοβερό σάουντρακ να τα συνοδεύει.

 

 

 

Με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό της, μια αρκετά πετυχημένη πορεία και (πλέον) με μια ταινία εμπνευσμένη από το τραγούδι της “Party Girl”, η Michelle Gurevich (a.k.a. Chinawoman) ήρθε να μας επισκεφτεί το βράδυ της Κυριακής. Χωρίς να την έχω δει ξανά, δεν ήξερα τι να περιμένω. Εκτός όμως από καλή μουσικός, αποδείχτηκε και ωραιότατη παρουσία επί σκηνής.

 

 

Τη βραδιά ξεκίνησε ο (επίσης Καναδός) συνεργάτης της Tim Isherwood, παίζοντας ένα ημίωρο τις δικές του μουσικές. Στο ίδιο ύφος μεν με την Chinawoman, όχι κάτι το ιδιαίτερο δε –έτσι κι αλλιώς το support σετ του ήταν μικρό, οπότε δεν πρόλαβε να κουράσει. Στο τέλος του αποχώρησε για λίγο μαζί με τον κιθαρίστα, για να επανέλθουν για το «κυρίως πιάτο».

 

 

Η Chinawoman ανέβηκε στη σκηνή στις 10.30, για να μας χαρίσει ένα ενενηντάλεπτο λάιβ. Εντυπωσιακή σαν παρουσία, μαυροντυμένη, με μια ελαφρά βραχνάδα στη φωνή (σημάδι ταλαιπωρίας) κι ένα ειλικρινές χαμόγελο, μας κέρδισε αμέσως. Οι κάπως σκοτεινές μελωδίες της δημιουργούσαν συναισθηματική φόρτιση, έμοιαζαν με προσχέδιο πάνω στο οποίο συμπλήρωνε τις λεπτομέρειες με τους στίχους της. Ενώ ακούγοντας τους δίσκους τη φανταζόμουν ως μια απόμακρη γυναίκα, με αέρα ντίβας, η Michelle Gurevich αποδείχθηκε το ακριβώς αντίθετο: προσπαθούσε να είναι όσο το δυνατόν πιο προσιτή, πιάνοντας λ.χ. ψιλή κουβέντα με την πρώτη σειρά και κάνοντας βόλτες μπροστά-μπροστά· ενίοτε, μάλιστα, γονάτιζε και στο ένα πόδι, ώστε να έρχεται (περίπου) στο επίπεδο των ματιών μας –φυσικά όλα αυτά στις περιπτώσεις που δεν την καλούσε το καθήκον, να αναλάβει την κιθάρα ή τα πλήκτρα. Σαν να μην έφτανε δηλαδή το γεγονός ότι έτσι κι αλλιώς ήταν υπέροχη, ερχόταν και σε απόσταση αγγίγματος! 

 

 

Το κρύο εντωμεταξύ της Κυριακής και η έντονη υγρασία στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πρόσθεταν πόντους στην ατμόσφαιρα της βραδιάς, όσο περίεργο κι αν ίσως ακούγεται. Έδιναν δηλαδή μια αίσθηση η οποία θα ταίριαζε σε φιλμ νουάρ και είναι αλήθεια πως και η μουσική της Chinawoman μοιάζει να παρακαλά να μπει στο soundtrack κάποιας σύγχρονης νουάρ ταινίας.

 

Από τα όσα ακούσαμε, ξεχώρισα τις ερμηνείες της –όχι ιδιαίτερα βέβαια, απλώς ένα κλικ πάνω από τα υπόλοιπα– στο “Russian Ballerina”, στο “Aviva” και στο “Party Girl”. Ειδικά το τελευταίο, με το οποίο κι έκλεισε το βασικό σετ, στάθηκε για μένα αποκορύφωμα του λάιβ, καθώς έμεινε μόνη επί σκηνής με την κιθάρα της, με τους υπόλοιπους μουσικούς ν' αποχωρούν, σαν για να της παραδώσουν το βήμα για ένα μικρό one woman show. Ένα κομμάτι μου θα ήθελε λοιπόν να είχε ολοκληρωθεί εκεί η βραδιά, αν και δεν με χάλασε που μας χάρισαν τελικά ακόμα ένα τραγούδι, πριν αποχωρήσουν οριστικά.

 

 

Οι υπόλοιποι μουσικοί τώρα, κυρίως πλαισίωναν τη Michelle Gurevich, παρά έβγαιναν στο προσκήνιο. Όχι ότι δεν ήταν καλοί παίχτες, το αντίθετο: απλώς έγινε φανερό ότι θέλανε να δώσουν τα φώτα στη σταρ της βραδιάς. Φυσικά, στο τέλος, εκείνη τους έφερε μπροστά και μας τους σύστησε έναν-έναν.

 

Η δεύτερη έκπληξη της βραδιάς, πέρα από την εκπληκτική Chinawoman, ήταν η προσέλευση του κοινού: παραδόξως, για βράδυ Κυριακής και με τις καιρικές συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω, ήρθε αρκετός κόσμος ως το Fix Factory Of Sound· χωρίς και να τιγκάρει τον χώρο, ήταν σίγουρα υπεράνω προσδοκιών. Προφανώς η Καναδή τραγουδοποιός έχει στη Θεσσαλονίκη περισσότερους θαυμαστές απ' όσους φανταζόμουν. Και ας σημειωθεί ότι ήταν εξαιρετικό το ακροατήριο, καθώς δεν ακούστηκε τίποτα κατά τη διάρκεια του λάιβ, ούτε θόρυβοι, ούτε ενοχλητικές ομιλίες στα «πηγαδάκια». Σαν να βρισκόσουν σε εκκλησία.